Ze weet het

Ik hoop maar dat ik nog mee mag maken dat jij beter wordt. 
Ik hoor het haar nog zeggen die dag in mei.
Natuurlijk maak je dat mee! Volgende week ga ik op de 27ste al om half acht ‘s morgens door de MRI scan. Dan hoor Ik hoe ik ervoor sta en wanneer ik geopereerd word. Ik ben bijna klaar hoor mam, dat red je heus wel.
Mijn moeder en ik, wisten wij veel…..
Vlak voor middernacht van 26 op 27 mei 2016, kneep zij er stilletjes tussenuit. Ik kon het haar de andere dag niet meer vertellen: Het komt goed mam.

Vandaag op de kop af zes jaar geleden. Mijn zusje en ik waren de hele dag -nietsvermoedend (of toch wel?)-  bij haar met een berg lekkere hapjes. Gewoon zoals we altijd zijn, klierig, melig, giechelig, babbelend, soms luidruchtig -dan weer fluisterend omdat ze sliep. Wil je ook een hapje ma? Nee, dat wilde ze niet. Geen trek. Ziet er lekker uit, nemen jullie maar.

Ik keek naar haar en bedacht, als er nu een cartoon tekstballonnetje boven haar hoofd zou hangen, dan zou daar vast en zeker het volgende in staan: “Pffff… hoe toch die twee! Zo druk! Maar het zijn wel typisch mijn meisjes!”
Ze zou haar hoofd erbij hebben geschud met een glimlach. Er zou een tweede wolkje voorbij gedreven zijn met “Al! Het is goed zo. Ik kan ze nu wel loslaten” -maar dat wolkje heb ik gemist. Of misschien wilde ik die bewust niet zien

Ach mamaatje, wat heb ik de afgelopen weken aan je gedacht. Ik had je zo graag in het echt willen vertellen dat ik eindelijk ‘bijna beter’ ben. In plaats daarvan heb ik het wel hardop gezegd tegen de foto waar we met ons drietjes op staan. Jij, zusje en ik op jouw verjaardag, waarvan we toen geen van allen wisten dat het jouw laatste zou zijn. Geen idee hoe ziek wij beiden eigenlijk waren….

Het laatste stukje ma! Bijna klaar! heb ik hardop in de kamer geroepen, terwijl ik me afvroeg of ze me ergens in de ether zou kunnen horen. Tegelijkertijd dacht ik “Ze weet het wel”.

Vlak voor mijn operatie van inmiddels bijna drie weken geleden, moest ik  nog wat laatste spulletjes kopen voor mijn opname. Slippers onder andere. Met mijn opgezwollen voeten was dat nog een lastig iets. Alles zat te strak en als er al een model paste, dan kwam het omdat mijn mijn kleine teen dan buiten boord hing. Toen ik de moed al had opgegeven en de winkel uit wilde lopen, viel mijn oog op een zacht suède exemplaar van een degelijk merk, waarvan je de bandjes met klittenband losser of vaster kunt zetten. Neutraal bruin met zowaar nog een beetje blingbling.
Gezien uw voeten, denk ik niet dat u daar in komt, aarzelde de verkoopster nog. Ik had er zelf ook een hard hoofd in. Maar…. wonder boven wonder: ik paste ze! Geregeld, fijn!

Een week na mijn thuiskomst uit het ziekenhuis, ben ik begonnen met kleine stukjes heen en weer wandelen in het Atrium van ons gebouw. Voorzichtig en opbouwend. Schoenen met een piepklein hakje en een zacht voetbed voelen daar het prettigst bij. Ik wist dat ik daar nog een paar van had liggen. Ergens in een schoenen-la met ‘nog niet wegdoen, want je weet maar nooit’-exemplaren.

Ik ging ze zoeken en vond ergens daar tussen een linnen tasje op de bodem van de la. Hee, die was nog van ma! wist ik me ineens weer te herinneren. Het was één van de vele dingen uit een doos persoonlijke eigendommen van mijn moeder, die met ons mee verhuisd is. Ik zou alles te zijner tijd op mijn gemak uitzoeken, maar de dozen staan gewoon nog netjes opgestapeld te wachten tot… tot ja, wanneer eigenlijk? Het linnen tasje had ik destijds meteen al bij mijn eigen je-weet-maar-nooit spullen gedumpt. Maar wat zat er ook al weer in? Zes jaar later nu, ik had werkelijk geen idee meer.

Je gaat het niet geloven! Ik was stomverbaasd en wist niet wat ik zag! Een tijd lang stond ik met open mond verbijsterd ongelovig te gapen naar de inhoud van het tasje. Neeeeejjjjjj…….hoe dan?! Leg uit!

Onmiddellijk verscheen in mijn gedachten  het beeld van een cartoonwolkje boven het hoofd van mijn moeders triomfantelijk gezicht, waar in stond: “Zie je wel! Ik wéét het!”

Slippers! Blauw. Zacht suède, met verstelbaar klittenband. Zowaar met wat blingbling. Precies mijn maat. Hou op! Ze had ze gekocht, maar heeft ze niet meer kunnen dragen. Bizar… Dit verzin je niet!

Bedankt voor nog een paar slippers met verborgen boodschap ma. Misschien is dat niet echt zo, maar ik laat mijzelf maar even in die waan 😉
Ik vraag het me nu niet meer af. Ik denk dat je het wel weet: “Ze wordt weer beter!”

En verder sluit ik mij vandaag aan bij de woorden van zusje, die zij vanmorgen op FB plaatste: