B-rit

B-rit. Je zou denken, dat staat voor: Bonnie heeft het weer op de rit.
Dus niet!

Ach, en ik deed nog wel zo goed mijn best. Op mijn zij op mijn bed, regelmatig eruit om een rondje te lopen. Van opbouwend in het Atrium heen en weer tot een rondje om het complex. Alleen het zitten wil maar niet lukken. Twee weken na de operatie nam ik zoals afgesproken telefonischisch contact op met de poli om te melden dat mijn drain er nog in zat, want: nog te veel vocht uit de wond.

De dienstdoende verpleegkundige vroeg: En wat vindt uw thuiszorg daarvan?  Thuiszorg? Die heb ik niet.
Pardon? Hoezo heeft u niet? Waarom niet? Wie kijkt er dan naar uw wond?
Nou..dat was niet nodig, zei de zaalarts toen ik ontslagen werd. Dus nu kijkt mijn man er naar.
Wat zegt u?! Uw man? Wat raar dat er geen thuiszorg voor u geregeld is! Doet u mij een plezier en belt u nu uw huisarts om te vragen of hij er even naar wil kijken?

Zo gezegd, zo gedaan. Een paar uur later kwam mijn huisarts. Ook hij vond het vreemd dat er niemand anders was komen kijken. (Nou sorry, maar wie en hoe dan?) Een lichte irritatie door gebrek aan nazorg bekroop mij. Enfin, de drain mocht er nog niet uit. U weet het, belt u mij maar als er twee dagen minder dan 10 ml vocht in de fles zit. En…probeert u intussen alvast maar te oefenen met zitten. Hij zei het doodleuk, terwijl ik hem glazig aankeek en bijna had voorgesteld: Zeg doc’ zullen we een dagje van bilpartij ruilen? Kijken of het ú wel lukt om te zitten! Tssss.

De dagen daarna leek mijn vooruitgang ineens te stagneren. Ik kon minder lang rechtop staan, lopen of ergens op leunen, het veroorzaakte spierpijn in mijn rug, heupen en benen. Bukken kon ik al helemaal niet meer en ook het liggen gaf pijnlijke verkrampingen in mijn zij en in mijn toch al zo slap geworden benen. Tot overmaat werd ik afgelopen zaterdag wakker met een zeurende pijn aan mijn drainwond, alsof er iemand constant aan die slang zat te trekken. Natuurlijk gebeurt zoiets niet op een doordeweekse dag, maar precies in het weekend en ook nog als je alleen thuis bent. 

Poli maar weer gebeld. Of ik even langs kon komen. Niet dus. Er werd overlegd met een arts. Mevrouw, wij denken dat er niet zoveel wondvocht meer zit, dus de slang trekt zichzelf vast door het vacuum. Wat u kunt doen, is het vacuum van de fles af halen. Ehhmm ja.. dat was even een dingetje, maar lukte uiteindelijk. Het trekkerige gevoel verdween inderdaad.

Nog geen drie tellen later wilde ik naar het toilet en zag tot mijn schrik ineens allemaal bloed op de vloer. Nee, wat nu weer?! Voor mijn voeten op de grond lag de slang van mijn drain, kompleet met hechting en al. Die had spontaan los gelaten uit de wond nu het vacuum er af was. Aaarghh.  Weer de poli gebeld. Hoe de wond eruit zag en of daar nog hechtingen in de huid zaten, wilden ze weten. Jammer dan, maar dat kon ik dus echt niet zien, het zit op zo’n onmogelijke plek en mijn lenigheid laat het echt even afweten nu. Gedoe. Dan maar wachten tot na het weekend en een arts laten komen. Wel de wond nu goed in de gaten houden hè mevrouw, want de kans op infectie is erg groot.

Zondagmiddag werd ik van het een op het andere moment niet lekker. Raar gevoel in mijn buik, à la de wolf van de zeven geitjes met stenen in zijn buik (of was dat een andere wolf, die van Roodkapje? Kent überhaupt nog iemand de klassieke sprookjes? Oké, ik weet het: dit terzijde!)
Het was een akelig kramperig gevoel en ik kreeg het steeds kouder en kouder, terwijl het zweet me aan alle kanten uitbrak. Geen koorts, maar super lamlendig. Meerdere keren moest ik overgeven en werd daardoor nog slapper. Zo kon ik de nacht toch niet in?

Poli gebeld. Overleg met de arts. En ja hoor -je raadt het al- de bekende woorden: Probeert u eerst maar paracetamol en kijk het nog even aan, als u echt koorts heeft belt u nog maar weer terug.
Nou lekker dan! En nee, ik kreeg niet ‘echt’ koorts, mijn temperatuur bleef rond de 36 g hangen, maar ik voelde me zo beroerd als wat. Het werd een slopende nacht, ook voor die arme Don. De volgende morgen werd ik gebroken en verzwakt wakker, maarr… verder nergens last meer van. Schiet mij maar lek.

Mijn huisarts kwam pas dinsdag. Hè, waarom zitten al uw hechtingen er nog in? constateerde hij als eerste verbaasd. Dat is nu toch al ruim drie weken? Wat vreemd. Laat mij eens verder kijken. Blauwe latex vingers kwamen op mij af. Au! Auwwww en daar ook aaauww! 

Jeetje, wat zit dat strak allemaal! Ik vind dat er wel erg veel druk op staat, bovendien zie ik kleine scheurtjes onder de hechtingen waar viezig vocht uit komt. Ach, ach, ik kan me voorstellen dat u helemaal niet kunt zitten, teveel druk, doe maar niet. De arts ondernam geen verdere actie, omdat ik donderdag (vandaag dus) toch naar de chirurg moet voor controle. Laat hem er maar naar kijken, ik weet niet wat zijn beleid is -dus ik ga de hechtingen er nu niet uithalen.
Nou fijn, maar niet heus. Begrijpelijk, maar voor nu schoot ik er niets mee op.

Gisteren was mijn vriendin op bezoek, daar schoot ik dus WEL iets mee op! Zeg Bo, ik vind het maar een achterlijk verhaal hoor dat jij zó het ziekenhuis uit bent gestuurd zonder aangepast vervoer. Dat kan volgens mij écht anders! Hoe ga jij morgen naar het ziekenhuis dan? Ik had nog geen idee. Hoe kwam ik weer de auto in, van staand naar direct liggend op mijn zij? Ik (en Don zo mogelijk nog meer) zag er als een berg tegenop.

Let op, ik ga iemand voor je bellen! Terwijl vriendin haar schoonzoon die werkzaam is op een zorgambulance ging raadplegen, ving ik losse woorden op als ‘huisarts moet dat regelen’ – ‘het zijn ‘B-ritten’ en ‘zorg ambulance’.
Soms is een half woord genoeg en met mijn eigen telefoon belde ik direct mijn huisartsenpraktijk. Ik vertelde de assistente dat ik iets over B-ritten had gehoord en vroeg of ik daarvoor in aanmerking kom als vervoer naar het ziekenhuis en terug naar huis.

De assistente keek mee in mijn dossier. Oh goh mevrouw… u bent aan uw rectum geopereerd! Wat vreselijk, wat moet dat pijn doen. Maar natuurlijk gaan wij vervoer voor u regelen. Hoe laat moet u in welk ziekenhuis zijn? Gaat er iemand met u mee en wil die persoon ook meerijden soms? Ik laat het uw huisarts even regelen en dan bel ik u zo terug om te zeggen hoe laat de ambulance u komt ophalen.
Werkelijk! Ik wist niet wat ik hoorde!

Mijn vriendin en ik beëindigden zo ongeveer gelijktijdig onze gesprekken en keken elkaar met grote ogen aan voordat we in luid gejuich uitbarstten. Nou zeg….dit geloof je toch niet???? Zo simpel????? Waarom wist ik dit niet? Waarom is dit vervoer niet in het ziekenhuis voor mij aangevraagd om mij thuis te brengen????
Zoveel vragen ineens. Zoveel ergernissen ook. Maar bovenal: Wat een slechte nazorg!

Wel gek dat jouw eigen arts het nu wel ineens voor je heeft geregeld, maar dat hij er gisteren niet eens over heeft nagedacht, merkte vriendinlief nog op. Ja, dat is wel zo…maar jee… ik ben al lang blij dat ik van het bestaan af weet en dat het voor vandaag geregeld is!

Straks om 12:45 uur staat er een zorgambulance voor de deur en word ik op een brancard heen en weer gereden naar het Erasmus. Geeft me nu nog voldoende tijd om me te douchen, aan te kleden en weer op mijn zij te ploffen… (pfff, nu al moe…)
Hoe het straks bij de chirurg verloopt, daar maak ik me op dit moment totaal nog niet druk om. Wordt vervolgd!

Voor nu, zeg ik: Leve de B-rit!