Kussens

Kussens

16 juni 2022 1 Door Bonnie

Als klein kind zong ik al mee met de grammofoonplaten die mijn ouders thuis draaiden. Zo kan ik mij bijvoorbeeld een van de nummers van de Everly Brothers nog herinneren. Phil zong dan: Johnny is a joker… en Don zong erachteraan: He’s a bird. Ik zong mee met (toen al een) Don in mijn eigen bewoordingen: “’t is gebeurd”. Ik liep mijn tijd al ver vooruit met mama-appelsapjes.

Een ander liedje dat ik tot vervelends toe mee blèrde was: Seeeend me the pillow that you dream on…. De rest van de tekst verbouwde ik tot fonetisch gewauwel.

Tot zover terug in de tijd met nummers van toen, behalve dan die ene over dat kussen. Onbedoeld is het mijn levenslied geworden en dan in de meest letterlijke betekenis. Send me the pillow that you dream on……so that I can dream on it too. Stuur mij het kussen waar ook ik op kan dromen.

Ooooohhh die kussens! Wat zou ik er graag een ontvangen waar ik op kan dromen! Mijn hele leven is het al een strijd om de juiste te vinden. Ik ben zo onderhand al kapitalen kwijt aan het aanschaffen van “Maar deze is echt iets voor u mevrouw!”-exemplaren. Niet dus. Wakker worden met een zwaar hoofd, of duizelig, of kramp in mijn nek, blèèhh.

Grote, kleine, harde, zachte, platte, ronde, goed gevulde met dons, kapok, katoen, fiber, latex, nasaschuim, deuk erin… van opblaasbaar tot hobbelige pitjesvulling. Werkelijk a-l-l-e-s heeft de revue gepasseerd. Het ideale kussen moet mij echter nog opgezonden worden. Of nou…tot een paar dagen geleden…. (hoopte ik)

Ik moet eerst nog even vertellen, dat ik voorzichtig aan ben begonnen met het ’s nachts slapen in ons eigen bed. Tot voor kort sliep ik nog altijd in het verstelbare hoog/laag-zorgbed in de woonkamer. Als ik dan ’s nachts even naar het toilet moest en in het voorbijgaan een vluchtige blik wierp in onze slaapkamer, zag ik dat Don à la tekening van Leonardo da Vinci het hele bed in beslag nam. Armen en benen wijd en zo mogelijk ook nog diagonaal. Toen ik hem triomfantelijk meedeelde: Ik kom vannacht weer gezellig naast je liggen, was zijn reactie dan ook niet al te enthousiast zeg maar. Grinnik. Maar ach, het zou voor allebei weer even wennen zijn.

Onze slaapkamer heeft een verduisterend rolgordijn en daar is het ’s nachts dus pikkedonker, dit in tegenstelling tot de woonkamer waar alleen maar witte luxaflexen hangen. Als ik ’s nachts  in de huiskamer op het zorgbed slaap, is het nooit donker. Meestal word ik tussen vijf en half zes ’s morgens dan al wakker, doordat het dan nog lichter wordt. Na mijn eerste nacht in onze slaapkamer, schrok ik ’s morgens wakker tegen achten. Zoooo, dat was een lange nacht! Het maakt voor mij echt wel verschil of ik in een donkere of lichte ruimte slaap.

Het was wel wennen aan weer een ander matras. Bovendien leek mijn hoofdkussen nu ineens niet meer zo lekker te liggen dan op het matras van het zorgbed. (Nou, dan ga je daar toch nog een paar dagen slapen? opperde Don quasi hoopvol. Ik dacht het niet!)

Uit balorigheid ging ik maar weer eens struinen op internet. Eens kijken…hoofdkussens… zijslaper, ja dat ben ik! Ik zag een exemplaar met een gat, waar je je oor in kunt leggen, leek een beetje op een hoofdletter A. Hm, de A van Apart.. zou het wat zijn? Nee, toch maar niet.

Zijslaapkussens zijn van die flexibele ‘lange jannen’, die zo ongeveer de hemel in worden geprezen als je alle recensies mag geloven. Zwangerschapskussens worden ze ook wel genoemd. Hm…zou dit dan wat zijn? Nu wil het geval, dat als ik eenmaal iets heb opgezocht op internet, ik dan eeuwig achtervolgd word door betreffend item. Ongevraagd ploppen er dan reclames op -over langwerpige kussens in dit geval. En ja hoor, natuurlijk ook een aanbieding. Als je er twee koopt, dan is het voordeliger. Maar waarom zou ik er twee? De prijs viel eigenlijk wel mee, kon ik geen buil aan vallen… geen verzendkosten…morgen in huis… 

Waarom ben ik hierin getrapt?!

Twee rolkussens van 1.40 mtr x 0,40 mtr liggen de volgende dag als uit de kluiten gewassen Vietnamese loempia’s op ons bed. Jeetje… en moeten wij daar dan ook nog naast? Hoe dan? Geen plaatjes, geen beschrijving. Ik moest nu al lachen en Don was nog niet eens thuis. Dat beloofde wat als we zouden gaan slapen….

Waat?? Moet ik écht op zo’n ding?
Nee, niet erop, ernáást.
Ja maar ik ben toch niet zwanger? Wie is er hier zwanger, jij? Wat mis ik?
Neehee, is niet per se voor zwangeren, ga nou gewoon op je zij liggen met dat ding.
Maar dat ding is veel te lang!
Ja jemig! Verzin zelf iets. Vouw ‘m dubbel of zo -zucht.

Ik hoor een hoop gerommel, gezucht en gemopper naast mij in het donker, terwijl ik tegen mijn rol aanleun met mijn hoofd op het door mij krom gebogen uiteinde.
Als ik net in mijn begin slaapfase zit, schrik ik op van een knal. Huh?!Wat?!
Dan blijkt, dat Don zijn kussen heeft dubbelgevouwen en als hoofdkussen gebruikt. Door de (ont)spanning is het ding terug naar de originele staat gesprongen en heeft daarmee de slaapkamerdeur geraakt, die met een klap dicht geduwd werd. Allebei wakker en ik met de slappe lach.

Doe effe normaal met dat ding! Leg ‘m nou gewoon naast je lijf, probeer ik nog. Maar daar wil manlief niets van weten en moppert slaperig: Ik wil helemaal geen uitleg over dat ding, ik wil gewoon slapen, laat mij nou maar! 

Midden in de nacht word ik weer wakker, nu door een stomp in mijn gezicht. Nee, geen elleboog of hand. Wéér dat stomme kussen van Don. Hij had ‘m nu in de breedte van ons bed onder zijn hoofd weten te vouwen. Door het terugspringen in vorm, lig ik nu precies in de vuurlinie en word haast uit bed gelanceerd. Pfff…. en het was nog lang nacht…

Afijn, dapper als we zijn, zijn we niet over één nacht ijs gegaan, maar twee. Ik ga nu precies doen wat jij ook doet met dat ding, beloofde Don. En zo sliepen we zowaar synchroon. De volgende morgen lag het ene kussen overdwars over ons bed en het andere op de grond. We keken elkaar aan.

Heb jij ook zo’n pijn in je nek?  
Ik grinnikte, nee het zijn meer mijn schouders geloof ik…Zullen we onze oude kussens maar weer?

Dus tsja, zo lang het zorgbed nog eventjes een paar dagen in de huiskamer staat voor mijn rustmomentjes overdag, ligt een van de kussens daar nu op. Het andere ligt vooralsnog als sier onder onze hoofdkussens op ons bed.

Voor de goede orde: er is beslist niets mis met de kussens, het ligt gewoon aan ons. Maarrr… wie ze wil, mag ze hebben. hoor! Slechts twee nachten mee gevouwen 😉

En intussen blijf ik gewoon door dromen over het ideale kussen…