Draad

Hee, jij hier? Ben je alweer opgeknapt? hoor ik iemand achter mij in de rij bij de slager verbaasd vragen. Ik draai me om en sta oog in oog met een bekende. Jaja, bevestig ik triomfantelijk met een big smile, Het heeft nu wel lang genoeg geduurd hoor. Zo zoetjes aan ben ik de draad weer aan het oppakken. 

Ik zei het achteloos, maar even later als ik weer thuis ben, hamert dat ene zinnetje in mijn hoofd: De draad weer aan het oppakken…. Ik berg de kant en klare ovenschotel op in de koelkast -lekker makkelijk straks en oh, zo heerlijk dat ik weer kan autorijden en zelf wat kleine boodschapjes kan halen. Leve de opgepakte draad van het autorijden! Alleen bedoelde ik die draad zo even niet. Ik dacht meer aan De Draad Van Het Leven, waarbij ik nu bedenk dat dat nooit één draad kan zijn. Of toch wel, maar dan als een dik kabeltouw dat ontstaan is door meerdere dunne draden te twisten en te twijnen tot één geheel.

Het is wonderbaarlijk hoe snel dat oppakken ineens gaat. Het afgelopen weekend ben ik gaan oefenen met zitten, ook in de auto en heb zelfs een kort ritje gemaakt. Mijn actieradius is hiermee aanzienlijk vergroot en dat geeft me direct een gevoel van vrijheid. Zalig om weer op eigen gelegenheid te kunnen gaan en staan waar ik zou willen!

Mijn eerste ‘uitje’ was naar het ontmoetingscentrum waar ik normaliter op dinsdagochtend dansles geef voor Stichting Welzijn Midden Delfland. De laatste les voor mijn operatie heb ik daar wat muziek en dansbeschrijvingen achter gelaten, zodat de dames zelfstandig zouden kunnen oefenen tijdens mijn afwezigheid cq. ziekteverzuim.

Zo fijn, dat een van de dames het voortouw heeft willen nemen om samen met de groep door te blijven dansen. Afgelopen dinsdag was de laatste bijeenkomst voor de zomerstop. Ik ben in de pauze aangeschoven tijdens de koffie. Wat was het ontzettend leuk om iedereen weer te zien, bij te praten en een prachtig boeket bloemen te mogen ontvangen.

Ach en wat waren ze ineens nerveus, toen ze na de koffie wat dansen aan mij wilden laten zien. Opgetogen en druk kwebbelend vormden ze een kring, maar meteen op de eerste zachte klanken van de muziek werd iedereen stil. Concentratie. Ernstige gezichten. Vijf…zes…zeven…acht…de eerste danspassen werden gezet. Prachtig! Ik was geroerd.

Mijn dansdocent zei tijdens mijn dansopleiding altijd: Een dans moet in je lijf zitten. Je kunt dansbeschrijvingen lezen wat je wilt en de passen technisch uit tellen… maar daarna is het beter om met je lijf de muziek te voelen, te volgen en te blijven herhalen. Als dan een dans eenmaal in je lijf zit, vergeet je die niet meer. Ik kan het je beamen: Het is echt zo. Ik heb het meermaals als zodanig ervaren.  

Zo herkende mijn lijf onmiddellijk de intro van het volgende muziekstuk. Het begon te stromen en deinde mee op maat. Mijn benen wilden niets liever dan de dansvloer op, zie dat maar tegen te houden. Niet dus! Twee tellen later was ik onderdeel van de danskring. Onwennig, wankel, maar gedragen door de muziek waar ik totaal in op ging. Een luid applaus klonk, ik werd er haast verlegen van. Ik klapte net zo hard mee, maar dan richting alle dames die zo hun best hadden gedaan.

Wat fijn dat ik de laatste bijeenkomst van het dansseizoen nog voor een deel bij hen kon zijn. Ik heb nu al zin om straks in september weer te kunnen beginnen. Bovendien geeft het me de komende weken ook een extra doel om letterlijk naar toe te bewegen en mijn balans te hervinden!

Dans loopt als een rode draad door mijn leven. Her en der heb ik deze zin geschreven, met name als mij gevraagd werd om iets over mezelf te vertellen. Inderdaad: Weer die draad! En nu nog eens rood ook, als onderdeel van die dikke kabel. Misschien niet altijd even goed zichtbaar of onregelmatig, maar ook al is -ie op sommige plekken soms zo dun als een draadje borduurzijde, dat rode draadje zit er écht.

Ik heb trouwens -nieuwsgierg als ik ben- nog wel even gezocht naar de herkomst van de beeldspraak ‘rode draad‘. Die herkomst schijnt ontleend te zijn aan de gewoonte bij de Engelse marine om in ieder touw een rode draad te vlechten. Zelfs het kleinste stukje touw is zo te herkennen als eigendom van de marine. 

Zelf fantaseerde ik nog heel even, dat de rode draad een verwijzing is naar de mythologie waarin Ariadne een kluwen rode wol gaf aan Theseus, voordat hij het labyrint inging. De wollen draad kon hij dan afwikkelen tot hij het midden van het labyrint had gevonden om daar -zoals hem opgedragen- een minotaurus te doden. Vervolgens kon hij de rode afgewikkelde draad terug volgen om de uitgang te vinden. 

Om het niet al te langdradig te maken, is dit natuurlijk slechts een korte samenvatting van het verhaal. Buiten dat heeft het niets te maken met de beeldspraak, hoewel ik het voor mezelf in dit geval wel goed zou kunnen inpassen. Ook kort samengevat, zoiets als: als ik nou gewoon mijn eigen rode draad blijf volgen, dan kom ik er ooit vanzelf wel weer uit 😉