Aan de bar(re)

’s Morgens sta meestal rond de klok van zeven op. Vaak ben ik eerder wakker en heb een enkele keer nog wel de ijdele hoop om iets langer door te kunnen slapen. Maar nee helaas, bij mij is wakker echt wakker. Zodra mijn ogen open zijn, werken mijn stembanden ook meteen.

In de loop van -even rekenen hoor- ehm.. 36 jaar samenwonen, weet ik zo onderhand wel dat Don juist het type ĺaat-mij-met-rust bij het wakker worden is. Zijn vriendelijke vertaling is: Kun je misschien nog even een uurtje je mond houden? De minder vriendelijke is een zwijgende “bepaalde” blik mijn richting op. In dat laatste geval kijk ik zwijgend terug en observeer of ik toch niet ergens een lachrimpeltje in zijn gezicht bespeur (heel vaak is dat wel het geval hoor).

Tegenwoordig, nog niet zo lang, heb ik een nieuw ochtendritueel. Zodra Don naar zijn werk vertrokken is, hijs ik me in een maillot en schiet een t shirtje aan. Vervolgens begin ik aan een warming up van een half uur.
Terwijl ik dit schrijf, vermoed ik, dat ik waarschijnlijk voor gek zal worden verklaard. Zeker gezien de zomerse temperaturen die momenteel oplopen naar tropische. Wie heeft er met deze hitte dan nog een ‘opwarming’ nodig, zul je denken. Nou, ik! Zie het maar als mijn manier van weer voorzichtig aan wat opbouwende oefeningetjes doen na weken non-actief te zijn geweest.

Sinds het zorgbed is opgehaald, staat op die plek nu een heuse mini ballet barre. Een klein handig ding, in hoogte verstelbaar en makkelijk in- en uit elkaar te schroeven. Kind kan de was doen. Haha, daar zeg ik zoiets, want ik geloof dat -ie werkelijk is bedoeld voor kinderen. Maar goed, ik pas ‘m ook! Grijns… ik bedoel natuurlijk, dat menig tiener/kind tegenwoordig langer is dan ik met mijn tot 1,57 meter gekrompen lengte.

Tussen al mijn dansmuziek vond ik nog een stapel CD’tjes met klassiek ballet warming up muziek-compilaties terug. Zo een warming up is onderdeel van de danstherapie sessies die ik gaf. En ja, ook hier blijkt weer eens: wie wat bewaart, heeft wat 😉 Hiermee kan ik voorlopig wel een tijdje vooruit. Ik hoef niet steeds te zoeken naar muziekjes, want één van de CD’tjes in de speler en klaar.

Hup! Aan de barre en préparé: buikspieren aanspannen, rechte rug, schouders naar beneden, benen gestrekt, knieën niet ‘op slot’, armen mooi en ‘gedragen’. Eerst demi plié’s: buigen die knietjes! Strekken dat bovenlijf! Rechte rug, aanspannen die bovenbeenspieren, lange arm bewegingen, kantelen dat bekken, hoog op de tenen, blijf in balans. Pffff… 

Achteraf heerlijk om gedaan te hebben, maar tijdens ook behoorlijk confronterend. Bijvoorbeeld bij het voorover buigen tot helemaal naar beneden. Jeetje, ik kon toch altijd met mijn neus mijn knieën raken? Zucht, dat gaat me nu alleen nog lukken met de neus van Pinokkio. Geeft niet Bo, gewoon oefenen, niet opgeven!

Dan bijvoorbeeld de développé, een oefening waarbij je je been letterlijk ‘ontplooit’. Je trekt het werkbeen met de voet langs het standbeen op tot kniehoogte en strekt het dan uit, de lucht in. Sowieso kwam mijn been veel hoger dan 90 graden (kwam hè!). En ook kon ik met gemak, mijn voet dan zelfs zachtjes en beheerst op de barre laten landen. Oef..auw…serieus, kon ik dat écht?! Waar is dat ‘zo licht als een veertje’ gebleven? Mijn been weegt nu als lood! En hoezo, op de barre leggen? Doe even normaal!

Ineens valt mijn oog op de schroefjes in beide zijstangen. Aha! Het was een barre voor kinderen toch? Als ik de schroefjes losdraai, zakt de vasthoudstang onmiddellijk een halve meter naar beneden. Aahhh…zo schattig, nu is het echt een model voor peuters. Maar kijk, daar krijg ik mijn been dan weer wel op. Oké nog niet echt heel elegant, het is meer met een lompe plof…maar tóch, het begin is er, denk ik dan maar.

En zo rek, strek, zucht en kreun ik boven de muziek uit, ik hou me vooral niet in. Want, jezelf uiten is goed, heb ik altijd beweerd. Wel vraag ik me een ogenblik vertwijfeld af, of mijn onderburen mij zullen horen. Misschien vragen zij zich wel af wat hun buuf daarboven toch in hemelsnaam aan het doen is op dit achterlijk vroege tijdstip. Waarom slaapt zij niet gewoon uit? Ik vraag het me ook een klein beetje af…

Mijn lijf protesteert licht. Ergens wil het wel, zeker op klanken van de zo bekende en vertrouwde muziek, maar het hapert aan de uitvoering. Geeft niet. Stap voor stap. Komt goed! Als ik klaar ben met mijn warming up, drink ik nog even een glas thee en ga daarna lekker douchen.

De ene keer voel ik me daarna -naast fris en fruitig- ook fit, de andere keer wil mijn lijf daarna alleen nog maar bankhangen voor de rest van de dag. Tsja… het kan twee kanten op die barre oefening (ook hoe je dit zinnetje leest trouwens 😉 )

Dan moet ik toch onwillekeurig ook even terugdenken aan de jaren tachtig, toen aerobics ineens zo een hype was. De fitness workouts van Jane Fonda vierden toen hoogtij. Uiteraard had ik haar boek met alle oefeningen ook. Volgens mij zat daar een LP met instructies bij? Whoehaha…als je maar lang genoeg wacht, komen dingen vanzelf terug. Alhoewel een Langspeelplaat tegenwoordig (muziek op) Vinyl genoemd wordt, meen ik. 
Als tegenhanger van het boek van Jane Fonda, was er ook een parodie-versie met dito oefeningen. Dus ook hier gold: je kon twee kanten op met het hele fitness gebeuren. De ene keer ging je er fanatiek tegenaan, de andere keer lapte je alles aan je laars.

Ha ha ha, is het niet hilarisch? En zie je die dubbele barre? Ik zei net toch al: als je maar lang genoeg wacht, komen dingen vanzelf terug. De mijne mag dan een kinder exemplaar zijn, maakt niet uit: ik sta in ieder geval weer aan de barre!