De laatste ronde

De metro die bij ons praktisch aan de overkant heen en weer rijdt, brengt mij de ene kant op in vier minuutjes één halte verderop naar de haven waar de Stena Line ligt in Hoek van Holland. De bouw en oplevering van het laatste stukje tot vrijwel op het strand heeft helaas vertraging opgelopen en zal waarschijnlijk pas in november klaar zijn.

Als ik de andere kant op reis, stap ik na een half uurtje tien haltes verderop uit vlak voor de ingang van het Erasmus MC. Met de auto doe ik er afhankelijk van het verkeer waarschijnlijk net zo lang over. Dan moet ik ook nog parkeren, tegen de hoofdprijs, om via de hoofdingang meters af te leggen naar de afdeling Oncologie. Oké, je kunt eventueel een stukje meeliften op een golfkarretje. 

Afgelopen maandag besloten Don en ik om met de metro naar mijn controle afspraak met een van mijn chirurgen te gaan. Het grote voordeel is, dat de metro vlak voor de zij-ingang van het Erasmus stopt, waar je direct het gebouw kunt inlopen bij het Kanker Instituut, ooit verbonden aan de naam Daniel den Hoed.

Bij deze ingang hoef je binnen alleen nog maar het Atrium te doorkruisen, het hoekje om en met de lift naar boven. Scheelt stukken lopen. Andere leuke bijkomstigheid: bij het uitchecken bij het poortje van de metro, zag ik dat ik 34% korting krijg. Oww ja! Een van de voordelen van het 65 jaar zijn..hi hi hi… Heen en weer kostte me de rit ongeveer vijf euro. Zeg nou zelf, dat weegt toch zeker niet op  tegen de kosten van het parkeertarief in Rotterdam (om over de benzineprijs nog maar te zwijgen!)

Het was muisstil op de afdeling en in de wachtkamer. Dokter T. riep ons al vrij snel zijn spreekkamer binnen. Eindelijk kon ik nu zijn hele gezicht zien, zo zonder mondmasker. Dat is toch wel een verschil hoor, of je nu alleen maar iemands ogen ziet of de rest van de mimiek erbij. Een vriendelijk glimlachend gezicht vroeg: Vertelt u eens, hoe gaat het met u? Inkoppertje! Ik antwoordde dat het best goed gaat, maar dat ik me afvraag of ik wel goed bezig ben. Ik heb namelijk geen idee hoe en waar dat matje nou bevestigd is en of alle oefeningen die ik verzin, geen kwaad kunnen.

Maar mevrouw, dan pak ik die beelden er toch even bij, dan kunt u het zelf zien. Mijn dossier werd op een groot computerscherm geopend en een hele rij mapjes met CT scans kwam te voorschijn. Wacht, ik laat u eerst zien hoe het er voor de operatie uitzag. Een paar zwart/witte maanlandschappen rolden over het beeldscherm. Het zei me niet zoveel. Tot er een duidelijk herkenbaar zijaanzicht beeld verscheen, van mijn hals tot aan mijn bovenbenen.

Een gigantische zwarte vlek in mijn lijf overheerste als een stoorzender het totaalbeeld. Kijk, ziet u.. dit hele grote gebied…. hier is het helemaal mis. (Vertel mij wat!) Wat een enorme verzakking hè, het past niet eens op het beeld. Ziet u dat? Want eigenlijk loopt het nog veel verder door naar beneden. Wat erg voor u dat hier niet veel eerder iets aan gedaan is. Uw chirurg heeft de boot wel erg lang afgehouden. Ja, dat heb ik ook altijd gevonden…maar, eerlijk is eerlijk: dat was niet zonder reden. Dat zei ik dan ook hardop.

Al die tijd was mijn CEA waarde te hoog, die moest eerst een tijdje stabiel zijn en vervolgens kregen we het hele corona-gebeuren en werd alles stil gelegd. Dus ja…. samenloop van omstandigheden. Pech voor mij, maar niet eerlijk om daar alleen mijn chirurg maar op aan te spreken. Dokter T. schudde bedachtzaam met zijn hoofd en leek er toch anders over te denken.

Ik schrok overigens wel van het CT beeld. Wat confronterend! Natuurlijk was ik me dagelijks bewust van alle belemmeringen, pijn en ongemakken, maar nu ik zo ineens voor mijn neus zwart op wit zag wat er mis was in mijn lijf….Wat zeg ik… behóórlijk mis! Ik moest er even van slikken.

Het gekke is, van het volgende beeld schrok ik ook. Dat was nota bene die van de laatste scan na de ingreep. De schrik zat ‘m in het grote contrast denk ik. Wow! Ben ik dat ook?? Wat een ‘opgeruimde’ inhoud! Alles keurig terug op zijn plaats: mijn darmen, mijn blaas…geen grote zwarte vlek van de verzakking meer te zien. Daarvoor in de plaats wel een witte vlek: een nieuwe kunstbodem daar onderaan mijn bekken.

Zoiets als een ieniemienie trampoline’tje, rondom vastgezet. Aan mijn staartbeentje bijvoorbeeld en aan al het weefsel daarnaast. Aan restjes van mijn afgeknipte, weggehaalde bekkenbodemspieren en aan weefsel aan de voorkant in het bekkengebied om te voorkomen dat onder andere mijn blaas gaat kantelen. Tot slot is de linkerhelft van mijn bil opgerold en tegen het staartbeentje aangelegd als extra versteviging, de rechterhelft is daar glad overheen getrokken.

U begrijpt, in dit hele gebied zitten enorm veel inwendige hechtingen! Ja, dat kon ik me nu zeker heel goed voorstellen. Ineens verklaarde het ook alle pijnen die ik had gevoeld. Mijn hemel… wat een ingreep… pas nu ik de beelden zag, drong het beter tot me door. Zeker de twee foto’s zo naast elkaar van vóór en ná. Heftig! Ik moest er ineens van zuchten.

Nu begrijpt u vast ook, dat het zeker een half jaar nodig heeft om aan elkaar te groeien. Het moet goed nestelen, het weefsel moet rondom één worden, zodat alles goed verankerd is. Een half jaar voorzichtig zijn en zware belasting ontzien. Begrijpt u dat? Ik was een beetje beduusd. Ja, na deze confrontatie begreep ik het maar al te goed.

En hoe nu verder? vroeg ik. Want het is nu allemaal zo raar gegaan. Jarenlang werd ik regelmatig gecontroleerd op mijn CEA waardes, totdat ze eindelijk stabiel waren. Had daar aan het eind van die periode dan niet een soort afrondend gesprek moeten plaatsvinden? Dokter T. scrolde door mijn dossier. Oh… maar u bent al lang door de vijf-jaar-controles heen, zie ik. Ehm..ja.. daar had inderdaad een afsluiting moeten zijn…alhoewel… tsja…u rolde eigenlijk van het een in het ander.

Ja, beaamde ik, en daarbij heeft corona ook een paar jaar roet in het eten gegooid. Goed, dan stel ik voor dat we nog één keer een colonoscopie ter eindontrole bij u doen en daarna een gesprek met de uitslag en om alles af te ronden. Zullen we dat zo afspreken?
Prima! Dan kan ik daarna eindelijk écht een lange slepende periode achter me laten en afsluiten.

Pfff… en zo eindigt alles, zoals het ooit begon: met een scopie. De aanvraag is ingediend, het wachten is nu op een oproep. Ik zeg: Kom maar op! Ik ben er klaar voor. Of zoals mevrouw Stemband in de Grote Meneer Kakus Show, ergens halverwege jaren 80 altijd riep: De laatste ronde!