Motto
Uiteraard ben ik benieuwd naar jullie motto! Wat de mijne is?
Het eerste zinnetje dat direct in mij opkomt is: “The story of my life“, omdat ik het in mijn beleving wel honderden keren gedacht, gezegd en geschreven heb. Ik weet het zeker en tik het zinnetje in het balkje naast het loepje op de startpagina van mijn blogsite. Tot mijn verbazing komen er slechts twee blogs tevoorschijn waarin ik het letterlijk schrijf. Twee van de 320 blogs! Nou, dat had ik niet verwacht. Zo weinig en dus bij lange na niet genoeg om een motto genoemd te kunnen worden. Wat is mijn motto dan wel? Of beter gezegd wat is überhaupt de definitie van een motto?
Google antwoordt: Een motto van een persoon wordt ook wel lijfspreuk, levensmotto of credo genoemd en is een kort stuk tekst die de kern aangeeft van waar iemand voor staat.
Aha! Story of my life, slaat dus nergens op als motto.
Maar wacht als ik iets verder google, vind ik een soort gebruiksaanwijzing:
“Uw levensmotto is het verhaal van uw heden en toekomst. Het moeten PRECIES zeven woorden zijn -niet meer en niet minder. Uw levensmotto beschrijft hoe u uw leven elke dag wilt leiden, vanaf vandaag”
Zooo…. dat is nog eens een uitdaging!
Mijn gekozen Pipi Langkous citaat -met het dubbele aantal toegestane woorden- valt meteen al af: Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan.
Mijn veel geuite kreet “Wordt vervolgd!” wordt ‘m ook niet, of ik moet er nog vijf woordjes bij verzinnen. Oké, laat ik het bij deze dan even ergens in mijn grijze celletjes parkeren en het loslaten. Ik kom zo vast wel ergens op.
Dat werkt trouwens echt hè! Als ik bijvoorbeeld niet op een naam kan komen, dan pieker ik me niet langer suf, maar laat het gewoon voor wat het is. Ik parkeer het en ga gewoon door met waarmee ik bezig ben. Negen van de tien keer roep ik evenlater dan ineens spontaan de even vergeten naam uit.
Maar goed, ik vind Wordt vervolgd toch een uitdrukking die bij mij past. Ik heb ‘m al zo dikwijls kunnen toepassen en zeg het nog regelmatig. Het heeft overigens niet altijd een negatieve lading, al verzucht ik het soms na een teleurstelling. Veel vaker vind ik, dat het juist iets ‘open’ houdt voor nieuwe mogelijkheden. Afgelopen maandag was dat nog zo. Zucht…. na mijn mislukte colonoscopie…
Zondagmiddag om 15:00 uur zat ik aan mijn laatste lichte maaltijd, witte rijst met worteltjes en kipfilet. Een uur later mocht ik alleen nog maar heldere vloeistoffen drinken en om 20:00 uur begon het grote feest van de voorbereiding voor het darmonderzoek.
Deel 1: In een half uur moest ik een halve liter met speciaal poeder aangelengd water met nog een halve liter water weg zien te krijgen. Slokjes om-en-om. Direct daarna ook weer binnen een half uur nog eens een halve liter water. Wie mijn blog van een paar weken geleden heeft gelezen, weet wat voor heldin ik ben als het gaat om drinken: NOT!
Vraag niet hoe ik het er allemaal in heb gekregen, vooral met de nodige Aaarghh’s, Blèèèhh’s en Jakjak-gatjak’s
De volgende ochtend om 09:00 uur volgde Deel 2, een herhaling van deel 1. Ik voelde me een klotsende waterbom. Tegen de tijd dat ik een paar uur voor het onderzoek echt nuchter moest blijven, kreeg ik -hoe verzin ik het- mega dorst. Ik, dorst! Ongekend! Wat ben ik soms toch een raar mens. Ik voelde me uitgedroogd en misschien was dat ook wel zo, nu mijn darmen helemaal schoon en leeg waren dankzij die niftige drankjes. Brrr!
Maandagmiddag lag ik keurig op tijd om 15:30 op het behandelbed in het Erasmus. Ik was sceptisch of het onderzoek dit keer wel zou lukken. Vijf jaar geleden na mijn grote operatie, was dat niet het geval door te veel kronkels en daardoor te gecompliceerd. Ik had nu, net als de behandelend arts, nog de ijdele hoop dat mijn darmen na mijn afgelopen operatie weer enigszins terug in het gareel waren geduwd.
Toen het roesje werd toegediend via het infuus, waarschuwde ik nog dat ik waarschijnlijk lollig zou worden en in het ergste geval zou gaan zingen. Vreemd genoeg gebeurde er niets. Ik voelde totáál niets. Ik werd niet ‘heppie-de-peppie’, maar ook niet slaperig of zelfs niet suf. Nou ja, dan niet. Dan maar meekijken op een van de vele monitoren om me heen.
Picture this: Drie verpleegkundigen en een arts. Gewroet in stoma Zakkelien met een scope. Gedraai, gezucht, gesteun. Hm… even opnieuw. Nog een poging. Een andere arts kwam erbij. Laat mij maar even… Andere scope. Bochtje hier, bochtje daar…draaien, duwen, trekken… Pfff. Arts nummer drie kwam toevallig even iets pakken. Dag dames, lukt het hier? Zal ik het anders even proberen? Wel ja, drie keer is scheepsrecht. Maar niet heus! Andere scope, vingers erbij, Zakkelien niet blij. Mijn hele buik werd in elkaar geduwd en gekneed alsof het een homp deeg was. Ik knarste mijn (nep)kiezen op elkaar…auwwww… ging dit nog lang duren?
Gaat het nog mevrouw? Ik knikte zwijgend, maar stoma Zakkelien protesteerde luidruchtig. Uiteindelijk gaf iedereen het na drie kwartier op. Helaas… het gaat ons absoluut niet lukken. U heeft wel heel goed uw best gedaan, uw darmen zijn zo mooi schoon, daar ligt het niet aan. Er zijn teveel littekens door de operaties die u heeft ondergaan, waardoor al het weefsel heel stug is. Maar ook zitten er haarspeldbochten in uw darmen die we met geen enkele scope kunnen maken. Wij zullen hier verslag van uitbrengen aan uw oncoloog. Hij moet dan maar bepalen wat er nu moet gebeuren.
Er schijnt namelijk ook een andere manier te zijn: een CT-scan, waarbij van te voren contrastvloeistof in de darmen wordt gespoten. Of dat voor mij een optie is, is nog maar de vraag. Volgende week word ik hierover gebeld door mijn onco. Dus voor nu: Wordt vervolgd.
Kijk! Daar is -ie weer: Wordt vervolgd, in dit specifieke geval: Er is nog een mogelijkheid.
En ja hoor! Wat zei ik je? De aanvullende rest van mijn geparkeerde halve motto dwarrelt me ineens te binnen. Hiermee is mijn motto compleet en ik kan er alle kanten mee op.
Zeven woorden, niet meer en niet minder:
Blogs met “The story of my life”:
– “Nu of straks”
– “Mevrouw fuchsia”