Voor wie?

Waarom doen wij dingen en voor wie? 
Bam! Daar ligt mijn vraag. Nu mag een ander er een poosje over nadenken, want die ene vraag houdt mij al een paar dagen bezig en ik ben er klaar mee. Met name dat laatste deel: Voor wie? 

Als ik terug duik in mijn kindertijd, herinner ik me nog goed hoe mijn ouders mij dingen bij brachten met normen en waarden. Voor een deel natuurlijk die van hen, maar zeker ook rekening houdend met hoe het er in die specifieke jaren in de samenleving aan toe ging. 

Ik deed dingen omdat het ‘zo hoorde’ door, maar niet per se voor mijn ouders. Zij waren destijds niet zo scheutig met complimentjes of het laten merken hoe trots zij waren. Daar werd een kind alleen maar arrogant van, was hun gedachte. Dus iets bewust doen om hen te paaien en om een pluim of lolly te ‘verdienen’ had geen effect bij mijn ouders.

Achteraf gezien heeft het me wel al vroeg geleerd, dat ik niet iets terug hoef te verwachten als ik iets gedaan heb. Bovendien ontdekte ik al gauw dat het veelal gaat om hoe ik mezelf erbij voel. Die lolly, daar trakteer ik mezelf op zijn tijd wel op. Die pluim heeft geen zin, de insteekplek ontbreekt  😉 Gekheid. Mijn antwoord op Voor wie? is enerzijds ‘voor mezelf’ en anderzijds ‘voor de ander’.

Zeker toen ik nog werkte, draaide het Voor wie? om veel meer aspecten. Zo deed ik dingen voor collega’s, voor de klant, voor het bedrijf, voor de omzet, voor het salaris, voor het welzijn van de cliënt. Dat laatste met name in de zorg en dan was het vooral belangrijk om jezelf hierbij niet uit het oog te verliezen.

Voor wie? – was ook de vraag op mijn website toen ik mijn danssessies zo’n  twintig jaar geleden opstartte. Hoe ging ik mensen bereiken? Hoe kreeg ik ze zover om te komen dansen? “Gratis” blijkt altijd hét toverwoord, maar meestal bleef het dan bij die ene gratis proefles.

Voor wie? peinsde ik hardop, waarop Don gekscherend had geantwoord: Voor wie wil afvallen, of voor mijn part: Voor wie wil stoppen met roken. Wedden dat dat de aandacht trekt? Doe niet zo gek, zei ik en dacht: Ik ga dingen niet anders voorspiegelen dan ze zijn, alleen maar om meer deelnemers te krijgen. Neemt niet weg dat ik ergens toch vermoedde, dat een dergelijke valse belofte daadwerkelijk de aandacht had getrokken. 

Och en nu ik het over dans heb, denk ik onwillekeurig ook aan de begin jaren tachtig toen aerobic-lessen in opkomst waren. Op een bepaald moment werden er instructeurs opgeleid om les te geven op muziek (destijds nog op vinyl langspeelplaten) waar dwars doorheen de stem van Ron Brandsteder alle oefeningen bulderde. Buig naar links-5-6-7-8….náár rechts-5-6-7-8…en strek…en jumping jack…en lach, want het is leuk! 

Zo’n cursus werd door heel het land gegeven, volgens hetzelfde concept: “Ron Brandsteder Aerobics”. Slim bedacht, maar ik vond het vooral hilarisch! Waarom meldden deelnemers  zich gretig en in grote getale aan? Was het vanwege een bekende Nederlander? Heer Brandsteder, die overigens nergens in levende lijve tijdens een les aanwezig was, doch slechts hoorbaar via de grammofoonplaat  met les-instructies.

Ik had zelf ook auditie gedaan bij het werven van instructeurs en eindigde bij de uitverkorenen die een korte opleiding mochten volgen. Uiteindelijk heb ik bedankt voor de eer. Waarom? Omdat ik ter plekke besloot, dat ik toch liever voor mezelf les wilde geven en niet per se ‘voor Ron’.

Jeetje…hoe krijg ik het voor elkaar. Wéér een blog die over een stukje uit mijn dansverleden gaat. Hoe zeggen ze dat ook alweer? Waar het hart vol van is, loopt de mond van over. In mijn geval mijn pen, die danst over het papier. Ha! Daar noem ik precies twee van mijn passies, want naast dans: is dat schrijven. En ach ja, daar komt Voor wie? ook weer langs.

Op o.a. de startpagina van mijn blog, vertel ik al waarom ik ben gaan schrijven en voor wie. Eigenlijk voor iedereen die zomaar over mijn schouder mee wil lezen. Ik heb daar geen moeite mee en vind dat prima. Gezellig zelfs! Maar toen werd mij onlangs die andere vraag weer eens gesteld: Wat weerhoudt jou nou eigenlijk precies om nu eindelijk eens aan het schrijven van een boek te beginnen?

Mijn eerste reactie was laconiek: Tsja.. en voor wie dan?
Moet het per se voor iemand zijn? Kan het niet gewoon voor jezelf zijn?
Ik hoorde mezelf ratelen: Ja maar ik blog toch al? Een boek is anders…dat is best wel ‘een ding’… en ook een beetje eng. Dan gaan lezers er ineens wat van vinden en commentaar geven. En als het boek over mijzelf gaat, dan is dat commentaar dus persoonlijk aan mij gericht. Ik bedoel, dan word ik dus aangesproken op wie ik ben. Als ik zomaar een verhaal zou verzinnen, dan heeft kritiek betrekking op mijn schrijfsel en zou ik me minder gekwetst voelen. Denk ik. Of nou…ik weet het eigenlijk niet.

Misschien is het wekelijks een blog schrijven wel een soort van schijnveiligheid van me, zomaar even een kort schrijfseltje. En toch… het kriebelt wel hoor! Weet je, soms voelt het als Netflix. Leuk hoor die losse afleveringen van een serie, maar sommige series gaan eindeloos door (“het is bevestigd, er komt nog een seizoen”) en dan wil je ineens gewoon iets zien met een kop en een staart, een begin en een eind als in een complete film.  Vertaald naar mijn situatie: mijn blogjes vs. (m)’n boek.

Pffff…. 
En waarom zou ik? Ik denk om de belofte aan mezelf waar te maken: “Ooit schrijf ik een boek.” Het is nu zo zoetjes aan tijd voor “ooit”.

Voor wie? Voor mezelf…

…nou goed dan, ook voor degenen die over mijn schouders mee willen lezen 😉