Mascara
Ik gebruik al een paar jaar make up producten op basis van mineralen en dat bevalt me prima. Regelmatig kijk ik of er iets nieuws is, of dat er recentelijk een filmpje geplaatst is op een van de social media kanalen. Wekelijks vind ik er tips en tricks en blijf ik het leuk vinden om daar naar te kijken. Vooral ook om te constateren dat alles al een keer de revue is gepasseerd in de dertig jaar na het afronden van mijn visagie opleidingen. Al werd de smokey eye van toen misschien anders benoemd, maar is de winged eyeliner een klassieker gebleken.
Nadat ik ooit gewend was om vloeibare foundations te gebruiken en zogenaamde geperste blokjes oogschaduw en blush (opeens is dit de nieuwe benaming voor rouge), ben ik volledig overgestapt op losse poeders bestaande uit vermalen mineralen. Vanmorgen toen ik mijn blush wilde aanbrengen, moest ik ineens glimlachen. Zo’n klein potje… en wat ik ervoor betaald heb! Maar oké ik doe er een eeuwigheid mee, dat wel. Dit terzijde, want ik dacht er meer aan, dat ik als klein kind mijn tijd ver vooruit was. Ik meen me te herinneren dat ik hierover wel eens iets over heb geschreven. Weet iemand het nog?
Het ging over de terra cotta plantenpotten die mijn moeder vroeger in de tuin had staan, Als ik zo’n pot “per ongeluk” kapot had laten vallen, dan waren er heel veel scherven waarmee ik op de stoep mocht ‘krijten’. Dan bleef Ik heel lang met zo’n scherfje op dezelfde stoeptegel krassen tot er een laagje poeder op lag. Dat schrapte ik er af, bewaarde het in een leeg luciferdoosje en gebruikte het stiekem als eigengemaakte make up op mijn wangen.
Dit voor degenen die het verhaal toen hebben gemist, ik weet echt niet meer waar het staat.
Naast al die minerale poeder make upjes, is er ook een minerale mascara. Daar heb ik me nooit aan gewaagd, omdat ik die eerlijk gezegd een beetje te prijzig vind voor die paar ooghaartjes van mij. Mijn wimpers zijn genetisch bepaald door die van mijn vader. Ze groeien, net als die van hem, recht naar beneden en hangen als een soort lamellen voor mijn ogen. Helaas, ik ben niet gezegend met waaierende alpaca-wimpers, die ook nog eens zo mooi omhoog krullen.
Er is een periode geweest in de jaren negentig, toen liet ik ze wel eens permanenten. Hi hi hi, dan lag ik achterover in een behandelstoel met op mijn oogleden een tsja…. hoe noem je zoiets eigenlijk… Weet je wat ik bedoel als ik zeg: zo’n schuimplastic langwerpige slang die ze in het zwembad gebruiken om mee te kunnen drijven? Heet dat niet een tube? Nou zoiets dus, maar dan in het piep piep klein. Dat lag dan op mijn ooglid en daar werden mijn wimpers omheen gekruld met speciale permanent-vloeistof. Daarna had ik zes weken een ware lama-oogopslag.
Wie dat al gek vindt, tegenwoordig kunnen ze nog veel meer met je wimpers uithalen als je het mij vraagt. Hulpmiddelen zat, als ik alleen al kijk hoeveel merken en soorten mascara er zijn. Allemachtig! Ik heb niet alleen de keuze tussen wel of geen waterproof, nee kijk dan die borsteltjes die eraan zitten! De ene belooft nog meer dan de ander: wil ik mijn wimpers vol, lang, dik, krullend of mega-glamour? En wil ik dat dan aanbrengen met een kammetje, rubberen stekeltjes, een rond bolletje, een krom uiteinde? Of toch liever een rechte spiraal à la pijperager, met harde haartjes -zacht kan ook, spits toelopend of meer hoekig vierkant? De keuze is reuze, maar voor mij dermate overweldigend, dat ik door de bomen het bos niet meer zie. Ik grijp er dan ook meestal maar gewoon eentje van de Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam 😉 Lekker makkelijk en lekker goedkoop voor die paar haartjes.
Het grappige (maar soms ook behoorlijk irritant) is, dat als je eenmaal iets op internet opzoekt, je dan ineens gestalkt wordt door reclames van soortgelijke producten. Ik denk dat menigeen dat wel herkent. In mijn geval is dat dus een mascara die mij achtervolgt. En niet zomaar eentje. Nee, want lees ik dat nou goed? Ik schiet hardop in de lach. De reclame beweert: Deze mascara is de Tesla onder de mascara’s!
Hahaha… Pardon?? Een Tesla? Een auto? Hoezo? Leg uit!
Ik weet dat Tesla de achternaam is van de persoon naar wie de vierwieler vernoemd is. En de T van het logo staat voor de sl-eenheid van magnetische fluxdichtheid en magnetische polarisatie. En ja natuurlijk heb ik dat opgezocht, want nee ik wist dat niet. Nu wel. Door die suffe mascara
Het zal wel aan mij liggen, maar ik begrijp die vergelijking to-taal niet. Welke eigenschappen hebben een Tesla en een mascara dan gemeen?? Vertel…. zijn ze beiden waterproof? Laten ze diepzwarte sporen achter? Krijg je er zwoele blikken van? Ja, als je in een Tesla rijdt, word je waarschijnlijk zo nagestaard. Of: voel je je er verleidelijk door? Want eerlijk is eerlijk, daar is make up toch ooit voor bedacht. Of mag ik dat laatste eigenlijk niet meer zo specifiek benoemen? Ik vraag het me af, want tegenwoordig moet je echt oppassen wat je zegt. Het zou zomaar eens verkeerd geïnterpreteerd worden.
Maar goed, het is geestig dat zo’n reclame vergelijking me dan wél intrigeert, maar dat ik al lang vergeten ben om welk merk mascara het gaat. Bovendien blijf ik het raar vinden, dat die vergeleken wordt met een auto. Schiet mij maar lek. Kijk, als als je twee automerken, types en uitvoeringen naast elkaar stelt dan zou ik het nog wel snappen.
Ik zit nu hier in mijn eentje te grinniken, want ik krijg me daar toch een ingeving. Ver gezocht misschien, maar let op: ik weet er ook wel eentje.
Ik heb heel wat jaartjes in mijn knalgroene Seat door het land gereden. Ik schafte die aan, na een poos rond gescheurd te hebben in een veel kleiner, en blikkeriger bovendien, Suzuki’tje. Voor mij was die Seat daarna echt een Luxe. Een Seat met een L dus. Een Sleat, als het ware.
En wat krijg je als je de letters Sleat husselt? 😉
