Vrijwillig

Als ik vertel dat ik als vrijwilliger dansles geef, krijg ik wel eens te horen: Jeetje, waar je aan begint…vrijwillig, is niet vrijblijvend hè! Of anders gezegd: “Daar zit je mooi aan vast!”
Het hangt een beetje af van wie het zegt en hoe, maar soms ben ik geneigd om daar dan op te reageren met: Oké misschien niet vrijblijvend, maar wel blijvend vrij.
Beetje flauw natuurlijk, maar het is wel zo. Ik ben immers blijvend vrij in mijn keuze om iets wel of niet (meer) te willen doen als vrijwilliger.

Sinds ik niet meer werk en mezelf qua gezondheid weer aardig op de rit krijg, ben ik wat meer gaan ondernemen -qua activiteiten zeg maar. Ik ga met regelmaat naar verschillende dans bijeenkomsten in de eerste plaats voor mezelf maar ook om ideeën op te doen voor mijn eigen les. Mijn wekelijkse fysio trainen wil ik nu zo langzamerhand afbouwen en omzetten naar gewoon trainen voor mezelf. Om de zoveel weekjes schrijf ik mee bij het groepje “Mijmeren op papier”, leuk: morgen toevallig weer. Dan zijn er uiteraard ook nog de regelmatige bijeenkomsten van onze bijzondere en gekoesterde club de Schrijfdames. Dan nog wat ontmoetinkjes hier en daar. Genoeg dingen die me bezighouden en niet voelen als verplichting. 

Ergens in het jaar van de corona maatregelen, trad de voorzitter van het bestuur van de bewonersvereniging van ons appartementencomplex af. Overige leden cq. bewoners voelden zich niet bepaald geroepen om deze functie over te nemen. Tijdens een algemene ledenvergadering, fluisterde een stemmetje ergens in mijn achterhoofd: Doe iets! Zeg iets!
Voor ik er erg in had, hoorde ik mezelf hardop vragen:  “Wat houdt die functie dan precies in? Kan iemand mij daar iets meer over vertellen?” Ik weet het… ik heb wel vaker van dat soort impulsieve neigingen. Maar: als ik eenmaal A zeg… Enfin, ik zei uiteindelijk dus ook B. Wel na overweging hoor! Of beter gezegd: Op aanraden van Don om er goed over na te denken. 

Dus ja, zo zat ik ineens “vrijwillig vast” aan het voorzitterschap. Bij de overdracht maakte ik er nog gekscherend een opmerking over aan degene die ik opvolgde: “Alle jaren dat ik heb gewerkt, heb ik nooit een baan gehad in dezelfde plaats als waar ik woonde”. Oh… maar nu ik het zo opschrijf, bedenk ik me ineens dat één van mijn eerste baantjes dat wél was: bij de juwelier bij ons in het dorp. Niet aan gedacht op dat moment…. Maar goed, daar gaat het niet om, het gaat er meer om wat ik als reactie kreeg. Mijn voorganger begon te lachen: Baan? Baan? Maar dit is geen baan hoor!
Nou goed dan, prentte ik mezelf in, Het is géén baan. Ik blijf gewoon de buurvrouw.

Ik startte in een rustige periode, waarin door corona-maatregelen vrijwel niets te beleven viel. Langzaam maar zeker kwam alles weer op gang en met wat wisselingen van bestuursleden, is het bestuur nu compleet. Met hier en daar een beetje aftasten, wennen aan elkaar en aan de gang van zaken, komen we er samen wel uit. Ik vind het leuk om te doen, al krijg ik af en toe wel van alles in mijn schoot geworpen. Ook dingen waar ik zo 1-2-3 geen raad mee weet, maar dan is er altijd wel iemand die mij kan helpen. Zo leer ik al doende. 

Vandaag is hectisch. Mijn plan is om alles op de rit zetten voor de komende algemene ledenvergadering. Dat ga ik ook doen hoor, maar natuuuuurlijk ben ik weer eens aan het multitasken. Ik ken mensen die nu tegen me zouden zeggen: Dat is een ander woord voor “veel hooi op je vork” Bo!
Intussen hevel ik het wasgoed uit de machine over naar de droger en probeer ik een kliekjes-lunch te fabriceren. Ik zag nog een kaas/ui broodje liggen en nog een restje gewokte noodles van gisteravond. Ajoh, kan makkelijk als combi hapjes samen. Zou dat gewoon zo, allebei tegelijk in de oven kunnen? Hm, ik denk het wel.

Op (voorzitters)dagen als deze met het treffen van allerlei voorbereidingen, hoor ik mijn voorganger weer zeggen: “Het is geen baan hoor!!” Nee? Mozes mina… hij zou mijn eettafel (en de rest om me heen) nu eens moeten zien. Overal mappen, papieren en uitgeschreven tekst bijlagen voor bij de agenda. Het lijkt zowaar mijn kantoor bureau uit vroeger tijden wel. Grinnik. En nee, dit is natuurlijk niet frequent aan de orde. Maar baan of geen baan, voor mij geen reden om daar niet serieus mee aan de slag te gaan.

Goed, zo meteen check ik alles nog één keer en dan prop ik de boel in enveloppen om bij alle leden/bewoners in hun brievenbus te friemelen. Ook zoiets, met het plaatsen van dat brievenbustableau is geen rekening gehouden met kabouters zoals ik. Niet echt fijn. De bovenste rij, daar kom ik namelijk wat lastig bij. Zie ik straks wel, da’s voor later zorg, nu moet eerst alles nog uitgeprint worden. Kan even duren, het zijn ruw geschat zo’n tweehonderd printjes.

Voor de zekerheid blijf ik in de buurt van de printer, want ik ben als de doods voor Murphy (die met zijn wet op de loer ligt. Zul je altijd zien: loopt het papier vast, of gaat de inkt vlekken…zoiets dergelijks. Nee, niet doen! Gauw afkloppen!) Ik denk dat ik mijn strijkplank er maar naast zet, dan hou ik de boel stoomstrijkend in de smiezen. Zie je wel: multitask! Gaat goed, zolang de stoom dan maar uit mijn strijkbout komt en niet uit mijn oren.

Je begrijpt, ik heb vandaag genoeg te doen. Mijn blog dreigt ondergeschoven kindje te worden, vandaar dat ik nu tijdens het verorberen van mijn grandioze lunch combi (toch niet echt… maar ach, ik heb iets binnen), gauw maar even wat zinnetjes weg tik.  

Op sommige dagen zou ik willen dat ik meer ikken heb. Oké, een meer haalbare optie is natuurlijk: mijn tijd beter indelen. I know. Ha ha..het doet me overigens wel ineens denken aan een lied van Harrie Jekkers. Ooit schreef en zong hij over “Mijn ikken”.  Ik mag het eerste deeltje van zijn tekst hieronder vast wel citeren: 

Soms roep ik mijn ikken bij elkaar
Ik heb inmiddels al een aardig reservoir
En als ik dan vraag: “Hé welke ik is eigenlijk waar?”
“Ik, ik, ik”, roepen mijn ikken dan door elkaar
En dan zwaai ik met mijn voorzittershamer
Verzoek om stilte in mijn bovenkamer
En dan geef ik met een vorstelijk gebaar
Het woord aan mijn ik van negen jaar
….etc
~Harrie Jekkers~

Hihihi… die voorzittershamer!
That reminds me, daar moet ik ook nog even achterheen.

Zo, mijn lunch is op. Ik neem nog even een koffietje en dan ga ik gauw die hele papierwinkel hier wegwerken.
Vrijwillig.