Spannend!

De meesten weten zo onderhand wel dat ik onder de categorie ‘spontane’ schrijver val. Ik schrijf mijn donderdagse blogjes over dat wat me op dat moment binnenvalt. Ik word wakker en start eerst mijn dag in mijn eigen tempo op. Het wisselt nogal eens hoe actief ik ben, dat heeft te maken met mijn inmiddels bekende energievoorraadje. Ooit vergeleek ik mijn te besteden energie met zakgeld. Alsof ik per dag een bepaald bedrag krijg. Ik kan het in één keer opmaken, of juist in kleine porties verdelen. 

Nu gaat het best goed met mij hoor, maar toch werkt dat met die energievoorraad nog steeds zo. Wél lijkt het er op alsof ik meer te besteden heb. Daar staat echter tegenover dat het een weekbudget is en niet meer per dag. Soms is het even puzzelen, maar ik moet zeggen: ik kan er aardig mee uit de voeten. Al komen er nog steeds dagen voor, dat er geen land met mij te bezeilen is. Dat gebeurt meestal als ik de dagen daarvoor al behoorlijk wat heb ondernomen. Geeft niet, moet ook kunnen. Ik weet inmiddels dat ik wel weer bijtrek na een paar daagjes ‘rustig aan’ doen.

Vandaag is precies zo’n ‘rustig-aan-dag’ na een aantal gezellige drukke bezigheden al vrij aan het begin van mijn budgetje. Het komt toevallig zo uit. Slome acties dus op deze dag. Eerst maar eens goed wakker worden en na een verfrissende douche een relax ontbijtje. Geroosterde sneetjes brood met marmelade en English breakfast tea. Nee, geen scrambled eggs, mijn fijne motoriek is nog niet helemaal wakker 😉 Bovendien: mijn inductie kookplaat glimt mij schoon tegemoet, dat wil ik maar even zo houden.

Ik weet niet hoe dat bij jullie is met De Eettafel? Eerlijk zeggen: wat ligt daar op dit moment allemaal op (wat daar eigenlijk niet thuishoort)? Pfff… bij ons thuis lijkt dat ding eeuwig bezaaid met allerlei zooi. Ik ben zelf de hoofdschuldige, geef ik onmiddellijk toe. Moet dit niet opgeruimd worden? vraagt Don dan hoopvol en ik antwoord: Nee, laat maar even liggen, anders vergeet ik het. Daar moet nog iets mee…  Van dat soort dingen dus. 

En zo ontbijt ik nu tussen een opzij geschoven enquête, een vlinderboek van een of andere loterij, een oude krant en nog veel meer. Wacht eens even, die krant had toch al lang bij het oud papier…. Oh nee wacht, ik weet het alweer!

Er stond ergens een oproep voor een schrijfwedstrijd in. Ah ja, hier: De bibliotheek organiseert deze wedstrijd voor inwoners van o.a. Maassluis tijdens de Week van de Cultuur in juni a.s. Eens kijken.. bla bla bla… aantal woorden maximaal 1500… vóór 31 mei inleveren…met als titel: “Een zomerse dag – in de Vlietlanden…?”
Hm… gaat ‘m niet worden. Ik ken de Vlietlanden namelijk niet. Of misschien daarom juist wél leuk om over te fantaseren. Welke datum is het vandaag?  Oh.. tijd zat! Ik weet nog niet of ik er iets mee doe, ik laat het maar even bezinken.

Verderop in diezelfde krant wordt, ook in het kader van de Week van de Cultuur, een schrijfworkshop aangeboden door bestseller auteur Jeroen Windmeijer. Ik ken de goeie man niet. (Moet ik mij in een hoekje gaan schamen?) In het artikel lees ik dat hij bekend staat als de Dan Brown van de Lage Landen, ik citeer: 

Hij schrijft kort en bondig over geschiedenis en spanning ineen. Van zijn thrillerboeken zijn wereldwijd duizenden exemplaren verkocht. Hij wil niet alleen een spannend verhaal vertellen dat mensen vermaakt, maar hij wil dat ze er ook iets van kunnen opsteken. “Iets hoeft ook helemaal niet waargebeurd te zijn om wáár te zijn. Maar blijkbaar heb je dan iets in het verhaal herkend dat je aansprak, dat jou iets waardevols vertelde over het leven.”

Verder is hij van mening dat je sowieso uit je systeem moet verbannen, dat je geïnspireerd moet zijn om te kunnen schrijven. Inspiratie wordt echt zwaar overschat, zegt hij hierover, Je moet gewoon gaan zitten en schrijven. Er komt áltijd wel iets. 
Dat klinkt heel simpel, maar als ik terugblik op mijn wekelijkse donderdag ‘schrijf-zittingen’ moet ik toegeven dat dat inderdaad bij mij zo werkt. Al duurt het de ene keer wat langer dan de andere keer eer dat ik mijn loze kreten tot een fatsoenlijk -of in ieder geval leesbaar- geheel heb weten te fröbelen. 

Hm.. zou die workshop wat zijn? Lijkt me wel heel leuk. Maar moet ik dan een thriller verhaal gaan schrijven of geeft hij gewoon ’tips and tricks’? Ik kijk op de website of er meer informatie te vinden is en zie dan dat het aantal deelnemers beperkt is. Er zijn nog twee plaatsen vrij. Zal ik? In een impuls vul ik mijn gegevens in en druk op “Send”. Niet lang daarna ontvang ik al een e-mail met de bevestiging van mijn aanmelding. “Echt goed dat je die kans grijpt!” staat er. Verder lees ik dat de auteur van tevoren al een schrijfopdracht stuurt. De workshop zelf is pas op 16 juni, dat duurt nog even. Heb ik mooi nog even de gelegenheid om mijn inspiratie-antennes op de thrillerstand te zetten. Mijn fantasie slaat nu al op hol.
Spannend!