Common ground
Waar ik tien dagen geleden nog twijfelde of ik mijn dikke gebreide vesten en ander winterse kledingstukken in mijn kledingkast wel of niet zou verruilen met dunne blouses en luchtige zomerjurkjes, ben ik vandaag toch maar aan het opruimen en herindelen geslagen. Vooral opruimen, als in: straks afvoeren! Dat wat ik niet meer draag, naar instanties brengen die er wellicht nog iets mee kunnen. Hier en daar kwam ik nog wat bewaar-kleding tegen, je herkent het misschien wel, van die items die je niet wilt wegdoen. Voorbeelden uit mijn kast zijn: t-shirtjes met een speciale herinnering, vooral onder het mom: “Ze nemen weinig plaats in beslag, laat nog maar even….” Zo vond ik er eentje met een print van aboriginal art, nog van onze reis naar Australië, allemachtig…. zó immens lang geleden alweer!
Van ergens achterin op de onderste plank vandaan, tover ik een knalrood t-shirt tevoorschijn. Oh ja joh, had ik die ook nog? Ik rijg het verfrommelde shirt op een hangertje en bekijk het kritisch met als eerste gedachte: Jeetje… dat mijn lijf daar ooit in gepast heeft. Vrijwel direct gevolgd door de herinnering aan de avond dat ik het shirt kocht. Een bijzondere avond was dat en wat een speciale en prachtige dansvoorstelling! Eentje om nooit meer te vergeten, zo blijkt nu maar weer. “Common Ground” heette de voorstelling die gedanst werd door het gezelschap Conny Janssen Danst.
Op een zomerse avond in juli 2013 zaten Don en ik buiten op het dak “de Hofbogen” van het oude voormalige Station Hofplein in Rotterdam. Voorafgaand aan de dansvoorstelling daar werd, op wat ooit het perron was, een diner aan gedekte tafeltjes uitgeserveerd. Heel apart zo’n locatie en al helemaal toen tijdens het diner steeds meer donkere wolken zich boven onze hoofden samen pakten. Het begon er steeds dreigender uit te zien en uit voorzorg deelde de organisatie aan alle bezoekers plastic poncho’s uit. Precies op tijd, want op dat moment begonnen de eerste druppels regen al te vallen. Prompt verlichtten felle bliksemschichten de donkere hemel, gevolgd door een razend gedonder.
Gespannen keken alle aanwezigen vanaf het perron toe, zowel de bezoekers als de dansers en de technische crew. Zouden ze het erop wagen? Was het wel verantwoord? Er werd nog even gewacht of de regen en het onweer minder zou worden. Niet echt. Na een ruime vertraging werd de knoop doorgehakt: weer of geen weer, de voorstelling ging ‘gewoon’ van start. Wij werden verzocht plaats te nemen op de kleddernatte stoelen op de tribune aan de rand van het dak waarop gedanst zou worden. Wonderbaarlijk genoeg haakte niemand af, waarschijnlijk dacht iedereen hetzelfde “Ach we zijn nu toch al nat”.
Nog nooit eerder had ik zo’n adembenemende dansvoorstelling gezien. Dansers in de regen, opspattend water, treinen die elkaar in de verte als lange lichtslierten passeerden, donder en bliksem dwars door de harde muziekklanken heen. Spectaculair! Een klein fragment heb ik nog terug kunnen vinden, meer heb ik er niet van kunnen filmen met mijn telefoon. Destijds waren die toestellen lang niet zo waterdicht als tegenwoordig. Het beeld geeft slechts een kleine indruk. Sowieso kun je de sfeer niet echt proeven, daarvoor moet je er zelf bij geweest zijn. And yes: that’s what we all had in common that night.
Dit was in 2013 het promofilmpje ter aankondiging van de voorstelling…
….en dit zijn de seconden die ik ervan heb weten vast te leggen:
Dan kijk ik nog eens kritisch naar het t-shirt van die avond, maar dan op een andere manier. Nu lees ik aandachtig de tekst op de voor- en op de achterkant. Het is als het ware de ‘ondertiteling’ van wat in de voorstelling beschreven wordt in dansbewegingen.
Nu, zelfs tien jaar na de voorstelling, zou de tekst op het shirt nog heel goed van toepassing kunnen zijn. Of nou…bij nader inzien is het eigenlijk van alle tijden!
Ik geef eerlijk toe: ik heb het lef niet meer om het shirt te dragen. Niet vanwege de tekst, maar meer omdat ik er waarschijnlijk als een Michelin-Vrouwtje in uit zal zien, of een vervormde mega-aardbei. -Grinnik- Maar anders…. ik zou er beslist mee rond paraderen.
Ik zal mijn creatieve brein er eens op loslaten, misschien kan ik het shirt verbouwen en er iets anders van maken. Onderdeel van een tas of zo, of een kussentje, ik weet het nog niet. Het zou dan in ieder geval wat vaker in het oog springen. Mag best, kan geen kwaad zo’n bewustzijns momentje. Niet alleen voor mezelf, maar mogelijkerwijs ook voor een ander? Gewoon even er bij stilstaan en bedenken dat het niet altijd om onze verschillen gaat….
