Tropisch

Wat een rare week was het! Het lijkt wel alsof de tropische temperaturen het nog erger hebben gemaakt. Intenser is denk ik een beter woord. Pfff, ik kan me de betekenis van de uitdrukking “Tropenjaren tellen dubbel” nu goed voorstellen. Ik koppelde het altijd aan mijn vaders pensioen, dat was op zijn vijfenvijftigste jaar. Ik dacht dat dat was omdat hij in de tropen had gewoond. Bijna goed. Het had natuurlijk alles te maken met zijn werk aldaar met als gevolg: de opbouw van zijn pensioenjaren. 

Het leven in de tropen met een warm klimaat en een hoge luchtvochtigheid is een zware fysieke belasting. Om die reden is ooit vastgesteld, dat één jaar werken in de tropen berekend wordt als twee pensioenjaren. Mijn vader kon dus met recht zeggen “Mijn tropenjaren tellen dubbel”, Don niet. Mocht je je al afvragen waarom Don zoiets zou zeggen… Nou ik vermoed dat hij dat hoogstwaarschijnlijk volgende maand al wel weer gekscherend zal beweren: “Zucht…zesenzestig jaar getrouwd alweer, want ja…met jou zijn het tropenjaren…die tellen dubbel!” Haha, hoor je het hem zeggen? Flauw. Maar eerlijk is eerlijk: nooit saai en geen dag hetzelfde, toch? 😉

Zoals ik al zei, het was een rare week met ups en downs, een lach en een traan en vooral energie-vretend door de hitte. Dat laatste is een beetje mijn eigen probleem, ik kan ab-so-luut niet tegen de hoge temperaturen van de afgelopen dagen. Ik kan me bijna niet meer indenken hoe ik ‘vroeger’ uren lag te bakken in de zon, of het nou op een Grieks eiland was, het strand van Hoek van Holland,  of in onze eigen achtertuin. Aaarghh, mij niet meer gezien! Doe mij maar schaduw en het liefst dan ook nog met zo’n verkoelend briesje erbij.

Afgelopen dinsdag ben ik vroeg de deur uit gegaan om mijn wekelijkse dansles te geven. Voornamelijk rustige dansen uiteraard, de Sirtaki heb ik maar achterwege gelaten 😉 Ahh.. mijn arme dansdames! Gelukkig stonden de deuren van de zaal open en tochtte het aardig door, dus het was te doen. Behalve mijn dansspullen, moest dit keer ook andere tas mee met het nodige om me op te frissen, plus andere kleding. Normaliter ga ik na de les altijd naar huis en hou me daar een paar uurtjes gedeisd, maar deze dag was ietsje anders gepland.

Na mijn les ben ik doorgereden naar mijn vriendin om bij haar te lunchen en daarna direct door naar een begrafenis (In het kader van de privacy noem ik geen namen). Een lach, een traan… Een bijzonder indrukwekkende ceremonie. Verdrietig, maar ook zó mooi (prachtig eigenlijk..) en met een net zo bijzonder samenzijn na afloop. Niet alleen het leven van de overledene werd ten voeten uit gevierd, er werd ook getoost op Het Leven. Een mooi gebaar! Dat is me bij gebleven. Behalve dat zo’n middag er behoorlijk in hakt, zet het je ook aan het denken. Hoef ik niet verder uit te leggen, ik denk dat het herkenbaar genoeg is.

Het was dus een dagje met geheen-en-weer in de auto, van hitte naar airco, van felle zon naar ‘waar-is-die-schaduw-als-je-‘m-nodig-hebt?’ Ik heb het allemaal maar ‘gewoon’ laten gebeuren, maar ‘s avonds, toen ik weer thuis was, liep mijn batterij met terugwerkende kracht in een keer leeg. Op! Gesloopt. Nul energie en overal spierpijn, alsof mijn hele lijf in protest ging. Ik ben echt van mening dat de hitte hier van grote invloed is geweest. De bewegingen en de beleving van alles op deze dag telden daardoor dubbel.

De volgende ochtend was ik, nog steeds een beetje brak-achtig, al weer bijtijds onderweg naar een afscheidsbijeenkomst. Iemand die na ruim dertig jaar werken -voor het algehele welzijn van de medemens- een sabbatical neemt. In die onbepaalde tijd gaat zij zich beraden: “Wat ga ik straks verder doen met mijn werk en leven?” Mooi als je zo een gelegenheid krijgt. Een opmerkelijke vrouw is zij. Zo eentje die een kei is in het leggen van verbindingen tussen mensen en altijd een luisterend oor heeft. Dat laatste is haast logisch, want goed (kunnen) luisteren is immers het halve werk.

Kortom, gisteren was dan weer een gezellige ochtend en het typeert precies hoe het leven is. De ene dag verdrietig, de volgende dag weer vrolijk. Ups and downs, naar binnen gekeerd en uitbundig, tegenstrijdigheden. Nu zit er in de meeste van mijn dagen over het algemeen wel een lach. Soms klein en mager, soms bulderend of grinnikend en soms met een glim. Die van vanmorgen begon aarzelend en werd uiteindelijk een schater. Oh, wat lekker melig om zo mijn dag te beginnen. De oorzaak was een plaatje op internet, ik deel ‘m zo met jullie.

‘s Morgens scroll ik altijd even door de (nieuws)berichten op mijn telefoon. En ineens flitste er een cartoon voorbij. Huh? Wat was dat voor iets mafs?  Ik keek er naar, maar begreep het zo op het eerste gezicht niet. Er stond een titel van een song bij. Hoezo? Wat had dat er mee te maken dan? En ineens viel het kwartje en moest ik er hard om lachen. Zoals ik al zei, een lekker melig begin van mijn dag, komt -ie:

De clou is: Je moet ‘m hardop zingen
(eigenlijk het liefst ook opnemen en dan naar mij sturen…whoehaha, nu al leuk!)

Spoiler alert:

Voor wie het echt te tropisch is (ik noem maar wat) om ook maar ergens je hersens over te breken, is hier de oplossing:

Categorie “foute plaat” of niet? 😉
Destijds stond ik er anders wel op mee te (head)bangen. Vandaag even niet. Te tropisch!