(Ver)wennen

Ik weet dat wennen tijd kost. Ik weet dat ik mijzelf die tijd moet gunnen. Vorige week na mijn ontslag uit het MC wilde dat nog niet helemaal lukken. Niet één dag zonder vervelende lekkages, pijn, plus een gaatje in mijn buik naast mijn stoma dat als maar groter leek te worden. Vlak voor het weekend bevestigde de thuiszorg verpleegkundige mijn vermoeden. Inderdaad, het gat was groter geworden. We maakten er een foto van en zoomden in om het van dichtbij te kunnen bestuderen. Toen was ineens haarfijn te zien aan de achtergelaten littekentjes, dat er zeker zes hechtingen losgeraakt waren.

Zie je nou wel! Ik had het vanaf het begin al bij het juiste eind, toen ik vroeg: Is het geen losgeraakte hechting? Maar nee hoor, het was een gesprongen abces, werd mij constant voorgehouden in het MC. Nu schreef mijn doortastende en zeer kundige thuisverpleegkundige onmiddellijk een rapportage met waarnemingen en voegde de foto’s met het gapende gat er aan toe. Ik op mijn beurt, stuurde het geheel per email door naar de stoma afdeling van het MC. Direct daarna belde ik ze op om te vragen of ze het hadden ontvangen.

Ik was er al van uit gegaan dat er op vrijdag niets meer ging gebeuren en in het weekend al helemaal niet. Dat was ook zo. Zucht, leer mij het medische systeem van het MC kennen.
Wel kreeg ik een zending extra kleefmateriaal opgestuurd in de hoop dat dit de boel een paar dagen bij elkaar zou houden. Ik onderging het maar gewoon, wat kon ik anders. Na het weekend, afgelopen dinsdag, moest ik naar de stoma afdeling van het MC komen. En daar lag ik dan op de onderzoekstafel.

Mijn buik nog altijd deels bont en blauw van het geduw om het materiaal stevig vast te zetten, deels rood geïrriteerd door al het geplak en op sommige plekken beschadigd door het getrek om het materiaal eraf te krijgen. Mijn eigen chirurg is deze week nog met vakantie, maar gelukkig kwam de assistent chirurg samen met de stoma verpleegkundige naar de wond kijken. De co-chirurg keek bedenkelijk. “Hmmm…. ik ga even met mijn vinger….” Ze trok een handschoen aan en ik klemde als een reflex mijn kaken op elkaar, hield mijn adem in en staarde als een zombie naar het plafond. “Twee bij tweeënhalf centimeter is het nu. Dit gat mag beslist niet groter worden”, was haar conclusie. “Verder wil ik dat de chirurg zelf naar de wond kijkt zodra hij weer terug is van vakantie.”

Afijn, dat is dus volgende week donderdag, zo las ik vanmorgen in mijn online dossier. Tot die tijd doe ik dan maar voorzichtig en hou het gat goed in de gaten. (Huh, wat een rare zin is dat 😉 )
De overige hechtingen mochten er ook worden uitgehaald. Zo, dat is me toch een opluchting zeg! Per direct verdween dat irritant trekkerige gevoel rondom mijn stoma. En ja, deze nieuwe situatie vraagt natuurlijk weer om ander materiaal. Dat is intussen voor mij besteld met nog een ander soort kleefmiddel erbij. Welja, het kan niet op. Eens zal ik -hopelijk- het lek toch wel boven water hebben?

Ik onderga alles maar ‘gewoon’ en soms is dat tamelijk ‘gelaten’. Ik spoel, ik controleer, ik plak, ik verschoon, ik herhaal. Ik probeer dagelijkse dingen op te pakken, maar lig zo nu en dan toch nog eventjes plat op mijn rug om mijn darmen rust te gunnen. Ik voel dat mijn lijf moe is. Ik zou mijn slap geworden spieren wel willen ‘trainen’, maar daar is het nog te vroeg voor. De sportschool zal nog even moeten wachten. Alhoewel… morgen ben ik toevallig wel in eentje te vinden ?

Don heeft zo her en der nogal wat fotostudio’s ingericht op locatie, lees: op verzoek van en bij de klant. Voornamelijk met als doel, dat de klant zelf hun eigen product kan (leert) fotograferen voor online presentatie. Dat ‘product’ varieert van bloemen, planten, fashion, (non)food tot noem maar op, je kunt het zo gek niet bedenken. Zo zijn er bijvoorbeeld ook kapperszaken, die een studio inrichting aanschaffen. Bij één daarvan is Don wat vaker over de vloer geweest om na het plaatsen een en ander aan te passen of te veranderen. Op een keer kwam hij daarna thuis met een totaal andere haarcoupe dan ik van hem was gewend onder het mom: “Ik geloof dat ik toe was aan iets moderners. Hoe vind je het?”

De keer erop had hij weer een andere vlotte coupe. Nu kun je aan Don zijn haar weinig verpesten denk ik, tenzij ik een poging zou wagen tot thuiskapperen. Vrees niet: geen haar op mijn hoofd die daar over peinst -grinnik. “Misschien moet ik mijn haren eens door haar laten behandelen”, overwoog ik serieus. Er is alleen één nadeel. De kapperszaak zit boven in een sportschool. Oh nee, ik moet eigenlijk zeggen: “@TheGym”.
Hoe dan ook er is géén lift, wel een steile trap. Hmmmm….daar moest ik even over nadenken. Ach, wat kon het ook schelen. “Maak maar een afspraak voor mij, op lange termijn”, zei ik. Tegen die tijd zie ik wel. En tsja, intussen werd ik ziek en weer beter, kreeg andere lichamelijke klachten, werd geopereerd, moest herstellen…etc. etc.  gedoe allemaal…

Maarrrr, de afspraak is blijven staan….en die is dus morgen! Ik ben benieuwd! Het is een eeuwigheid geleden dat ik met mijn gekke gammele lijf in een kappersstoel heb gehangen. Mijn haren zijn op dit moment helemaal dof, futloos en valt bij meters uit. Medicatie, stress en zeker ook de narcose hebben er geen goed aan gedaan….(Letterlijk hoog) tijd voor een verwennerijtje!
Ik moest overigens breed grijnzen toen ik de afbeelding boven deze blog ergens op internet zag tijdens mijn zoektocht naar de definitie van ‘(ver)wennen’.  

Afijn, Don gaat morgen met mij mee en we zien wel hoe ik de trap daar op kom. Hij heeft de kapster geïnformeerd en zij stuurde hem prompt een appje, waarin zoiets stond als: Geen probleem om je vrouw de trap op te krijgen hoor. Er zijn een paar bodybuilders aan het trainen, die willen haar wel naar boven dragen.

Whoehahahaa! Neejjjjjj! Echt niet! Zie je me al? Nee hoor, dat gaan we niet doen! (wel grappig en lief meegedacht overigens!)
Wordt vervolgd 😉

“Donneke en Bonneke naar de Knappe Kapper”

(N.B. Deze afbeelding is een fragment van onze kerstwens voor 2014)