I’m a dancer
Vanmorgen dacht ik: Alweer donderdag. Nog twee te gaan en we gaan de nazomer in op weg naar de herfst…. Ho! Stop! Nu even niet te ver vooruitlopen en terug naar vandaag.
Na gisteren een ‘appelige’ dag te hebben gehad, voel ik me zowaar vandaag een klein stukje beter. Vol goede moed dacht ik gisteren na het douchen en aankleden, buiten een klein blokje om te lopen. Dat werd echter een retourtje van de bank naar de keuken en weer terug op de bank. Plat, languit met buikkramp. Even hoopte ik nog dat het vanzelf over zou gaan. Dat was wel zo, maar helaas pas na vannacht.
Het hoort er allemaal bij, zo ben ik gewaarschuwd. Mijn lijf moet wennen aan wat ik eet en ik mag dat allemaal zelf gaan uitvogelen. Kijken wat ik wel en niet verdraag. Vooralsnog is mijn smaak (tijdelijk hoop ik!) totaal anders en heb ik nergens trek in. Ik herken het een beetje uit de periode toen ik chemoradiatie kreeg. Het zal ook nu wel tijd nodig hebben. Mijn eetlust zal vanzelf wel weer op gang komen, maar voor nu eet ik muizenhapjes en probeer dat binnen te houden. Appelig dus, blèhh… niks aan!
Met mijn nieuwsgierigheid is gelukkig niks mis, die lijkt altijd levendig aanwezig. En dus vroeg ik mij af, waar dat ‘appelig’ nou eigenlijk vandaan komt. Weet een van jullie het toevallig? Ik heb het gevonden hoor! Ik had werkelijk geen idee en moest glimlachen toen ik over de herkomst las. Oké, het is geen wereldnieuws en je hebt er verder niets aan, maar misschien toch leuk als ‘weetje’ ?
Via het online woordenboek Ensie, kwam ik erachter dat het woord ‘appelig’ in de jaren zestig werd bedacht voor het kinderprogramma “De Fabeltjeskrant”. De uitdrukking werd in het leven geroepen als tekst voor Stoffel de Schildpad. Die klaagde steeds weer dat hij zich zo ‘appelig’ voelde. Het staat voor: vervelend, saai, niet lekker en weinig energiek.
Het grappige is dat de uitdrukking ‘appelig gevoel’ in de jaren tachtig een nieuw leven werd ingeblazen door de wielrenner Gerrie Knetemann.
Verder staat er, dat bij de Marine de uitdrukking gebruikt wordt na overmatig drankgebruik. Zeg maar: Kater!
Tsja… en hoe ik er nou ineens weer mee aankom? Het zat ergens nog in mijn collectief olifanten geheugen opgeslagen denk ik 😉
Nu ja, toen ik mijn laptop opstartte om aan mijn blog te beginnen, dacht ik in eerste instantie: ‘Vandaag weer even ergens anders over schrijven hoor. Altijd maar die gezondheid van mij… ‘
Maar toen bedacht ik me ineens, dat dat wél de grondslag is geweest van mijn schrijven.
Schrijven om degenen die wilden weten hoe het qua gezondheid met mij ging op de hoogte te houden. Ergens in de loop der jaren is daar gaandeweg een verandering in ontstaan en ben ik over totaal andere dingen gaan schrijven. Weliswaar over dingen die mij bezighouden van vroeger en nu, maar ook zomaar-verhaaltjes. En toch.. die rode draad van mijn gekke (of laat ik zeggen ‘niet alledaagse’) gezondheid, blijft door al mijn schrijfsels (en mijn leven) lopen. Vooral met de belevenissen van de afgelopen weken, is het cirkeltje ineens weer rond…
En ja, dan is er natuurlijk nog een andere rode draad: Dans!
Ik moet nu nog even niet aan ingewikkelde moves denken, ik ben al blij als ik in een rechte lijn naar het aanrecht kan lopen. De spieren van mijn benen voelen als slap elastiek. Ik zou wel willen trainen, of een voorzichtige klassieke ballet warming up willen doen. De wondjes in mijn buik laten dat echter ook nog niet toe, het trekt te veel. Jammer, dus nee.
Voorlopig verlekker ik me dan maar op de komst van een nieuwe collectie dans outfits die mijn favoriete (DforDance)website aankondigt. Ik weet nog dat ik die site in 2017 bij toeval online ontdekte en de -inmiddels welbekende- quotes op hun kleding niet alleen grappig, maar ook inspirerend vind.
Ik neem je heel even mee terug naar 2017. Uit dat jaar vond ik een foto, die Don in mijn studio maakte en waar ik een tekst bij had geschreven. Dat begon zo:
Enjoy life, Dance
Als de eerste klanken van Bach’s Air de ruimte in de dansstudio vullen, lijkt het alsof er iets in
mijn zieke lijf wordt wakker geschud. Met gesloten ogen luister ik hoe ijle vioolklanken een
gevoelige snaar in mij weten te raken. Ik recht mijn rug en mijn armen lijken als vanzelf het ritme
op te pakken in een port de bras, ook mijn ademhaling past zich aan. Het is haast bizar hoe ik de
spanning uit mijn lijf voel wegstromen. Terwijl ik één word met de muziek, open ik mijn ogen en
word prompt geconfronteerd met mijn spiegelbeeld. Ik ben nog steeds ik. Van buiten zie ik er
redelijk ongeschonden uit. Van binnen echter, is er drastisch iets veranderd, met als gevolg dat
mijn benen en longinhoud niet meer kunnen wat ik wil.
Ik pas mijn bewegingen aan binnen mijn draagkracht, ik neem de tijd om mijn bewegingen op te
bouwen. Niet alles lukt, het ziet er niet meer uit zoals ‘vroeger’, maar ik voel me nog steeds een
danser. Een weemoedig gevoel welt op en ruimt algauw het veld voor een statig trots zijn. Het
mag er misschien niet helemaal zo uitzien: ik vind het een dans. Beetje bij beetje, met
voorzichtige demi-plié’s...
Wat zei ik daarnet? Het cirkeltje is weer rond….
Zes jaar later…2023, sta ik opnieuw aan het begin van herstellen, opbouwen en mijn (dans)bewegingen terugvinden. De vooraankondiging in mijn email-box dat er een nieuwe collectie danskleding uitkomt, wekte vanmorgen mijn nieuwsgierigheid. Nee, natuurlijk staat er nu nog niets op de website. Geduld!
Dan, als ik er toch zomaar even doorheen scroll, stuit ik ineens op een quote en moet even slikken.
Mocht ik vandaag weer een appelig moment ervaren, dan hou ik mij deze tekst van DforDance beslist voor ogen als drijfveer!
“We may fall 7 times, but we get up and try again.
Because we know that ‘one more time’ is always a lie.
We just don’t stop.
Head up, shoulders back, long neck, faster, slower,
higher, extend and don’t sickle.
Breathe in, breathe out and don’t forget to smile.
We know things don’t come easy.
We work for it.
It isn’t just a sport, It defines us.
We are dancers.”