Ontslagen!

D e f i n i t i e f  O n t s l a g
Ja echt, zou het??

Mijn leven staat op zijn kop.
Ontregeld.
Hoeveel kan een mens verdragen?
Hoeveel kan ik (nog) verdragen?
Grenzen verleggen.
Herpakken in de pauze en de draad weer oppikken.
Maar nu graag even niets meer erbij.
Liever  alles eerst ordenen en een plekje geven.

Zijn het vage zinnen hierboven? Voor mij geeft het mijn zomermaanden weer.

Mocht iemand al denken “Mis ik iets?” Dan klopt het inderdaad dat er een ruime week online-stilte is geweest van mijn kant. Toen ik mijn vorige (donderdag)blog schreef, kon ik van mijn langzalzeleven-nooit vermoeden dat ik de volgende nacht weer via de huisartsenpost op de SEH van het EMC terecht zou komen.

Na al het opname leed daarvoor, had ik niet verwacht dat ik me nóg beroerder, nóg zieker en nóg ellendiger kon voelen. Letterlijk gifgroen van ellende. Ik zal niet in details treden, maar ik hield totaal niets meer binnen en binnen een paar uur voelde het voor mij alsof ik in shock was. Vaag kwam wat ik hierover ooit geleerd heb tijdens mijn EHBO lessen naar boven borrelen.
Het werd de zoveelste horror nacht. Eerst naar de huisartsenpost in Schiedam, omdat dat nou eenmaal zo moet -zucht. En toen met enige spoed toch maar doorverwezen naar Rotterdam, want: “Ach mevrouw toch… u bent er écht heel erg beroerd aan toe!”

Even voor middernacht hingen Don en ik allebei uitgeput op mijn brancard, ik erop en hij dwars daaroverheen leunend, wachtend op bloeduitslagen en een diagnose. En al die tijd bleef ik maar overgeven. Allemachtig: waar haalt een mens al die liters vocht vandaan?!
Pas tegen de ochtend werden knopen doorgehakt. Ik werd opgenomen. Er werd een zogenaamde maaghevel via mijn neus ingebracht, daarnaast ook twee infusen: eentje voor toediening van vocht en eentje voor voedingsstoffen. Zelfstandig mocht ik niets meer eten of drinken, ik was er niet eens toe in staat.

Dagen voelde ik me ellendig met die slang die in mijn keel schuurde. Als je het al hebt over je voelen als een dood vogeltje….c’était moi.
Ik knapte maar niet op. Woensdagavond werd ineens besloten om toch maar een CT scan te maken, de artsen waren niet gerust. Vanwege het late tijdstip ging ik er vanuit dat ik de uitslag de volgende ochtend via de dienstdoende zaalarts wel zou horen. Maar nee, nog geen half uur later stonden twee zaalartsen aan mijn bed. De dames, van wie één een chirurg, hadden iets verdachts gezien op de scan: een gaatje in mijn buikwand.

De galblaas operatie van de dagen ervoor, hebben ze o.a. met een scopie via mijn navel uitgevoerd. Tijdens die handeling hebben ‘ze’ per ongeluk dat gaatje veroorzaakt en daarin zat nu een stuk darm bekneld. Zie daar de oorzaak van alle stagnatie! Dat wat mijn lichaam uit moest, kon alleen maar terug naar boven… Uiteraard hebben de dames met ‘vereende vrouwkracht’ getracht het stuk darm terug te duwen. Nee, dat was niet prettig. En nee, dat lukte niet. Dus???
Dus lag ik even voor middernacht voor de derde keer op de operatietafel en voelde me Max Verstappen in de pitstop. Van alle kanten werd in een razend tempo door het team aan mij geplukt en geplakt. 

De andere ochtend werd ik op mijn eigen kamer wakker, met een zoveelste litteken over mijn littekens heen… Maarrrr: operatie geslaagd. Darm zit weer op zijn plek en hopelijk blijft het wurm daar tot in de eeuwen der eeuwen braaf zitten. Het plaatsen van een verstevigend matje was geen optie, ik was te verzwakt om een eventuele nieuwe infectie aan te kunnen. Dat risico namen ze niet.

Daags daarna begon alles letterlijk door te stromen. Hoeraaa!! Al het vocht verliet mijn lijf nu eindelijk niet meer alleen via het slangetje in mijn neus. En tot mijn grote opluchting werd ik ein-de-lijk verlost van mijn maagsonde, al bleef mijn keel nog dagen lang rauw en pijnlijk aanvoelen. Drinken, eten en praten lukte niet direct en moest opgebouwd worden. Inmiddels heb ik weer praatjes zat hoor (ik zeg het zelf maar even 😉 )

Afgelopen weekend ben ik thuisgekomen en probeer ik alles weer op een rijtje te krijgen.
Het is alsof er een grote doos doorzichtige plexiglazen puzzelstukjes over me heen is uitgestort. Het wordt nog een uitdaging om daar een samenhangend geheel van te maken.
Wel heb ik tijdens mijn logeerpartijtje ‘s morgens na een hopeloze nacht vol nachtmerries om hulp gevraagd met de wanhopige kreet: “Ik denk dat ik nu mijn plafond wel zo’n beetje heb bereikt…” 

Een maatschappelijk hulpverlener kwam echter pas dagen later, toen de scherpe randjes er al zo’n beetje vanaf waren en mijn dramaqueen-emoties geluwd. Toch hebben we ruim anderhalf uur zitten praten en zie ik een vervolgtraject wel zitten. Better safe than sorry. Fijn als een professioneel iemand mij toch ook weer op mijn blinde vlekken weet te wijzen en een ander inzicht kan geven. Kan ik alleen maar van leren en kan ik een lange lange periode van ‘overleven’ eens netjes in mapjes opbergen. Dat er nu alsnog serieus geluisterd wordt en begrip getoond wordt, dat doet al wonderen.

Streep eronder, nooit meer omkijken alsof er niets is gebeurd, niet meer over praten en alleen maar vooruit denken, dat werkt voor mij niet helemaal zo. Ik bedoel het niet negatief, maar reëel: Ik weet dat de mogelijkheid bestaat dat er op een dag een terugval is. Het kan zomaar zijn, dat als ik dan mijn kleine teen stoot of zoiets onbenulligs, ik dan ineens ‘ontplof’. Geeft niets. Het mag, of dat nou over een week, maand, half jaar is…. En ach, misschien wel nooit.

Voor nu is het wel weer even genoeg medisch gewauwel.

Praktische zaken vergen aandacht, waar ik nu na het weekend eindelijk aan toe kom. Tijdens mijn logeerpartijtje is namelijk tot overmaat van ramp, mijn telefoon gestolen van het nachtkastje (achter mijn bed nota bene!!) Het was werkelijk binnen vijf tellen gebeurd, toen ik met Don ‘s avonds na zijn bezoekje een klein eindje met hem mee de gang op strompelde. Bij terugkomst was het apparaat foetsie. Onvoorstelbaar!!  Alsof iemand op het juiste moment gewacht heeft. En ja natuurlijk draag ik het ding altijd bij me… alleen deze paar minuutjes net niet. Balen! 

Gedoe alom met het à la minute van alles blokkeren. Moet je ineens logisch gaan nadenken met je zieke lijf en warrig hoofd…. Wat nou Pincode en Simcode? Hou toch op! Weet ik veel! Gelukkig was Don nog niet weg en ging alle rep-en-roer zo’n beetje langs me heen.  

Maar goed, nu liggen er hier thuis dus van dat soort uitzoek- en regelklusjes, waar ik dan nu maar eens aan ga beginnen….

Komt goed! 😉