Sprakeloze blog

Dit wordt een hele korte blog – ik waarschuw maar even…

De afbeelding hierboven zegt waarschijnlijk al genoeg. Die is vanmorgen bij aankomst even voor tienen genomen, toen mijn zusje mij naar het Erasmus bracht met o.a. pijnklachten.

Pas aan het eind van de middag ben ik via de SEH naar een kamer gebracht voor opname. Helaas is er weer een stuk beknelde darm geconstateerd. Een maagsonde is ingebracht en nu wacht ik op mijn blauwe jasje met ‘open rugje’, waarin ik afgevoerd word naar de operatie kamer.

Ik weet eigenlijk zelf niet meer wat ik ervan moet vinden of denken of voelen. Het voelt een beetje als verdoofd. Onwerkelijk. Gaat dit eigenlijk wel over mij?

Het voelt ook als een soort ‘onverschillig’, zo van: “Ja hoor, best. Snij mij maar weer open” Mijn buik lijkt onderhand op een uitgestippelde route op Google Maps met al die strepen er zo op.

Ik geef me maar over aan allerlei gedachten die zo in me opkomen. Even in stilte, alleen met het monotone pompend geluid van het infuuskastje naast mijn bed. Starend naar de druppeltjes die mijn arm instromen…één..twee…drie… nog een paar liter te gaan…

Ik haak af, ik hou het voor nu even bij deze kennisgeving. Ik weet toch niet meer zo goed wat ik nog zou willen zeggen. Ik ben even sprakeloos, geloof ik. Maar, ik beloof later (wanneer weet ik nog niet precies) terug te komen met -eindelijk- ook weer wat positiever nieuws. Want, het komt écht, écht een keer goed!