De Ster

Overdag was het letterlijk al zwart en somber ondanks de tropische hitte buiten, die totaal aan mij voorbij ging. Nu de nacht was ingevallen, werd het zo mogelijk nog grimmiger om mij heen. Omhuld door totale duisternis met alleen de contouren van het nachtkastje, de stoel en de TV-flatscreen aan de muur als dreigende zwarte vlekken in mijn patiëntenkamer. Het regelmatige monotone gebrom van de infuuspaal naast mijn bed doorbrak de stilte enigszins.

Daar lag ik dan. Stil in mijn bed. Een week na mijn zware buikoperatie. Radeloos en aan het eind van mijn latijn. Ik trok het niet meer na een zoveelste lange dag vol pijn, misselijkheid en braken. Ik wilde alle draden en slangen wel uit mijn lijf trekken. Wat hadden die voor nut? Hielpen die eigenlijk allemaal wel? Waarom kwam mijn maag- darmsysteem niet op gang? Waarom kwam alles er van boven uit en niet van onder?

Niet het minste greintje aan vooruitgang viel er te bespeuren. Ik voelde me zo mogelijk met de dag beroerder. Mijn lijf liet mij totáál in de steek, ik kreeg mezelf niet meer op de rit. Hoe lang ging dit nog duren? Kwam dit ooit wel goed? Zou ik ooit nog ‘de oude’ worden? Nee, zo moest ik niet denken! Ik wilde het vertrouwen in mezelf niet verliezen, maar ik kon er niet omheen dat ik me steeds zwakker voelde…

De nacht bracht zo mogelijk nog meer pijn. Een andere dan die ik tot nu toe had gevoeld. Ondraaglijk, haast onmenselijk! De nachtzuster kwam. Zij legde mij uit dat aan deze pijn niets is te doen, ook morfines zouden niet werken. (Vast wel, als je maar genoeg geeft! dacht ik nog heel even nijdig) Ik moest het uit zien te zingen, zei ze. Ik hoopte dat ze nog eventjes bij me zou blijven, maar binnen enkele seconden werd ze al weer opgeroepen door een andere patiënt.

Weg was ze en liet mij achter met mijn pijn en een enorm verdriet dat kwam opwellen. En toch, huilen kon ik niet. Lameslagen was ik. Numb. Afgestompt.
Ik wendde mijn hoofd naar opzij. Het gordijn liet een kier open en toonde een gitzwarte nacht met een even zo zwarte hemel. Ik staarde moedeloos naar de lucht en zag daar één ster. Even dacht ik nog dat er een zoveelste Boeing de landing had ingezet richting ‘Zestienhoven’, maar nee het felle licht bleef daar op diezelfde plek en straalde op mij neer. Toch een ster.

Ik kan mij werkelijk niet heugen wanneer ik hardop tegen een ster heb gepraat, maar geloof me: nu vuurde ik zo ongeveer al mijn mogelijke wanhoopswensen op haar (of is het hem?) af.

Lieve Ster, kun jij mij zien? Kun jij mij dan alsjeblieft een klein beetje op weg helpen? Kun jij dan een beetje pijn bij mij wegstralen, zodat de scherpe randjes er vanaf zijn? Ik trek het echt niet meer. Ik ken een dans, die heet De Ster. Ik beloof je, dat ik die voor je zal dansen zodra ik dat weer kan. Blijf je vannacht dan alsjeblieft bij me en wil je me dan wat kracht instralen?
Ik weet niet meer wat ik nog meer heb gepreveld, maar blijkbaar ben ik al doende in slaap gevallen.

In de vroege ochtend werd ik wakker. De pijn was wonderbaarlijk genoeg weggetrokken en nog veel belangrijker: mijn stoma was op gang gekomen. Ik draaide mijn hoofd naar het raam, waar de ochtend langzaam doorbrak. Ik zocht de blauwe lucht af en riep: “Dankjewel!”, maar de ster was weg.

Die dag was er een doorbraak! Mijn maagsonde mocht er eindelijk uit, ik mocht geleidelijk aan gaan drinken en wat vloeibare dingen proberen te eten. Wie had dat de dag ervoor kunnen bedenken?! Zou het écht zo werken: Als de nood het hoogst is, is de redding nabij?

Het is echter allemaal wat makkelijker gezegd dan gedaan. Ineens “moest” ik heel veel. Mevrouw u moet wel drinken hoor, u moet wel proberen te eten, u moet wel uw bed uit, u moet veel bewegen….. Het lukte me allemaal niet. Werkelijk a-l-l-e-s  stond mij tegen en hoe meer druk ik ervaarde, hoe meer averechts het werkte. Ik blokkeerde, ik durfde niets meer uit angst om misselijk te worden -en dan propten ze die akelige maagsonde er natuurlijk weer in…

Trauma’s!

Herhaaldelijk bleef ik maar zeggen: “Ik ben zo moe. Ik heb zo’n pijn. Mijn lichaam herstelt niet alleen van deze zware ingreep…. nee, het heeft er al drie achter de rug en ook dáár moet ik nog van herstellen! Het is geen onwil, maar mijn lijf wil niet!” 
Kom op: Lees mijn dossier! (De operatie die ik nu heb ondergaan, heet overigens een zogenaamde “open Sugarbaker-ingreep”. Kort gezegd: er is een soort mat geplaatst tegen mijn buikwand. Wie er meer over wil weten, mag dit keer zelf Googlen)

Anyway, een dag later mocht ik naar huis en dat was dus gisteren.
Amper één dag thuis, probeer ik mijn leven op orde te krijgen. Dat gaat moeizaam, het voelt als chaos. De komende week is het onze tweede vakantieweek en zouden Don en ik dit weekend samen vertrekken voor een weekje weg. Gelukkig kon alles geannuleerd worden. Het is echter wel zuur als bij je ontslag uit het MC dan nog doodleuk “Een fijne vakantie nog!” gewenst wordt.

Don’s eerste vrije week bestond uit dagelijks heen-en-weren naar Rotterdam, zijn tweede week lijkt in het teken te staan van mantelzorgen…. “Genieten” van zijn vakantie zit er niet bepaald in, maar we hopen allebei dat dat heus later in het jaar nog wel een keertje komt. (Wat in het vat zit…..)
Voor nu zijn we in ieder geval blij, dat we samen zijn.

Ik heb mij de afgelopen dagen weinig tot niet op het social media vlak begeven. Ik had er totaal de fut niet voor. Excuses voor degenen die mij gevraagd hebben hoe het ging en vervolgens geen reactie van mij kregen. Ik kom vanzelf wel weer een keer boven water 😉

Ik krijg nu overigens wel een idee hoe dat bij (huis)dieren dus ongeveer werkt…. Als die iets mankeren, zonderen zij zich in hun eentje af en likken op een rustig plekje hun wonden. Zo van: laat mij maar even! Ook al zouden hun baasjes dolgraag dat kwispelende staartje weer eens willen zien… Ik zeg: Baasjes, laat ze maar lekker even bijkomen! Ze komen vanzelf wel weer een keer boven water.

Tot slot, want ik zit aan mijn tax -ik kan niet langer meer rechtop zitten:
met dank aan die ene ster in mijn wanhopigste nacht in Rotterdam, plaats ik hieronder alvast de muziek van de dans “De Ster”. Dat dansen komt nog wel. Eerst maar zien dat ik überhaupt weer als een ooievaar op één poot kan staan zonder omvallen  😉