Drie tips

Iedere dag opnieuw puilt de reclame-inbox van mijn email uit van de aanbiedingen en suggesties. Het grappige is, dat ik nog steeds word achtervolgd door zachtroze jurkjes, handtasjes en pumps. In het voorjaar was ik hier naar op zoek voor de bruiloft van mijn neefje, later in het jaar. Eén van de dresscode kleuren was namelijk “blush” en ik wilde mijn outfit graag op tijd in orde hebben. (Alsof ik wist dat ik de hele zomer uitgeschakeld zou zijn!) Sinds die zoektocht, verschijnen er nu nog regelmatig blush-suggesties in mijn mailbox.
Ik moet me er toch eens in verdiepen om al dat soort berichten te blokkeren. Pffff, bij sommige aanbieders is dat nog knap lastig!

Ook ontvang ik allerlei informatie over therapie, coaching en zelfontwikkeling. Dat is nog een overblijfsel uit mijn werk- en danstherapie-periode. Sommige informatie vind ik nog steeds interessant, maar ik lees lang niet alles meer. Veel berichten klik ik weg op het prullenbakje ernaast. Pas geleden werd mijn aandacht getriggerd door het onderwerp in de aanhef: “15 tips voor meer energie en levenslust”. Hmmm… even lezen kon geen kwaad, zeker niet nu ik op dit moment wel een boost aan energie kan gebruiken (met mijn levenslust zit het overigens wel oké hoor!) Ergens halverwege het rijtje tips, stonden er drie vlak onder elkaar:

“Doe nieuwe dingen”;
“Let op je voeding” en
“Vraag hulp wanneer je het nodig hebt”. 

Ik moest al glimlachen zonder te hebben gelezen welke toelichtingen er bij staan.
Nu weet ik wel dat er ‘DOE nieuwe dingen’ staat en niet expliciet ‘KOOP nieuwe dingen’… Maar toch klopt de toelichting aardig in mijn geval van “koop nieuwe dingen”. Er staat namelijk, dat regelmatig iets nieuws doen voor energie zorgt. Je maakt nieuwe verbindingen aan in je hersenen, wat zorgt voor meer creativiteit.

Tadaaaa…ik heb een slowcooker aangeschaft!  Nee, nu niet meteen al gaan lachen.
Hoe simpel kan het zijn met zo’n ding, dacht ik. Hup, alle ingrediënten erin, knop op “Low” of “High” en een paar uur later is het eten klaar. Geen omkijken naar en geen last meer van aanbranden en pannen schoonbikken. En aangezien de volgende tip “Let op je voeding” is, dacht ik helemaal: Goed bezig Bo, twee vliegen in één klap!

Met het uitvogelen hoe mijn nieuwe aanwinst op het aanrecht werkt, ontstonden inderdaad nieuwe verbindingen in mijn hersenen…..en ja ook meer creativiteit. Met de aardappelen en stukken wortel van het eerste eenpansgerecht kon ik een ruit ingooien, terwijl het uren had gegaard. Nou ja gaar….? Beginnersfoutje denk ik (…)

Ik heb inmiddels al wat herkansingen gepleegd, al was het alleen maar om Don te overtuigen dat zijn opmerking: “Nee! Alweer een apparaat erbij!  Waarom?!”  van de tafel te vegen. Want zo’n ding is immers handig! Ik moest het alleen nog even bewijzen.
Ik heb intussen wel ondervonden dat als in een recept staat “voeg bloem toe om te binden”, ik dit anders moet interpreteren (lees: er creatief mee omgaan) Bloem en ik zijn niet echt vrienden. Bloem klontert, hoe ik het ook toepas. Conclusie: één van ons twee is eigenwijs.
Kortom: ik blijf stug volhouden (en pas recepten naar eigen inzicht en logica aan 😉 )
Er zijn echt wel lekkere dingen uitgekomen hoor!

Een ander nieuw ding dat aangeschaft moest worden, was een dekbed. Beter gezegd: dekbedden. Vanaf het begin van ons samenwonen, 37 jaar geleden (jawel!), waren Don en ik het al snel eens: Eén dekbed voor ons samen werkt niet. Voor het behoud van onze relatie is ieder een eigen dekbed geen overbodige luxe, zeg maar.
Ik heb me suf ingelezen over de voor- en nadelen van diverse dekbedden, tijken en vullingen. Hoe meer informatie, hoe meer ik ging twijfelen. Uiteindelijk koos ik dan maar voor een vulling van dons en hiermee is er letterlijk sprake van Don-z’n-Dekbed.

Tussen de recensies had ik wel iets gelezen over kraakgeluiden, maar ach dat is een persoonlijke mening toch? Er staat zoveel, dat je niet meer weet wat je moet geloven.
Van de week hebben we onze vier-seizoenen dekbedden in gebruik genomen, dat wil zeggen: het dunne exemplaar. Het dikkere deel heb ik nog maar even opgeborgen. 

Het viel me inderdaad op dat het een beetje kraakt. Mij maakt het niet uit, ik ben het gewend van toen ik vroeger thuis ook onder een donzen dekbed sliep. Het heeft zelfs iets nostalgisch.
De ochtend na de eerste nacht vroeg ik aan Don wat hij ervan vond.
Mopper mopper…Wat een herrie maakt dat ding zeg….mopper… Het lijkt verdorie wel alsof ik onder een familliezak chips heb geslapen! 
Whoehahaa… ik ben tamelijk visueel ingesteld en zag het beeld direct voor me. Sterker nog, ik krijg het niet meer van mijn netvlies, iedere keer als ik mijn bed in stap, denk ik aan paprikachips en val ik grinnikend in slaap… En zie daar: wéér een nieuwe hersenverbinding met een creatief beeld, ontstaan door een nieuw ding. Of het bijdraagt aan meer levenslust? Laat ik het zo zeggen: Ik word er in ieder geval vrolijk van!

Dan kom ik bij de derde tip, die van het om hulp vragen wanneer je het nodig hebt.
Daarbij moest ik meteen denken aan de afgelopen keer dat ik er daadwerkelijk om gevraagd heb. Dat was toen ik in het Erasmus MC lag en ‘s morgens na een onrustige nacht vroeg: “Ik heb nu even andere hulp nodig dan medische verpleging. Ik trek dit niet meer”
Mijn verzoek is diezelfde ochtend in behandeling genomen. Want: “Wanneer je het nodig hebt”, toch? Ik kreeg echter drie dagen later pas iemand van Maatschappelijke Ondersteuning aan mijn bed.

Toen mijn telefoon in het EMC was gestolen, heb ik daar aangifte van gedaan bij het ziekenhuis en bij de politie. 
Het EMC heeft (nog??)niet gereageerd.
De politie heeft mijn aangifte plus hulpvraag op 25 augustus ontvangen en bevestigd.
Ik was stomverbaasd, toen ik afgelopen zaterdag 7 oktober (!) een brief ontving. Hierin staat dat het Landelijk Kantoor van slachtofferhulp door de politie is ingeseind en mij hulp kan bieden bij: het invullen van formulieren; hulp met mijn verzekering; het aanvragen van schadevergoeding en hoe om te gaan met stressklachten.
Zes weken na dato…..schiet mij maar lek! 

Daar tegenover staat: Als je er niet om vraagt, krijg je het soms zomaar aangeboden.
In dit geval doel ik op slachtofferhulp vanuit het EMC.
Ik ontving een dag na het schietincident een keurig emailbericht met de mogelijkheid voor aangeboden nazorg, aangezien ik ten tijde van het hele gebeuren ter plekke aanwezig was. Ik kan contact opnemen met hulpverleners in het EMC zelf, of bellen met een speciaal nummer van Slachtofferhulp Nederland om erover te praten. 
Ik mag dan mijn buik vol hebben (brrr wel erg letterlijk…) van het EMC, maar dit vind ik dan wel weer netjes en goed geregeld. Eerlijk is eerlijk.

Tot zover over de drie door mij uitgelichte tips.
Meestal haak ik aan het eind van mijn blog nog even terug aan iets waar ik in het begin over schreef, dan is het cirkeltje weer rond…
Eens kijken…. ik schreef over de bruiloft van mijn neefje.
Laat ik nou toevallig een paar dagen geleden een foto gekregen hebben waar wij samen op staan. Ik denk niet dat hij het erg vindt als ik die hieronder plaats. (en zo ja: laat maar weten, dan doe ik alsnog wel even zo’n zwart balkje over je ogen! 😉 )

…hier word ik dan weer wél levenslustig van!