Stempeltje

Ik wil een stempeltje.
Net zoals heel vroeger in mijn schoolschriftje als ik mijn huiswerk goed had gemaakt.
Net zoals (iets later-)vroeger op mijn hand als ik ging stappen in een discotheek.
Net zoals in het boekje van mijn auto als ik er weer een jaar verder in mag rijden.
Net zoals in mijn oude paspoort zodat ik naar bepaalde landen mocht afreizen.
Net zoals op mijn spaarkaartje die ik in kan wisselen voor een boeket freesia’s als -ie vol is.

Het zijn er zomaar vijf die me nu spontaan te binnenschieten. Ongetwijfeld heb ik in mijn leven gaandeweg nog veel meer stempeltjes gekregen. En natuurlijk heb ik ze ook vaak gezet! Met van die ouderwetse houten exemplaren, waarvan je het rubberen oppervlak dan met een stempelkussen voorzag van inkt. Later kwamen van die zelf-inktende plastic ‘stempel-automaatjes’ op de markt.
Als kind maakte ik stempels van een rauwe halve aardappel. Dan sneed ik eerst met een mesje een figuurtje uit de vlakke kant. “Voorzichtig!” waarschuwde mijn moeder dan altijd, maar drie tellen later voorzag zij mij dan meestal zuchtend alsnog van een pleister…

Ik had ooit een stempel met “BG” als monogram. Een tijd lang voorzag ik al mijn boeken, briefjes en waar het maar op kon met mijn initialen. 
Ohhhh… hi hi hi, dat heb ik nou altijd. Dan schrijf ik een woord en dan komt er ineens een totaal ander verhaal naar bovendrijven. Dat gebeurt nu dus ook bij het woord ‘initialen’. Mag ik even afdwalen? Het is zomaar een kleine anekdote…

Ik meen dat ik het wel eens vaker heb gezegd: ik heb bij een juwelier gewerkt, één van mijn eerste werkgevers. Dat was halverwege jaren zeventig. In die tijd, dat was toen ‘in’, verkochten wij aan heren nogal eens zegelringen. Soms werd gekozen voor een gouden of zilveren ring met een halfedelsteen als toplaag. Een zwarte onyx bijvoorbeeld, of een oranje-bruine carneool. Voor bepaalde gelegenheden werd vaak gekozen voor een ring waar een monogram ingegraveerd kon worden. Toen ik er net werkte, moest ik nog leren hoe de (half)edelstenen heetten uit ons assortiment en de juiste benamingen van bepaalde sierraden. 

Op een dag kwam een man, duidelijk in zijn ‘werkkloffie’, de winkel binnen. Hij stapte resoluut op mij af. “Moah! Zeg, hoor’es. Ik zoek een ring met stinálen. Hebbie die?” zei hij op z’n plat- Westlands. Ik keek hem even niet begrijpend aan, maar bladerde ondertussen door mijn geheugen. Stinalen? Wat voor stenen waren dat ook alweer? De man hielp me op weg: “Ja je weet wel, zo’n ring waar jullie dan bovenop mijn letters in zetten…”
Ik beet op mijn onderlip om vooral niet in de lach te schieten. Met een stalen gezicht zei ik zachtjes: “Neemt u maar even plaats meneer, dan pak ik de ringen waar uw initialen in kunnen er even bij.”

Tegenwoordig zie ik zelden dat iemand nog zo een ring draagt. Jammer eigenlijk, want het heeft wel stijl… Als ik er al eentje zie, moet ik altijd even glimlachen om de stinalen.

Terug naar de stempels en wel het stempeltje dat ik graag zou willen. Meerdere stempeltjes eigenlijk en wel in mijn medisch paspoort.
Om precies te zijn die van: “Onder Controle”, “Genezen”, “Goed gedaan!” en “Ga zo door!” En misschien is er zelfs wel een stempeltje met “Je bent een wonder!” 😉

De afgelopen week heb ik voor het eerst sinds (corona)jaren mijn longarts weer eens in het echt gezien. Voorafgaand aan mijn bezoek aan hem, is mijn bloed onderzocht en heb ik longfunctie testen gedaan. Fantastisch! Geen vuiltje aan de lucht, of in dit geval: geen piepje in de luchtwegen! Zo fijn dat mijn astma onder controle is dank zij mijn medicatie. Het is een lange weg geweest van zoeken naar het juiste middel, maar uiteindelijk loont het. En voor meer dan alleen mijn astma!

Door de injecties die ik mezelf om de week toedien (dat is nog altijd “een dingetje”, want zodra ik die naald zie….brrrr), heb ik geen last meer van mijn eczeem.
Iets anders nog: ik ben niet meer doof! Ik draag mijn hoortoestel al lang niet meer en heb nu alleen nog maar die metalen pin in mijn schedel. Alle luchtwegen in mijn hoofd zijn schoon, dus ook mijn KNO-arts is reuze blij.
Hoppa! En dat allemaal door één medicijn: de injecties met dupilumab. Het scheelt één ziekenhuis en twee artsen waar ik niet meer naar toe hoef: die van de KNO en de Dermatoloog. Jippie!

Mijn longarts blijft nog wel in beeld, maar is dik tevreden. Hij haalde aan wat een dermatoloog ook ooit tegen mij zei: “Never change a winning team”. Refererend aan de racerij, doelen zij allen op een positief resultaat. In mijn geval dus het gebruik van mijn huidige medicatie. Dus ja, voorlopig prik ik nog wel even door -zeker zolang het nog wordt vergoed door de zorgverzekeraar(s). Dat laatste hoop ik van harte! Ik moet er niet aan denken, dat ik de kosten van al mijn medicatie zelf zou moeten ophoesten. Trouwens, ik wil sowieso niet hoesten…

Vandaag zou mijn onco-chirurg contact met mij opnemen, ik zit min of meer op zijn telefoontje te wachten. Alhoewel dat heel voorspelbaar is. Ons gesprek zal gaan over hoe het nu met mij gaat en scheelt mij op deze manier een ritje naar Rotterdam. Er zal waarschijnlijk gevraagd worden naar het genezingsproces van alle operaties die ik recentelijk onderging.
Over kanker, waar het allemaal mee is begonnen, hebben we het eigenlijk al lang niet meer. En toch zal hiervoor het stempeltje “Genezen” nooit in mijn paspoortje gezet worden, eerder: “Kankervrij”. ’t Is net even anders, maar zo werkt dat bij kanker nu eenmaal. 

Vooralsnog denk ik dat het een exit gesprek zal zijn in de trant van: “Het ga u goed! Als er iets is kunt u ons bellen en weet u ons te vinden.”
Ach, we zullen zien!
Dan zet ik er daarna een stempeltje onder: