Ai

Wie denkt dat ik met Ai Artificial Intelligence bedoel, heeft het mis -maar ik begrijp de gedachte wel. Het is immers echt iets van de huidige tijdgeest, je hoort er steeds meer over.
Ik bedoel ook niet Ad interim, of Alles inbegrepen, of Arbeids inspectie.
Ergens las ik ooit dat Ai een Japanse meisjesnaam is en dat het Liefde betekent, maar nee ook hier doel ik niet op.
Hoe ik het woord van de week wel heb gebruikt? Op een wijze zoals het gedefinieerd staat in een encyclopedie: 

Ai:  tussenwerpsel <uitroep bij negatieve gevoelens> Voorbeeld:  `Ai, dat is vervelend!`

Dat was, om precies te zijn, toen er een tandje tussen het rijtje nep tanden van mijn bovengebit-frame afbrak.  “Ai!” riep ik daadwerkelijk uit. Mijn woordkeuze voor “dat is vervelend” was echter ‘ietsje’ anders en niet zo netjes, zeg maar.

Net nu ik blij ben dat alles op lichamelijk gebied weer zo’n beetje op orde is, heb ik dit ineens weer aan mijn fiets hangen. Oké, ‘t is geen levensbedreigend of onoverkomelijk iets, maar wel dikke pech en het geeft gedoe waar ik niet op zit te wachten.

Mijn frame cq gebitsprothese is al wat jaartjes oud. Zul je altijd zien dat die vervangen moet worden. Ka-chingngngng… Kassa! Wat gaat me dat weer kosten? Waarom gebeuren dit soort dingen altijd vlak voor of tijdens feestdagen en precies in een ‘dure maand’?

Geluk bij een ongeluk: ik kon vrij snel terecht bij mijn tandtechnieker en de beste man gaat mijn frame repareren. Vervangen voor een nieuwe is (nog)niet nodig, had hij gezegd. Pfoeh… dat is me een opluchting! Bovendien zal het aanzienlijk schelen in de kosten. Gelukkig maar!
Ik moest mijn frame in dit geval wel achterlaten, dat was wat minder leuk. Hopelijk word ik vandaag gebeld dat ik ‘m weer mag komen ophalen. Nu zit ik er thuis dus bij als een ai -kijk, daar issie weer! Ai, dit keer bedoeld als de kruiswoordpuzzel omschrijving ‘tandeloos zoogdier’.

Eén formele bijeenkomst heb ik afgezegd. Kijk, zonder make up of met een bad-hairday, ga ik gerust de deur uit, daar geef ik niet om. Maar zonder tanden? Nou nee…. er zijn grenzen! Ik weet niet hoe dat bij anderen zit, maar ik voel mij daar in ieder geval niet happy bij. Zelfs met een mondkapje op niet, want probeer jezelf met deze dubbele hindernis maar eens verstaanbaar te maken. Niet dus!

Ik herinner me nog dat ik altijd moest lachen als mijn vader zijn kunstgebit uit had om die te poetsen. Dat mondje! En dan vroeg ik steevast: “Papa, zeg eens: zeven flessen seven-up van zevenenzeventig cent per stuk.” Dikke pret als hij dat dan deed. Hij had er gewoon maling aan.

Misschien zou ik dat ook eens wat meer moeten doen: ‘ergens maling aan hebben’. Niet als in ‘asociaal gedrag’ natuurlijk, maar als in ‘trek je niet aan wat een ander er misschien van zou kunnen denken’. Vooral dat laatste, daar draait het in de meeste gevallen om, denk ik.
Volgens mij is het typisch Hollands om (vooral zittend op een terrasje) naar andere mensen te kijken om ze vervolgens te becommentariëren of zelfs te bekritiseren. Ik ben heus geen heilige hoor, ik betrap mezelf er soms ook op dat mijn blikken iemand volgen. En ja, soms met verbazing…(en ingehouden commentaar)

Van onze reis naar Australië weet ik nog, dat het daar destijds (en misschien nu nog steeds) ‘not done’ is om uitgebreid anderen te bekijken. Het werd daar beschouwd als onbeleefd, zoiets doe je niet. Leven en laten leven, vooral iedereen in hun eigen waarde laten. Let maar gewoon op jezelf.
Wel zo relax eigenlijk… Daar zouden wij hier in Nederland nog van kunnen leren. 

Maar goed, vooralsnog zit ik ‘veilig’ binnen en ga de deur pas uit als het écht noodzakelijk is. En anders zet ik inderdaad maar een mondkapje op. Ach, als ik eraan denk dat dat een hele lange periode een dagelijkse verplichting is geweest. Talloze mondkapjes lagen overal in huis, in onze auto’s, in iedere tas en jaszak… Het lijkt al zo lang geleden en haast onvoorstelbaar! 

Het voelt best wel vreemd om na zo’n lange tijd weer een kapje over mijn giechel te trekken. Ook de mensen die ik tegenkom, lijken een beetje vreemd te kijken. In mijn verbeelding hoor ik ze denken: “Dat hoeft al lang niet meer hoor!” Gek hè, daar heb ik dan weer wél maling aan. Sterker nog, ik heb liever dat ze dat denken, dan “Kijk haar! Heeft ze nou geen gebit in?” 
Nu ik erover nadenk, vraag ik me af of het ijdelheid is, onzekerheid of (valse)schaamte… hmm….

We gaan het meemaken!
Terwijl ik zit te schrijven, gaat mijn telefoon.
Jaaaa! Ik mag mijn frame weer op komen halen!

Nu ben ik niet zo van het afraffelen van mijn blogs, maar nu dan toch voor een keertje wél! 
Ik zie dat de mist buiten is opgetrokken, dat rijdt een stuk aangenamer over de dijk. Mijn tandtechnieker zit namelijk in Hoek van Holland. Ik sluit dus abrupt deze blog af. Jas aan, laarsjes aan … en chop chop op weg naar mijn tandjes!

En als ik dan toch in Hoek van Holland ben, kan ik mezelf misschien wel trakteren op een warme chocolademelk aan het strand. Strak plan!

En weet je wat?
Ik laat mijn mondkapje thuis.
Maling aan.
Ai!