Eindejaarsblog

Mijn laatste blog van dit jaar. 
Zo, de eerste regel staat er alvast.

Vandaag vertoon ik de hele ochtend al een soort van (schrijf)uitstelgedrag. Het spookt door mijn hoofd “Straks een stukje schrijven. Dat wordt dan de laatste blog van dit jaar.” En waar normaliter mijn fantasie dan al met mij op de loop gaat, blokkeert het mij nu gek genoeg. Het klinkt zo beladen ‘laatste blog van dit jaar‘, alsof ik goed bij mezelf te rade moet gaan over wat ik zal gaan schrijven. Alsof er een serieuze terugblik moet komen op het afgelopen jaar. Onzin natuurlijk, niets moet.

Ik loop in mijn, bezaaid met glinsterende zilveren sterretjes, nachthemd zo’n beetje als een kip zonder kop door het huis. Straks ga ik me wel douchen en aankleden. Overal slingeren spullen, van kerstsokken tot een omslagdoek met een glitterdraadje erin geweven. Ik dacht dat die, behalve warm, ook feestelijk zou zijn met de kerstdagen. Ik heb het ding echter niet eens gebruikt. Daar waar ik was, was het namelijk niet echt koud. Ach, komt een andere keer vast wel van pas.

Mijn niet bepaald kleine eettafel ligt weer eens bezaaid met o.a. magazines, boeken die ik van plan was te lezen -dus (nog) niet, opgebrande waxinelichtjes, schriftjes, schrijfgerei, chocolade kerstkransjes… Wat doen die daar nog? Kerst is voorbij…die chocola moet op! Of nee, vanmiddag bij de thee maar. Nu eerst even ruimte creëren en opruimen. Inmiddels hoor ik ook het piepje van de droger. Meteen maar even leeghalen. Zal ik dan gelijk mijn wasgoed gaan strijken, vouwen en wegruimen? Nee, dat komt straks wel. En intussen pendel ik met van alles en nog wat verder. Van tafel naar kast, van woon- naar slaapkamer. Hè, toch wel ideaal dat gelijkvloers wonen!

In de keuken leunt tegen het aanrecht nog steeds de Sint-surprise die voor mij gemaakt is. Hilarisch! Het is een keukenblok met een oven en een kookplaat. Een zorgvuldig (ahum… met vuurwerk!) verbrande theedoek hangt eraan. In de oven ligt een aluminium bakje met daarin een aangebrande zwartgeblakerde (plastic)kip. Uiteraard zat er een gedicht bij over -hoe kan het ook anders-  mijn goedbedoelde kook-pogingen en misbaksels.

Grappig toch?

Ach weet je wat, het oventje mag nog even blijven staan tot we in het nieuwe jaar onze woonkamer weer gaan ontkersten.
Voor nu hou ik het opruimen voor gezien. Eerst nog even een lunchhapje, dan start ik daarna mijn laptop wel op. Tussen twee happen door vraag ik me weer af of ik in mijn blog dan toch een terugblik zal werpen op het afgelopen jaar. Hè getsie… zo afgezaagd. Volgens mij staat dat zo ongeveer al in alle tijdschriften en kranten aan ieder eind van het jaar. Alsof dat zo hoort. En meteen komt het (d)warse-kind-gevoel in mij opborrelen.

Wil ik eigenlijk wel terugblikken op een bewogen jaar? Eentje die werd overschaduwd door de ellende van en door mijn gezondheid, alle opnames en operaties…
Gelukkig had het jaar nog genoeg andere maanden en er zijn beslist ook leuke momenten geweest. Als eerste komt natuurlijk de Bruiloft van het Jaar in me op, die van mijn neefje met nu mijn aangetrouwde nichtje.
Verder waren er genoeg mooie, warme, gezellige en waardevolle ontmoetinkjes met een koffietje, een lunchje of bijelkaar zijn voor wat schrijf- en (voor)lees-uurtjes. Daar ben ik al blij mee, het hoeft niet altijd iets groots te zijn.

Helaas viel mijn verjaardag dit jaar wéér in duigen, evenals vorig jaar om medische redenen. Volgend jaar ga ik dat toch anders aanpakken, “Deo Volente” -zoals de Romeinen dat ooit pleegden te zeggen. Mooi gezegde, maar als je het mij vraagt een uitgestorven uitdrukking, ik hoor het zelden nog. Jammer… er gaan zoveel oude gezegden en spreekwoorden verloren. Of nee, ik ben zelf oud(erwets) en leef ‘zomaar ineens’ in een andere tijdsgeest…

Maar goed, als ik dan toch aan het vooruitblikken ben: mijn verjaardag volgend jaar dus. Dan bereik ik mijn pensioengerechtigde leeftijd! Waarschijnlijk klinkt het raar als ik zeg dat ik daar naar uitkijk. Raar, omdat ik al jaren niet meer werk. In dat opzicht verandert er eigenlijk niets. Het is meer een gevoelsmatig dingetje. Zeker in het begin vond ik het vervelend om te zeggen dat ik niet meer werkte omdat ik arbeidsongeschikt was verklaard. Het voelde op de een of andere manier ‘bezwaard’. Dat zit in mijn eigen beleving en hoofd, ik weet het.

Mijn idee van arbeidsongeschikt zijn is dat er dan toch wel iets ernstigs aan de hand is waardoor iemand niet meer kan functioneren in een arbeidsproces. In mijn geval was dat “iets ernstigs” niet direct zichtbaar voor de buitenwereld. Met een been in het gips, ziet en begrijpt iedereen dat er iets mis is. Maar dat onzichtbare… dat blijft lastig. Ik had iedere keer de neiging om mij te willen verantwoorden. Ja, ik weet dat dat onzin is, maar toch…
Ik kan me nu al indenken dat het straks (over een half jaartje al!) heel anders voelt om te zeggen: Ik werk niet meer, ik ben met pensioen. Alsof ik dan wél geoorloofd alle dagen mag invullen zoals ik dat zelf wil.

Zover is het nog niet. Eerst deze laatste dagen van december maar eens beleven en het jaar met een Big Bang uitluiden. Wat mij betreft zijn mijn ‘zeven magere jaren‘ voorbij en mogen de ‘zeven vette jaren’ aanrukken -liefst niet al te letterlijk natuurlijk, maar in de figuurlijke zin.
In het nieuwe jaar hoop ik in ieder geval nog verder te kunnen opbouwen qua bewegen, ofwel: weer meer, maar vooral ook onbelemmerd, kunnen dansen! En weer op pad gaan, mijn actieradius vergroten.

Verder hoop ik op plezier, inspiratie, creatieve ingevingen, ontmoetingen en draagkracht voor eventuele ‘mindere’ momenten. En nee, dat laatste bedoel ik beslist niet negatief, maar realistisch gezien. Want laten we eerlijk zijn, het is en het hoeft niet altijd ‘Tralala’ te zijn. Hoe willen we anders ooit ergens van of door leren? Niet betuttelend bedoeld overigens, ik spreek voor mezelf… en natuurlijk mag iedereen er anders over denken.

Tot slot is daar onze nieuwjaarswens. Die hadden we dit jaar heel snel bedacht.
Normaliter volg ik niet zoveel programma’s op TV en had al helemaal nooit één aflevering van “B&B vol liefde” gezien. Deze zomer was daar echter geen ontkomen aan. Met name omdat ik alsmaar in het ziekenhuis lag en ter afleiding ’s avonds de TV aanzette. Verstand op nul en me vergapen aan een uitzonderlijk gezelschap aan deelnemers en naar liefde-zoekende-Bed & Breakfast-eigenaren. Wat een bizarre taferelen!

Het heeft me inderdaad behoorlijk afgeleid en me misschien wel door een zware periode heen getrokken. Daarnaast stond de media dagelijks bol van commentaar en berichtgeving over het programma. Je kon er werkelijk niet omheen.
Wij (in de huid van Paul en Debbie) dus ook niet 😉