Bikkel

De laatste tijd overkomen mij weer van die toevalligheden. Het valt mij op dat het vaak voorkomt als ik moe ben. Alsof ik me dan niet helemaal kan ‘afschermen’ en ieder signaal dat in de lucht hangt oppik of juist uitzend. Klinkt dat vaag? Waarschijnlijk wel, voor mij ook hoor.
Het gaat bijvoorbeeld om iets waar ik aan denk en een ander spreekt het precies dan uit. Ik denk dat iedereen dat wel eens heeft. Echter, bij mij zijn het dan hele periodes waarin het constant gebeurt. Een deuntje in mijn hoofd klinkt plotseling op de radio als ik in mijn auto stap om weg te rijden. Iemand aan wie ik een whatsapp berichtje wil sturen, belt mij op dat moment. Het lijkt alsof er zo’n gedachtenwolkje boven mijn hoofd hangt, zodat iedereen ziet waar ik aan denk.

Op internet zie ik een origami filmpje voorbij komen. Iemand laat zien hoe je met twee kleuren papier een soort caleidoscoop kunt vouwen. Het ziet er grappig uit en het lijkt me niet al te moeilijk. Ik word er dan meteen door uitgedaagd en probeer het in een verloren paar minuutjes uit. In plaats van twee kleuren, kies ik voor zeven kleuren papier. Welja, meteen maar een regenboog-versie!
Even ben ik aan het priegelen, toch krijg ik de slag te pakken. Gelukt! Het gevouwen eindresultaat ligt de hele dag op de tafel te pronken.
‘s Avonds wil ik snel iets opschrijven, anders vergeet ik het te onthouden. Ik zoek pen en papier en vind een notitieboekje. Mijn mond valt open, want kijk…. die afbeelding op de voorkant van het boekje….
Stom toeval toch?

Nog eentje: 
De maandelijkse schrijfbijeenkomst Mijmeren op papier, waar ik afgelopen vrijdagochtend weer eens aan meedeed, had als thema “Tussentijd”. We begonnen met vijf minuten lang non stop schrijven wat dat woord in ons oproept, waar het ons aan doet denken.
Ik schreef lukraak van alles wat in mij opkwam, gewoon lekker in het wilde weg.
Tussentijd is tijd die ergens tussen zit. Ergens tussen…waar tussen? Tussen neus en lippen. Snor. Tussentijd, dat zit wel snor….  enzovoorts…
Als vervolg-opdracht kiezen we een woord of zinnetje uit de tekst die we zojuist hebben geschreven. Ik lees mijn tekst door en kies voor “Dat zit wel snor”. Bij die titel schrijf ik vervolgens een kort verhaaltje.

De volgende dag zijn mijn gedachten al lang niet meer bij mijn schrijf-ochtendje.
Ik app nieuwsgierig naar mijn zusje: “Zeg, waar hang jij uit?”
Ze stuurt een berichtje terug en vertelt dat zij op dat moment langs de kant van de weg naar een carnavalsoptocht staat te kijken. Alle toeschouwers -dus ook zij-  krijgen een snor opgeplakt. Tot mijn stomme verbazing ontvang ik prompt een selfie waar zuslief op staat met plaksnor. Daaronder schrijft ze: “Dat zit wel snor!”
Dus dat!
Op de één of andere manier ‘stom toeval’!
Of: ver gezocht?

Afijn, dat waren zomaar wat voorbeeldjes.
Tijd om de titel-foto te verklaren, mocht iemand zich al vertwijfeld afvragen wat die moet voorstellen. Ja oké, het zijn knopen. Niet zomaar knopen! Het is een handjevol uit de knopendoos van mijn moeder, die heb ik ‘geconfisqueerd’ na haar overlijden.
Voor ‘een projectje’ had ik een paar knopen nodig, vandaar dat ik het blankhouten kistje weer eens tevoorschijn haalde.

Mijn moeder had de gewoonte om alle knopen en gespen van afgedankte kledingstukken af te knippen, die bewaarde ze dan in het kistje. Er zitten nog knopen in die ik me herinner uit mijn kindertijd. Grote groene van het zelfgebreide vest dat zij altijd droeg. Kleine rode van mijn jurkje met een opdruk van The Beatles. Een houtje-touwtje knoop en o ja, die kleine blauwtjes die zij ook op het vestje van mijn pop had genaaid. Pure nostalgie zo’n knopendoos! En ziet iemand toevallig dat dubbeltje linksboven? Die viste ik er ook nog tussenuit. En als je goed kijkt, zie je tussen de knoopjes ook drie rare klompjes van metaal. Weet iemand toevallig wat dit zijn? 

Ik moest even achter mijn oren krabben, toen wist ik het weer. Bikkels! Ik vond er drie, maar ik weet zeker dat mijn moeder er ooit meer had.
Als ik mijn ogen sluit, zie ik ons weer samen voor de kachel zitten op de vloer in ons kleine witte bungalowtje in Gorinchem. Er kwam een balletje aan te pas, meen ik, die gooide mijn moeder dan in de lucht. Of gooide ze nou die bikkels in de lucht? Ik weet het niet meer zo goed, alleen dat ze dan als een razende de bikkels opraapte nog voordat het balletje de vloer raakte. Zoiets was het geloof ik.
Kent iemand het? Het is een spelletje uit haar jeugd. Ze vertelde dat zij het “vroeger in Indië” uren speelde, ook in moeilijke tijden. Of: juist dan…

Ik heb de bikkels van de week weer uit de knopendoos gevist na mijn fysio-training van afgelopen maandag. Het trainen was pittig, net als de voorgaande keer. Pfff… ik doe mijn best om mijn verloren spierkracht op te bouwen. Het gaat me niet altijd even gemakkelijk af, soms is het echt bikkelen. En op dat moment dacht ik bij mezelf: Hee! Bikkelen!
Na de training heb ik thuis meteen de bikkels van mijn moeder weer opgezocht en apart in een schaaltje gelegd. Nu hebben ze een (nóg)meerwaarde gekregen.

Ik kijk er naar en mijmer. Jee, die bikkels zijn al een leven lang meegegaan en -verhuisd. Hoeveel kracht hebben ze gebracht in tijden dat het letterlijk bikkelen was? Nota bene het spel bikkelen om de tijd te verdrijven en om je zinnen te verzetten….

Ergens las ik iets dergelijks als: Zowel ‘kracht’ als ‘wijsheid’ komt vanuit jezelf, dat kun je leren ontwikkelen. Als er van die twee een harmonische samenwerking is, ontstaat ‘schoonheid’.
Is dat niet een mooi streven?

Misschien is het geen toeval dat er slechts drie bikkels in mijn moeders knopendoos terug te vinden zijn. Voor mij staan deze drie vanaf nu symbool voor kracht, wijsheid en schoonheid.
Ik pak er eentje op en denk dan (totáál niet gehinderd door enige bescheidenheid…):
Kijk, ik héb niet alleen een bikkel… ik bén er ook eentje! 😉