Schrijven verbindt

Toen ik in 2016 begon met het delen van mijn schrijfsels, werd ik me er steeds meer van bewust dat schrijven verbindt. De ene keer is dat geschreven op papier, de andere keer getypt op mijn laptop. Ik schrijf en anderen lezen. Soms krijg ik een reactie, soms niet.
Door het schrijven ontstaan ook andere verbindingen in de vorm van persoonlijke ontmoetingen. 

Neem bijvoorbeeld de schrijf-bijeenkomsten waar ik regelmatig naar toe ga. De uurtjes bij het “Mijmeren op papier” en natúúrlijk met “De Schrijfdames.”  
Hieruit zijn onlangs twee mooie verbindingen ontstaan.

Eerst was er het uitstapje met de schrijfdames.

Wij schrijfdames, kennen elkaar al zo lang. We delen onze belevenissen, ons wel en wee -al dan niet opgeschreven. Inmiddels kunnen we elkaar herkennen in onze eigen schrijfstijl. We weten van elkaar waar we graag over (zouden willen)schrijven en proberen elkaar hier in te stimuleren. Zo zou één van ons graag haar levensgeschiedenis willen schrijven. Zij vertelt ons over haar herinneringen, die ver terug gaan naar haar vroege jeugdjaren. Het wonen, reilen en zeilen op de boerderij met haar ouders, broers en zussen. Wij luisteren met aandacht naar haar verhalen over het grote gezin. Over het dagelijks ‘met zijn vijftienen aan een lange tafel eten’. Hoe zou dat eruit gezien hebben? Onze nieuwsgierigheid groeide steeds meer.

En zo ontstond het idee om onze schrijf bijeenkomst eens op de bewuste boerderij te houden. Er woont nog familie van haar, dus de verbinding was gemakkelijk gelegd. Wij waren welkom om eens op locatie te komen schrijven. Dat was dus vorige week donderdag, ik had ‘m al aangekondigd. 

Foto met toestemming van de eigenaresse geplaatst

Wat was het een bijzondere dag op deze zeventiende-eeuwse boerderij, waar we gastvrij werden ontvangen en uiteraard een rondleiding kregen. Een koude dag, maar toch hartverwarmend. Zo prachtig om de combinatie van historisch eeuwenoud en modern hedendaags te zien. Bij ieder plekje viel wel een verhaal te vertellen. En nu kreeg zo’n verhaal zomaar een levendig beeld. Inspiratie ten overvloede!
De boerderij-verhalen laat ik graag aan de rechtmatige schrijfster. Ere wie ere toekomt. het zijn immers haar verhalen.
Toch wil ik wel een beeld delen waar ik zomaar in liep. Een levend schilderijtje. Ik werd er meteen door gegrepen. In die reusachtige stal, voelde ik me ineens heel klein en werd even heel stil….

De boerderij ligt langs een route die ik wel honderden keren heb gereden, onder andere dagelijks naar mijn werk. Best gek eigenlijk, dat ik er zó vaak langs reed (en nog) en dan nu pas het verhaal van de andere kant heb mogen zien en horen. 

Wat heb ik genoten van ons uitstapje, de geschiedenis en het inkijkje van iemands privéleven, een cadeautje op een miezerige doordeweekse dag. Daarnaast zijn we ook nog wel aan schrijven toegekomen hoor, klein stukje… maar toch!
En o ja, zou ik het haast nog vergeten. Er waren paarden.
Zoals ik vorige week al schreef: formaat (my little)pony vind ik niet zo heel erg eng. Die stond in de stal. Maar eenmaal buiten… brrr.. die waren beslist iets groter….

hi hi hi…duidelijk wel toch? 😉

Mooi hè, hoe schrijven verbindt! Anders gezegd: waar het je brengt. En dan ook nog eens van het ene uiterste in het andere, want de tweede verbinding ontstond via “Mijmeren op papier”

Dat ‘mijmeren’ doen we bij en onder leiding van Elly. Zij is kunstenares en als wij bij haar thuis zijn, zitten we aan een tafel te midden van haar kunstwerken. Bestaande, reeds geëxposeerde, of nieuwe en nog in wording. Een inspirerende omgeving, er valt altijd iets interessants te zien. De laatste paar keren hingen er berketakken aan haar plafond, onderdeel van een installatie, bestemd voor de expositie Papier-Us. De installatie heeft zij samen met een andere kunstenares gemaakt en heet “Being (t)here”

Een paar weken voor de expositie werd ik gevraagd of ik tijdens de opening zou willen dansen, zo mogelijk dwars door de installatie heen. Ik had totaal geen idee hoe of wat, maar degenen die mij kennen voelen ‘m waarschijnlijk al aankomen. De Pippi Langkous in mij stak haar kop weer eens op: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan” (….)

In de expositie wordt met papier en textiel gereflecteerd op ‘Ontworteling’. Daarbij leek Anticipation, een muziekstuk van Secret Garden, mij wel geschikt. Anticiperen, vooruitzien.
De beweging van de dans is een aarzelende start, door ontworteld zijn en leren om overeind te blijven. Zoekend naar balans, vooruit willen maar ook af en toe  terugkijken naar hoe het was. Zien hoe je weer kunt groeien. De ene keer beschouwend aan de zijlijn en dan ineens met opgeheven hoofd (+ armen of takken) ergens vól in gaan. Soms is het goed om ergens dwars doorheen te gaan en dingen (takken in dit specifieke geval) in beweging te zetten. Alleen op die manier is er een kans om een nieuwe weg te ontdekken om ergens uit te komen. Er op durven vertrouwen dat er, ook in dit bos van ontwortelde bomen, een uitweg te vinden is.

Soms sta je hier, dan ineens sta je daar… Being (t)here…
Wat klinkt dat mij bekend in de oren 😉

Mooi hè, hoe schrijven kan verbinden…
…en mooi hè, deze twee bijzondere dagen in mijn afgelopen week…
Dankbaar!

Gerelateerde links:
– Over De Boerderij: dát had ik nog niet verteld, maar je kunt er kookworkshops doen. Leuk!
klik hier voor “Studio Kookgaag”

– Over Being (t)here:
klik hier voor informatie over Expositie Papier-Us