Er is weer

Er was eens, wilde ik eigenlijk als aanhef tikken. Ergens ging een bel luiden en ik vroeg me plotseling af: O maar wacht even, heb ik dat niet eerder gebruikt als titel?
Da’s het fijne van het icoontje met het loepje bovenin mijn scherm. Gewoon intoetsen wat ik zoek, klik op de knop…..5, 6, 7, 8…et voilá: allerlei suggesties volgen. Gevonden! Nou ja zeg, een jaar geleden -ook in juli- schreef ik inderdaad een blog met als titel Er was eens. Dat was naar aanleiding van een klein boekje dat ik ooit schreef:
Bee wordt tante

Van links naar rechts schieten gedachtes door mijn hoofd: History repeats en The circle of life. Aangezien mijn rechteroor dicht zit, geldt “ene oor in andere oor uit” niet voor mij en dus blijft het doodleuk tussen mijn hersenkronkels hangen. Ja, soms lijken dingen inderdaad hetzelfde, maar dat zijn ze niet. In dit geval zijn er jaren voorbij gegaan. De tijdsgeest is veranderd, de titel moet veranderd. Er was eens wordt Er is weer en met nog wat aanpassingen zou het verhaal opnieuw geschreven kunnen worden.
Bee wordt:

Bee prefers English style of course. No doubt. Zeg nou zelf, dat klinkt toch vele malen beter dan zon ouwe tante? Oké, begin van deze maand is er weer een jaartje bijgekomen, maar drieënzestig is slechts een getal toch? Eentje met mooie rondingen bovendien 😉

Eén van mijn verjaardagscadeautjes was een bbq bij mijn zusje en zwager thuis. Beide neefjes met hun vriendinnen waren daar ook. De jongste legde quasi nonchalant een pakje op mijn schoot. Huh? Maar dat hoeft toch niet, zei ik nog, deze bbq is toch mijn cadeautje!
Nieuwsgierig was ik uiteraard wel 😉 Wat kon er in het pakje zitten, het voelde zo zacht aan….

Mijn mond viel open van verbazing. Wat een mooi cadeau, wat een prachtig nieuws! Een wirwar van gedachten en emoties. Maar… hoe dan? Mijn kleine neefje vader? Ik heb hem gisteren zelf nog geboren zien worden… ook zag ik toen mijn zusje opnieuw moeder worden… oh…maar… whoehaha… die wordt nu dus oma… Oma! Ik weet even niet wat ik moet zeggen, maar in mijn lijf begint van alles te tintelen, alsof al mijn vezels lijken te juichen van al die gemengde gevoelens. Ohhh…wat leuk! Wat ont-zet-tend leuk! En als ik om me heen kijk, constateer ik dat de huiskamer ineens vol zit met toekomstig grootouders, ooms en tantes rondom een stralende moeder en vader in spé.
Ik besef in één moment dat dit nu “later” is.

Al in een vroeg stadium van mijn leven, wist ik dat ik zelf geen moeder zou worden. Zelf geen kinderen baren, was mijn bewuste keuze. Als ik al zou ‘moederen’, dan zou dat zijn over de kinderen die daar behoefte aan zouden hebben. ik zou er zijn als een moeder voor alle bestaande kinderen. Hoe vaak ik niet te horen heb gekregen: Wat? Jij geen kinderen? Maar waarom niet? De verbazing was tot daar aan toe, maar het steeds maar ‘moeten’ uitleggen waarom niet, daar werd ik wel eens dwars van. Ik vroeg toch ook nooit Waarom heb jij twee kinderen, of waarom maar eentje?

De meest opvallende opmerking, meer dan eens, was: Geen kinderen? Jeetje… en hoe moet dat dan later? Ehhmmm… hoe bedoel je? Nou eh tsja, later als je oud bent… dan ben je zo alleen. Wie zorgt er dan voor jou als je geen kinderen hebt… Aha hm hm..zei ik dan bedenkelijk en dacht vertwijfeld bij mezelf: alsof je kinderen “neemt” (ook zoiets: je neemt ze niet!!) voor je ouwe dag. Da’s best egoïstisch toch? En dat terwijl ik ook een keer egoïstisch genoemd werd, juist omdat ik ze niet heb. Duh!!

Maar dat was tóen. Vandaag is het nú. En zoals ik me al realiseerde: het is later. En inderdaad er zijn geen eigen kinderen die bij me op bezoek komen. Maar wel heel veel andere dierbare personen en die komen omdat ze dat zelf willen, niet omdat het ‘moet’. Ehh… daar ga ik van uit 😉

En dus ben ik niet alleen. En dus zit het qua “doorgeef-genen” ook best wel goed. Ik heb immers mijn zusje en haar beide zonen met wie ik deels dezelfde genen deel. Dat is voor mij voldoende. Ik ben trots op allebei mijn neefjes en ja, soms..heel soms denk ik wel eens: goh ik had ook twee van die volwassen zonen kunnen hebben. En dan wordt mijn gedachte ruw verstoord door die andere mogelijkheid en het beeld op mijn netvlies van twee enorme drama-queens met alle gewoontetjes en kwaaltjes van hun moeder. Owwwww…. laat maar, hi hi hi…

Enfin, nog even samengevat:
Er was eens… Bee wordt tante….
Er is weer… Bee wordt oud(en hopelijk heel erg)tante
(Een vervolg boekje? Wie weet… 😉 )

PS
Nog even…
Ik lees net mijn blog nog een laatste keer door en opeens valt mijn oog op de telling die ik in de eerste alinea heb gebruikt. Hahaha, niet 1, 2, 3 of …8, 9, 10
Eens een danser, altijd een danser -zal ik maar zeggen