A4

Niet het formaat papier. Maar: dé A4, een omstreden rijksweg van formaat. Een paar weken geleden reed ik er zomaar weer eens een keer op, richting Wassenaar. Die rit veranderde het traject voor even in Memory lane A4.

Als ik Maassluis uit rijd en invoeg op de A20 richting Gouda, ben ik slechts een paar afslagen en enkele minuten verwijderd van de bocht die mij de A4 richting Prins Clausplein op draait. Fluitje van een cent. Buiten de spits om, dat dan weer wel.

De eerste kilometers op het asfalt bedenk ik me al hoe anders dat was toen ik jaren geleden in Wassenaar werkte. Ik tufte over weggetjes binnendoor langs kassen, door de polder met weids uitzicht over de landschappen en uiteindelijk door een stukje bos. Een mooie route, maar alles behalve praktisch. Het had me waarschijnlijk veel reistijd gescheeld als het stuk autoweg tussen Delft en Schiedam toen al had bestaan.

Echter, de bouw van dit veel omstreden, historisch stuk van zeven kilometer lang “A4”, ging uiteindelijk pas in 2012 van start. Best bizar, als je weet dat in de jaren vijftig (!) de eerste plannen voor de aanleg van de A4 er al lagen.

Toen ik stopte met werken in Wassenaar, kwam ik minder vaak in dit reistraject. Van de bouwwerkzaamheden aan het nieuwe stuk A4 heb ik dan ook slechts op afstand iets meegekregen. Ik zag de bedrijvigheid wel, maar het polderlandschap was te ver weg om goed te kunnen volgen wat daar precies gebeurde. Voor mij leek het een levend tafereel van gehelmde Playmobil poppetjes met hun (hijs)kranen en vrachtauto’s.

En “ineens” was het klaar! Ook dat leek natuurlijk maar zo, want in werkelijkheid vond de officiële opening van het weg-deel drie jaar later in december 2015 plaats. Ik was destijds al ziek thuis, nietsvermoedend wat ik mankeerde. Ik had dan ook niet het idee dat ik op korte termijn gebruik zou gaan maken van het nieuwe A4-stuk. Waarom zou ik?

Wie had ooit kunnen bedenken dat ik direct in 2016 volop in het medische circuit zou belanden. En wie had nou gedacht dat ik voor bestralingen in Delft behandeld zou worden? Daar zat ik dan voor in de taxi, vijf weken lang iedere doordeweekse dag heen en weer over het spiksplinternieuwe stukje A4, waar de geluidswanden en muren van de tunnels nog hagelwit waren. Ik keek mijn ogen uit.

Het kwam allemaal weer met een glimlach naar boven, vandaag onderweg naar het Wassenaarse. De herinnering zal altijd wel blijven denk ik. Zo af en toe borrelt het weer even omhoog als ik tussen de nu inmiddels grauw en grijs geworden wanden rijd met hier en daar wat graffiti kunstwerken.

Ter hoogte van Rijswijk verschijnt er weer een glimlach op mijn gezicht, want ook nu nader ik een historisch stukje A4 langs kantorenwijk De Plaspoelpolder. Mijn tweede vaste aanstelling uit mijn ‘roerige carrière’, kreeg ik in de zeventiger jaren bij een grote handelsonderneming aan de Polakweg in die (Rijs)wijk. Ook hier reed ik, eerst vanuit mijn ouderlijk huis en later vanuit mijn eigen woonplaats, binnendoor via allerlei B-weggetjes naar toe.

Aan de overkant van de weg recht tegenover het bedrijfspand waar ik werkte, had je eerst een strook parkeerhavens. Direct daarachter was een flink struikgewas met daar weer achter, een groot braakliggend polderterrein. Het was deels een afgraving met in de verte heuvels met veel bomen. In het verleden was het een vuilstortplaats, later afgegraven en in de loop der tijd begroeid tot een prima plek om te wandelen. In de lunchpauze deden velen die in een van de talloze bedrijven in de wijk werkten dat.

Zoals al eerder gezegd, de plannen om daar ooit een stuk “Rijksweg 4” aan te leggen lagen er al. De vraag bleef: Wanneer dan?
Zowaar….ik heb het mogen meemaken! Pal voor mijn neus, nota bene. Onze telexapparaten en later de fax (tjongejonge, wat een uitvinding, wat een feest! -maar dit ter zijde) stonden op tafels voor het raam. Turend over de telexberichten, kon ik haast op de voet de ontwikkelingen van de wegenbouw volgen.

Eind 1986, vlak voor mijn vertrek -ik ging ergens anders werken- was de opening van het nieuwe wegvak Plaspoelpolder-Rijswijk dan eindelijk een feit. Toen nog onder de naam Zoomseweg, omdat het verwees naar het beoogde eindpunt bij Bergen op Zoom.

Ik heb het nog net meebeleefd. De Shell was één van de bedrijven in de Plaspoelpolder. Op initiatief van hun zogeheten Runnersclub, werd er ter gelegenheid van de opening een estafetteloop georganiseerd. Alle bedrijven in de wijk werden uitgenodigd om deel te nemen met een bedrijfsteam.

De estafetteloop zou plaatsvinden in de lunchpauze, daarna kon iedereen ‘gewoon weer aan het werk’ (as if…..) 😉

Bij het bedrijf waar ik werkte begon het als een geintje. Voor de lol schreven wij, damescollega’s onder elkaar, stiekem een aantal collega’s als herenploeg in. Niet wetende…dat de heren ons al vóór waren geweest en juist ons als meidenploeg hadden aangemeld. Geen van allen wilden we ons laten kennen en dus werd er na werktijd volop getraind.
Ahum…. -grinnik.

Ach, ik zie de beelden zo weer voor me en aangezien die doorgaans voor zichzelf spreken, deel ik wat foto’s “uit mijn privé archief” 😉

De leuke herinnering kabbelt in mijn gedachten nog wat door tijdens het rijden. Tot ik het Prins Clausplein nader en dan resoluut een draai aan mijn stuur geef. Natuurlijk kan ik de A4 nog een stuk verder volgen, maar ik besluit: Binnendoor heeft toch ook zo z’n charmes….

Aan het bovengenoemd bedrijf gerelateerde blog:
(klik) Ahaaaaa…ABBA