(Her)lezend wegzweven

Soms herlees ik nog wel eens wat stukjes die ik ooit heb geschreven. Dan vind ik bijvoorbeeld, als ik naar totaal iets anders op zoek ben, opeens een vol geschreven schriftje. Wat stond daar ook al weer in? Voor ik er erg in heb zit ik dan zomaar in een onhandige houding in een hoek van de kleine kamer een paar van die krabbels te lezen.

Ach ja, deze was naar aanleiding van een ansichtkaart die mij aansprak en waar ik 5 minuten de tijd voor kreeg om er iets over te schrijven.

Jaaaa…..Peter Pan!
Ik weet niet wie ik liever zou zijn: Peter Pan of Wendy. Ik kies voor beiden. Hoewel…nee dat is niet echt een keus, eigenlijk is het precies zoals het is. In één persoon ben ik soms één en soms de ander. Heerlijk zwevend, hoog in de lucht, in alle vrijheid alles kunnen zien wat je normaal niet ziet als je er te dicht met je neus bovenop staat. Nieuwe dingen ontdekken. Hoe heerlijk ongebonden, zelfs zonder schaduw.

Mijn schaduw los van mij -net als bij Peter Pan….dat voelt even fijn en vrij….Maar ik weet al te goed dat mijn schaduw bij me hoort. Gelukkig is Wendy daar, die mijn schaduw weer met mij verbindt. Ik heb hem benoemd tot mijn vaste vriend, letterlijk. Meestal kunnen we samen goed door één deur, maar soms wil ik even alleen zijn en sluit ik hem bewust buiten. Dan doe ik gewoon het licht uit. En als ik een heerlijk nachtje goed geslapen heb, breekt ’s morgens weer een nieuwe dag aan en begin ik gewoon opnieuw.

Het stukje hierna, schreef ik ook weer binnen een paar minuutjes en had als uitgangspunt: een gekozen stukje zin uit het voorgaande

Heerlijk zwevend, hoog in de lucht…dat doet me denken aan de zweefmolen op de kermis in Gorcum, waar ik altijd met mijn vader naar toe ging in november. Ik was nog te klein, zei hij. Later als je wat groter bent, dan mag je daar in. Maar ik wilde NU. Ik wilde dat heerlijke gevoel van zweven ervaren. Ik moest mijn geduld bewaren. Te gevaarlijk, zei mijn vader beslist. Ik was teleurgesteld. Als troost nam papa mij mee, veilig op zijn schoot, in de botsauto’s.

Pats…boem!
Slechts één harde klap achterop was genoeg. Ik schoot met een vaart bovenop het stuur en had een gat in mijn hoofd. Ik zette het op een blèren. Papa in paniek. Gelukkig niet voor lang. Ik kreeg een pleister en een suikerspin. Onderweg naar huis zei papa; Niets tegen mama zeggen! En ik zei: We hadden toch beter in de zweefmolen kunnen gaan hè pap?

Tenslotte schreef ik daarna, ook in een paar minuutjes, nog een “elfje”:

Schaduw
zonder licht
niet te zien
met elkaar verbonden een
lichtspel

Dan haalt een kramp in mijn onderlijf me weer terug naar het moment. O ja, waar was ik vóór mijn kleine afdwaling in de tijd ook al weer naar op zoek? 😉

Vanmorgen is het een herinnering die Facebook op mijn tijdlijn naar boven haalt, die leidt tot herlezen. De herinnering is er eentje van drie jaar geleden, een blog die ik schreef toen we tijdelijk in een vakantiehuisje in de duinen van ‘s Gravenzande woonden. Als ik het teruglees, kan ik het moment nog precies voor de geest halen. Het zou gisteren geweest kunnen zijn. Maar inmiddels is het drie jaar verder en er is van alles gebeurd en veranderd.

De titel van mijn blog van toen zou vandaag ook niet misstaan, al was het alleen maar ter overweging.

Misschien niet eens zo’n gek idee om daar vandaag nog eens bij stil te staan. Juist in deze gekke onzekere tijd die een hoop vraagtekens oproept, de gemoederen hoog doet oplaaien en het geduld doet verliezen. Waarom willen we juist precies van alles op het moment dat we beperkt worden. Of, ons beperkt vóelen?

Het lijkt wel alsof op dit moment overal commentaar op wordt gegeven, bovendien: sommigen willen zich per se laten horen. Helaas lijken de lontjes daarbij steeds korter te worden. Uiteraard, een mening hebben en uiten mág, mais c’est le ton qui fait la musique… n’est ce pas?

Dus denk en doe eens iets heel anders, maak zomaar ergens een paar minuutjes vrij en
* Schrijf eens een (paar) elfje(s) -poëzie verrijkt!
Of:
* Wees even Peter Pan (the boy who would not grow up) en schrijf jouw ongelimiteerde (verlang)lijstje: Reasons to be cheerful….what are yours?