Kerstachtig

Vanmorgen kwam er iemand langs voor wat onderhoudsklusjes hier in huis. Babbeltje, koffietje, ruimte maken, achtergrond geluiden…Heeft u even een schroevendraaier voor mij?
Nee, niet echt een ideale situatie om met mijn tafeltje bij het raam relax te gaan zitten bloggen, want: wat doet die man en gaat het wel helemaal goed daar? Even wachten dan maar. En je zal altijd zien: dan schiet er van alles door mijn hoofd wat ik wil schrijven. Dat onthoud ik wel voor straks, denk ik dan optimistisch.

En nu is het straks en nee natuurlijk heb ik niet alles op mijn harde schijf opgeslagen. Ik ben dus gewoon al tig keer opnieuw begonnen met schrijven, omdat ik eigenlijk toch iets anders wilde. Zo was dit één van mijn opzetjes:

Op TV zag ik een serie voorbijflitsen met als titel Holiday Rush. Op een prikbord hing een kaartje met de tekst “Hé, de kerstman zegt niet voor niets Ho Ho Ho”. Gisteren stond ik buiten in een lange rij om bij een supermarkt in het winkelcentrum te komen voor wat boodschappen. Ik zwijg maar over de taferelen die zich in de supermarkt zelf voordeden….

Ieder jaar verwonder ik me opnieuw over de zogeheten kerststress waar menigeen deze dagen vele malen meer vatbaar voor lijkt te zijn dan voor Het Virus.
Juist op zo’n dag als vandaag, kerstavond, lijkt er nog van alles even snel en op het laatste nippertje te moeten gebeuren.
Was dat altijd zo? Of is dat de laatste jaren steeds meer geworden? Omdat we meer willen? Omdat we alles ‘beter’ willen? Wanneer is goed dan goed genoeg?

Eigenlijk wilde ik geen ‘belerend’ stukje schrijven, maar daar dreigde het wel naar toe te gaan. Oké, iets anders dan. Bij mijn volgende poging dook ik maar weer een keer in het verre verleden.

Kijk, baby’s eerste kerst! Jawel, goed inzoomen: míjn allereerste kerst in 1957. Kijk mij nou in de kussens gepropt “zitten”, een half jaar oud in mijn voile kerstjurkje op oma’s stoel. Hihihi en dat naast een echte kerstboom met echte kaarsjes, die nog écht brandden ook. Nu totaal ondenkbaar, maar zo typerend voor die tijd.

Elektrische kerstverlichting was er nog niet. Het had wel iets speciaals die echte kaarsjes. Godzijdank en wonderbaarlijk genoeg, is er nooit iets in brand gevlogen in alle jaren dat wij zo’n boom in huis hadden. Dus gelukkig geen brandblaren op mijn vingertjes.

Wat ik me echter wel herinner, is de prikkelende, jeukende pijn in mijn handjes als we de boom hadden opgetuigd met engelenhaar. Het prachtigste krullende, glanzende zilverwitte ‘haar’ dat ik me kon bedenken. Het hulde de boom in zo’n sprookjesachtige, haast betoverende waas. Prachtig! Het leek zulk zacht materiaal, maar o wee als je het in je handen had gehad! Auw!
Pas veel later kwam ik er achter dat engelenhaar bestond uit gesponnen glas(vezel) en dus gemeen scherp kon zijn. Geen wonder dat het dus minuscuul kleine wondjes achterliet…

Wat is er veel veranderd in een tijdsbestek van meer dan zestig jaren kerstboomversiering! Engelenhaar bestaat al lang niet meer zoals het vroeger was. (Op de krullen na, ben ik inmiddels zelf voorzien van zilvergrijze haren 😉 )
De kaarsjes in ons huidige appartement flikkeren volgens een bepaald rustgevend (ahum) ritme, gevoed door een knoopcelbatterijtje.
LED viert hoogtij en aan de meeste overige verlichting hangt een stekker, komt geen lucifer meer aan te pas.
Onze huiskamer zou zich uitstekend lenen voor een grote kerstboom, maar waar laat ik dan mijn plant?
Dit jaar heb ik een oplossing gevonden.

Tadaaaa! Kerstboomprint op gordijn. Whoehaha…d’r zitten zelfs lichtjes in! Wat een uitvinding hè. Neemt geen ruimte in beslag, dus mijn vriend plant mag gewoon blijven. Bovendien lekker makkelijk: na de feestdagen vouw ik ‘m gewoon op en kan -ie in een laatje. Klaar!
Ik weet het, de foto is wat donker en de boom staat er maar voor de helft op. Het geeft in ieder geval een beeld van mijn schrijfplekje.

Niet verkeerd overigens, mijn schrijfplekje. Je denkt waarschijnlijk vanwege de sfeer, maar meer waarschijnlijk is het omdat op het tafeltje naast mij een bord met chocolade ligt 😉
Niet zomaar chocola! Het is bezaaid met gedroogde vruchtjes en grappige zoetigheidjes. Er zit zelfs een certificaat van echtheid bij en op de heuse “gebruiksaanwijzing voor de chocoladebelevenis” staat: Life is too short to eat boring chocolate. Geweldig! Van de week lag het als kerstwens in brievenbus voor Don en mij. Lief! Lekker! Nogmaals dank!

Nu lonkt het hart naar me, zolang als ik hier al zit. Maar ik beheers me keurig netjes hoor. Ik proef alleen de kleine schilfertjes die er bij het uitpakken vanaf zijn gevallen. Verder wacht ik braaf tot Don thuis komt.
(Pfff duurt dat nog lang?)

Owww…en dan bedenk ik me nu ineens, dat ik over van alles heb zitten “kletsen” en de vraag rijst: had ik vandaag niet een echt kerstverhaal moeten schrijven?
Hoewel, dat ligt eigenlijk wel heel erg voor de hand hè…
Dus nee, ik ga dat niet nu alsnog geforceerd verzinnen.
Als alternatief trek ik middels de link hieronder een ‘gouwe ouwe’ uit de mottenballen 😉

klik hier voor:
“Zwarte kerst, een verhaal apart”

Dan tot slot (ook al is dit jaar nog niet voorbij):
Vannacht staan we aan het begin van iets nieuws
wat dat ook moge zijn…
Ik wens iedereen een mooie eigen kerstgedachte
wat dat ook moge zijn…