Nummer 1

In mijn vorige blog schreef ik over mijn ‘oud en nieuw’ envelopjes en had ik het idee om er dit jaar weer eens eentje te maken. Op nieuwjaarsdag is het daar echter niet van gekomen en de dagen daarna was ik met andere dingen bezig. Het is me totaal ontschoten tot nu. Nu denk ik er ineens weer aan en lijkt het me juist vandaag een goed moment om wat dingetjes voor het komende jaar op een rijtje te zetten. Eentje wil ik op voorhand wel openlijk delen, dat wordt zo meteen vanzelf duidelijk 😉

Vandaag zou ik eigenlijk een afspraak hebben met mijn oncoloog in het Erasmus MC, maar ergens tussen Kerst en oudjaar ontving ik een brief met een voor mij welbekend logo.
Nee hè!
Na de aanhef begon de tekst met: Helaas kan uw afspraak van…..
Nee hè!
Tot mijn grote opluchting las ik een klein stukje verderop dat mijn afspraak was verzet, ik mocht een dag eerder komen.

En dus heb ik gisteren een uitgebreid gesprek gehad met mijn oncoloog, wiens initialen R.J. zijn. Voor het eerst sinds ruim een jaar konden we elkaar weer eens in de ogen kijken. Letterlijk, want: onze andere gezichtshelften k(l)eurig op voorschrift afgeschermd door een lichtblauw en een rood gebloemd lapje/kapje.

R.J. was prima geïnformeerd door verpleegkundige Fietje na mijn gesprek met haar, een paar weken geleden. Bovendien had hij zich voor onze afspraak al goed ingelezen. Fijn! Konden we meteen ter zake komen: De Herstel-operatie! Roept u maar!

Helaas werd mij meteen als eerste uitgelegd, dat er op dit moment -zeker tot oktober- geen reguliere operaties worden verricht in verband met het Corona gebeuren (lees: niet als iets niet levensbedreigend is). Oké, dat was te verwachten, inkoppertje. Maar wat dan ná die tijd? Kom ik dan wél in aanmerking?

Ik wil graag eerst even zien waar we het over hebben, vindt u dat goed? Terwijl hij het vroeg, trok R.J. het gordijn al dicht, sloot daarmee Don die met mij mee was gekomen buiten en wurmde zijn handen in nauwsluitend blauw latex.
Hij was goed geïnformeerd zei ik al, dus hij wist wat er zou komen. Afijn, toen stond ik dan ineens toch tamelijk confronterend voor zijn neus…
En ja, het spreekwoord luidt niet voor niets “Een beeld zegt meer dan duizend woorden”.

Owwww….zooo….juist ja…nou dat is behoorlijk zeg.
Of ik even wilde gaan liggen. Prima.
Niet schrikken hoor, ik probeer het even terug naar binnen te duwen.
AUWWWW! (vertaling: Ga weg! Laat los! Mafketel, ben je wel lekker bij je paasei!!)
Ik weet nu ongeveer hoe een omgekeerde bevalling voelt.
(oh, hoe heerlijk kan drama af en toe zijn 😉 )

Toen ik weer opstond en terug liep alsof er niets was gebeurd naar de stoel bij het bureau, voelde ik de hele lading al weer net zo snel als dat het erin geduwd was -Plop!- naar beneden dalen. Ik benoemde dat maar even hardop en kreeg als reactie: Ja, dat begrijp ik. Ik heb het gezien. Hier moet echt iets geplaatst gaan worden wat het allemaal tegenhoudt. Sorry hoor, maar ik moest dit even doen.
Ja best, al goed.

Het meest risicovolle aan zo’n ingreep is de grote kans dat de darmen beschadigen. Nou, dat wil je echt niet! Maarrrr….bij u is het een heel ander verhaal. In uw onderbuik, de bekkenbodem dus, zijn geen darmen meer. Ik heb tijdens de vorige operatie die lege ruimte opgevuld met vet van het maagschort. Dat weet u nog wel hè? Nou….dat blijkt helaas niet sterk genoeg om alles op zijn plaats te houden.
Aha, hm hm. Tot die conclusie was ik inmiddels ook al lang gekomen, niets nieuws. Maar wat nu?

Er kan zeker iets aan gedaan worden. Maar…. Het liefst doe je zo’n ingreep in één keer goed en het liefst onder alle voorwaarden die bijdragen aan een goede kans van slagen. Er zijn drie factoren heel belangrijk, zei R.J. bedachtzaam.
Kom maar op dan!

Op de eerste plaats: betere omstandigheden dan de huidige qua Corona. Ten tweede moet u lichamelijk in goede conditie zijn, de hoofdzaak is: hoe minder gewicht, des te beter, ook voor het herstel! En ten derde, ook niet geheel onbelangrijk: je hebt iemand nodig die deze operatie goed kan uitvoeren.
Dat laatste zei hij weliswaar met een knipoog, maar deed mij toch enigszins vertwijfeld opmerken: “Nou zeg! Nee! Dat geeft de burger wel heel veel moed!”

Hij voegde er nog maar weer een keer aan toe: Het is een operatie die zeker wordt toegepast, maar die wij zelden hebben hoeven uitvoeren. Gewoonweg omdat het niet nodig was. De klachten van andere patiënten zijn vele malen minder en niet te vergelijken met die van u.

(…)

Concreet:
Mijn arts erkent mijn klacht, hij ziet het, heeft het gevoeld, begrijpt het ongemak en de noodzaak dat er iets aan gedaan moet worden.
Echter:
Op dit moment kan hij niets voor mij betekenen. Ik zelf daarentegen wel.

Tijd dat ik actie onderneem! Ik beschouw de periode tot oktober als een kans om er voor te zorgen dat ik lichamelijk zo goed als mogelijk ben voorbereid op een operatie. Dat hebben we nu zo afgesproken.
Verder zien we elkaar tegen die tijd weer, hopelijk onder veel betere corona-omstandigheden, hopelijk met wat minder gewicht en hopelijk kan er dan een team samengesteld worden dat mijn hersteloperatie kan uitvoeren.

Het gaf wel wat mixed feelings. Ergens had ik gehoopt, dat R.J. in dit gesprek gezegd zou hebben: Meid, ik zie wat je probleem is. We gaan je opereren.
Ja, ja… welkom in Utopia Bo! Ik was een klein beetje teleurgesteld, voor heel even maar want ik begrijp alle argumenten heel goed. En eerlijk gezegd ben ik toch wel blij met het gesprek: ik ben gezien, ik ben gehoord, ik ben begrepen en serieus genomen. 🙂

Zo, een schone taak is nu voor me weggelegd!
Je begrijpt na dit relaas vast wel wat er op nummer 1 van mijn envelop-lijstje voor 2021 komt te staan. Niet zo heel moeilijk raden toch? 😉

Meteen bij thuiskomst uit het Erasmus, spijkers met koppen: ik heb contact opgenomen met mijn longverpleegkundige in het Franciscus Gasthuis, met de vraag om professionele hulp. Ik wil beslist niet op eigen houtje “maar wat aanrommelen”, maar juist verantwoord iets ondernemen.

Mijn vraag aan haar was dan ook:
“Welke stappen kan ik het beste ondernemen om gewicht te verliezen en mijn lichaam in een dusdanig goede conditie te krijgen om een operatie te kunnen ondergaan? Met als grote hindernis cq. stoorzender in dit traject: mijn astmamedicatie, die helaas als bijwerking heeft dat mijn gewicht toeneemt…”

Het zal best een hele uitdaging zijn! Maar daar hou ik op z’n tijd wel van. Ik ga er gewoon voor!
En tussentijds zal ik in mijn blogs zo af en toe even stoom afblazen, schat ik in 😉

Gerelateerde blogs:
– De volgende stap
– Oud en nieuw envelopje