Back to the future

Back to the future

29 juli 2021 1 Door Bonnie

Als ik naar mijn afgelopen week terugkijk, is Back to the future de eerste zin die door mijn gedachten flitst. Dat is omdat het in mijn beleving goed past bij de afgelopen dagen vol ontmoetingen uit mijn verleden. Het ene moment herleven oude tijden en het volgende moment bevind ik me terug in het heden, dat in mijn jeugdjaren juist de toekomst was. Kun je me nog volgen? 

Een zo’n ontmoeting is ontstaan naar aanleiding van een weerzien met een van mijn jeugdvrienden vorig jaar. Ik kreeg toen een boekje van hem, dat had hij voor mij gemaakt met daarin foto’s en wat herinneringen uit ‘onze tijd’. Het is een naslagwerkje over onze vriendengroep: de BIG HAP (Bonnie Ike Gonda Henk Alex Peter) die ontstond in 1971. Ik schreef er een jaar geleden een blog over: (klik) “Gedeelde jeugd”

Tijdens ons weerzien spraken we wel over het feit, dat 2021 ons jubileumjaar zou zijn. Tegelijkertijd hadden we ook geen idee wat het hele corona-gebeuren nog teweeg zou brengen. Het woord reünie hebben we toen wel laten vallen, maar iets concreets bespreken zat er op dat moment nog niet in. Wel spraken we af om de anderen van onze groep op te trommelen om bij elkaar te komen. Die ontmoeting was er toen het mogelijk was op een veilige manier volgens de corona-richtlijnen, ergens in het najaar van 2020.

Even tussen de regels door:
Ik ben het maar als een ‘voordeel’ gaan beschouwen van mijn jaren ziek-zwak-of-onderweg zijn: ik leerde ‘omdenken’. In plaats van “Het kan niet meer”, werd mijn motto: “Hoe kan het anders?“ Of met andere woorden: Iets afzeggen kan altijd nog, dus:  gewoon plannen maken! Leuke dingen in het vooruitzicht hebben, verkies ik vele malen boven passief op de bank zitten sippen om dingen die (al dan niet tijdelijk) niet meer kunnen. En ja, soms vergt dat wat creativiteit en flexibiliteit van mezelf, maar -geloof me- alternatieven geven vaak net zo veel voldoening. En van heel veel kleine voldoeninkjes bij elkaar, kan ik ook heel vrolijk worden. Daar worden mijn hersens ook blij van….of hoe zat dat ook alweer?

In januari van dit jaar was nog altijd onduidelijk en lastig in te schatten, wat er op welke termijn mogelijk of toegestaan zou zijn. Gelukkig waren we het al snel eens met elkaar en kon iedereen zich vinden in de gedachte “Afzeggen kan altijd, dus gewoon plannen maken”. Dus ondanks alle onzekerheden (lockdown? versoepelingen ja of nee?) hebben we het maken van plannen en het uitzetten van voorbereidingen op organisatiegebied doorgezet. Zelfs de voorpret was al leuk. Als de dag van de reünie zelf gecancelled had moeten worden, dan hadden wij zessen in ieder geval alvast samen plezier gehad.

Het vinden van een geschikte locatie was wel even “een dingetje”. Het liefst hadden we deze reünie op dezelfde plek gehouden als de voorgaande keren, namelijk bij cafetaria ‘t Puntje in De Lier. Helaas is de eigenaar, die meer bekend was onder de naam Willem Punt (in plaats van Spreen) ons een paar jaar geleden ontvallen.  Nu ik er bij stil sta, is het best een bijzonder verhaal. 

In 1969 stond aan de rand van onze woonwijk een houten kraampje: ‘t Puntje,  waar je onder het openslaande luik patat frites kon kopen. Waarschijnlijk stond het er al veel eerder, maar wij kwamen in dat jaar pas in De Lier wonen. Later kwamen er zij-wandjes en nog weer later een soort van schuifdeur. Tot op een dag de kraam verdween en er een heel nieuw pand voor in de plaats werd neergezet. Een heus cafetaria met een vitrine als toonbank en waar je zowel binnen aan tafeltjes als buiten op het terras kon zitten. Alles onder de bezielende leiding van Willem Punt en al gauw met zijn Hennie.

Dag en nacht zaten wij er. Lief en leed deelden wij er. Bij Willem ontmoetten we elkaar en vonden we gezelligheid. Willem was onze (voor- en naschoolse)opvang, ons klankbord, hoorde ons aan en gaf desgewenst advies of zijn mening. Willem wist raad, Willem had een flinke dosis mensenkennis en wist op een bepaalde manier altijd maar weer hoe hij met elk van ons -pubers- moest omgaan. Letterlijk ‘rijk’ is Willem nooit van ons geworden, af en toe misschien een frietje als we nog wat over hadden van ons zakgeld… Nee, hij niet van ons….maar wij wél van (en door) hem, al realiseerden wij toen nog niet welke belangrijke rol hij speelde in onze jeugd.

Begin jaren tachtig werd het pand met de grond gelijk gemaakt. Elders in een nieuwbouwwijk verrees een nieuw cafetaria ‘t Puntje, met Willem aan de counter. Het waren inmiddels andere tijden met andere jeugd: the next generation. Wij waren ‘t Puntje inmiddels ontgroeid en ieder was een eigen weg ingeslagen.

Toch was het wél Willem die de eerste keer zei “Jongens, hoe leuk zou het zijn als we al jullie vrienden van toen weer eens bij elkaar konden krijgen, hier in de zaak. Gezellig, net als toen. Als jullie nou eens een reünie regelen, dan stel ik ‘t Puntje beschikbaar” Dat lukte! Daarmee was ons zogenaamde twaalfenhalfjarig  jubileum een feit en een succes. Dat gold ook voor ons vijfentwintigjarig jubileum, wederom mogelijk gemaakt door Willem en uiteraard gevierd bij ‘t Puntje.

De laatste ontmoeting met een aantal van onze vriendengroep, was bij het afscheid nemen van Willem toen hij was overleden.

Afgelopen zaterdag was onze grote dag: onze reünie 50 jaar BIG HAP. Wie had dat nou ooit gedacht? Helaas heeft Willem dit niet meer mee mogen maken, ik denk dat hij het geweldig had gevonden. Al was het alleen maar om glunderend te zien dat het met die “die schoffies” uit zijn tijd best goed is gekomen 😉 

We zochten een ruim opgezette locatie in De Lier, die zich -zowel binnen, als buiten- leende voor ons gastenaantal. ’t Puntje was door sluiting wegens vakantie, dit keer, geen optie voor ons. Rekening gehouden met de maatregelen, vonden we geschikte locatie. Voorwaarde was alleen wel, dat er een partijtje jeu de boules gespeeld moest worden :-)) Dat bleek achteraf nog leuk ook! Echt! (toegegeven: ik was zelf eerst wat sceptisch….)

Wij kijken nu terug op een geslaagde bijeenkomst. Helaas was niet iedereen in de gelegenheid om te komen, maar het merendeel was er wel. Sommigen had ik in geen jaren gezien, sommigen heel af en toe. Hoe leuk is het, als je elkaar dan weer ziet en herinneringen uit een gedeelde jeugdperiode weer eens kunt ophalen. “Memories back to the future”…. Wat waardevol zijn die!

“Epiloog”…
Aan het begin van mijn blog liet ik al doorschemeren, dat er meerdere ontmoetingen waren in de afgelopen week. Ik koos ervoor om over onze reünie te schrijven.

Echterrrr…. ik kan het niet laten om toch een soort van eervolle vermelding toe te kennen. Die gaat naar de lunch met mijn (als ik mijn zomerbaan bij de NV Botel Cruises even niet meereken) eerste werkgevers, toen nog Horloger Juwelier N. Brugts. Ik denk dat ik indertijd zeventien was.

Inmiddels is het traditie dat zij in de zomer met ons -twee van hun andere werkneemsters van het eerste uur en ik- samen ergens lunchen en bij praten. Dat maak je toch maar zelden mee, denk ik. Iedere keer opnieuw is het heel gezellig en zie ik onze jaarlijkse lunchontmoetingen dan ook als pareltjes!