Joechei
Vlak voordat Don vanmorgen vertrok, stuurde hij me nog wat foto’s van gisteren door, zo ook de titelfoto van deze blog. Te zonde om er nog een paar niet te delen, vond ik -met toestemming uiteraard. Komt goed uit, heb ik meteen iets om vandaag over te schrijven 😉
Gisteren was Don vrij en besloten we samen ‘even’ richting bloeiende hei te rijden. Gevuld picknickmandje mee, kleedje, kussentje, camera en onze regenjassen voor je-weet-maar-nooit hier in Nederland.
Ik weet dat ik vorig jaar -ergens half september of zoiets- ook iets heb geplaatst over een dagje hei in onze vakantie. Nu is het niet zo, dat ik van plan ben om jaarlijks in herhaling te vallen, maar ik vind dat de plaatjes van vorig jaar een ‘herkansing’ verdienen. Want, toen was de hei qua kleur al behoorlijk op zijn/haar retour. Ja, je leest het goed: zijn/haar…hei of heide is namelijk genderneutraal, ja écht! Dus ’t kan/mag allebei.
Dat ik een enorme voorliefde heb voor de Veluwe, daar ga ik het nu niet specifiek over hebben. Volgens mij weten de meesten die mij kennen, of hier en daar in mijn blogs hebben gelezen, dat zo onderhand wel.
Nee, dit keer gaat het over het effect van één gewei, ik heb me zitten verkneukelen om alles wat er om me heen gebeurde. En om maar met een cliché te gooien: beelden zeggen meer dan woorden.
Eerst zal ik de situatie schetsen: ergens midden op het park De Hoge Veluwe zagen we ineens een hele rij auto’s geparkeerd. Het leek een beetje op wat ik wel eens zie als er een viswedstrijd is. Dan staat er ook zo’n zelfde soort rij, auto’s met open kofferbakken naast elkaar. Daarbij: mannen compleet in camouflage outfit met kleppet, zittend op inklapbare canvas stoeltjes, turend in de verte. In hun ene hand een beker dampende koffie uit hun thermoskan, in de andere -nee niet een hengel dit keer – maar een afstandbediening van hun fotocamera op statief naast hen. Ik moet daar altijd een beetje om grinniken (no offense!)
Ho stop! Hier valt wat te zien! wilde ik nog roepen, maar dat was overbodig. Een drom nieuwsgierige fietsers en wandelaars versperden sowieso de doorgang. Dus stopten wij ook maar even en openden het raampje van de auto voor wat frisse lucht. Wonderbaarlijk hoe stil het ondanks alle drukte was. Bizar gewoon. Als er al iets werd gezegd, was dat op fluistertoon. Het had wel iets mysterieus, deze stilte. Totdat die bruut doorbroken werd doordat Don de auto uitstapte en de sleutels in het contact liet zitten. PIE-IE-IE-IE-IEP!!! waarschuwt mijn auto dan. Whoehaha…ik barstte prompt in lachen uit en trok haastig de sleutel uit het contact. Oh help, hadden wij nu het wildlife verstoord?
Op grote afstand van de camouflage-fotografen, dook Don in zijn eentje het veld in…
…dat moest ik natuurlijk even vastleggen.
Het resultaat van Don mag er wezen! Ja toch?
Stiekem ben ik dan toch ook wel nieuwsgierig hoe deze wildfluisteraars het dier met hun lens gevangen hebben…
Toen kreeg één van de fotografen ineens een telefoontje en zette het meteen haastig op een lopen naar een volgend uitkijkpunt iets verderop. Don had het opgevangen en gebaarde dat hij daar ook even ging kijken. Ik volgde gedwee en sloop achter hem aan (Ahum…voor zover je het gerammel van de wielen van mijn Rollz op het onverharde hobbelige pad ‘sluipen’ kunt noemen)
Op afstand eigenlijk best wel schattig.
Maar mijn voorkeur gaat dan tóch hier naar uit:
Doe mij maar hei
Voor Veluwe gerelateerde blogs (klik op):
– “Kijk hei nou”
– “Mindful moment” – mijn zomercolumn voor Maassluis.nu