Spijkers met koppen

Vandaag heb ik zo’n déjà vu dag, zo eentje die me doet denken aan de jaren dat ik regelmatig tot vervelens toe in diverse ziekenhuizen mijn tijd in wachtkamers zat te verdoen.

Vanmorgen had ik al vroeg een afspraak met mijn oncoloog in het Erasmus MC, die ik afgelopen januari voor het eerst weer zag na een lockdown jaar. Mijn eerste blog van dit jaar “Nummer 1” ging daarover. Samengevat staat daarin dat we hebben gesproken over de mogelijkheid en afweging van een hersteloperatie. De arts heeft mij toen onderzocht en erkende de klachten plus belemmeringen die ik ondervind.

Tot oktober werden er op medisch gebied alleen maar achterstallige cq uitgestelde behandelingen gepleegd, had hij gezegd. Tenzij levensbedreigende situaties, maar daarvan is in mijn geval (gelukkig!)geen sprake. Ik zou iets aan mijn conditie/spierkracht en mogelijk gewichtsverlies gaan doen ter voorbereiding, had ik gezegd. En nu is het dan oktober.

Daags na onze mini vakantie in september in het mooie glooiende Limburg, had ik een telefonisch consult met mijn onco. Aanleiding was precies dat glooiende, want daar zit nou net een van de vele problemen voor mij. Op een vlakke grond kan ik mij aardig voortbewegen, zolang dat maar op mijn eigen tempo is. De hellingen in Limburg vielen niet altijd mee, vooral bij het ‘omhoog lopen’.

Pfff… dan word ik onmiddellijk weer geconfronteerd met het ontbreken van bekkenbodemspieren. Ik merk dan dat alles wat al verzakt is, nog erger gaat hangen. Daarna is het zitten of gaan liggen bijzonder lastig en vaak pijnlijk. Een nieuwe bijkomstigheid is dat door al dat verzakken, mijn blaas waarschijnlijk ook in de verdrukking is geraakt -gezien de problemen die het de laatste tijd geeft.

Kortom: genoeg aanleiding om elkaar weer fysiek te zien en wat dingen door te spreken. Dat zouden we in oktober toch al en om precies te zijn: vanmorgen dus. Vorige week is mijn bloed geprikt en vandaag zou ik daar dan ook de uitslag van krijgen. Don is meegegaan, want twee horen (en onthouden) meer dan één.

Een blik op de routeplanner toonde alle roodgekleurde files op de wegen rondom Rotterdam. Dat deed ons besluiten om de metro dan maar eens uit te proberen. Die kwam bijna leeg vanuit Hoek van Holland bij het station vlak bij ons appartement aan en bood plaats genoeg. Maarrr…. je wilt niet weten wat er de volgende negen haltes nog allemaal bij gepropt werd aan passagiers… My goodness!

Keurig op tijd stapten we uit bij de halte vlak voor de ingang van het Erasmus. Met een spreekuur-uitloop van een kwartier zaten we aan het bureau tegenover mijn oncoloog met een meekijk-oncoloog erbij. Dat was op zich wel prettig, want nu werd alles nog even voor hem samengevat. Wat al meerdere keren benoemd was, passeerde de revue plus de argumenten van mijn onco en die van mij. Het klopte allemaal precies.

Mogen wij u even onderzoeken? -Maar natuurlijk.

En zo stond ik tien tellen later voor de heren doktoren, die tegen elkaar mompelend op verschillende plekken in mijn weefsel prikten en knepen. Smakelijk! En best gênant eigenlijk wel, maar…alles voor een goed doel zal ik maar denken.

Terug aan het bureau.
Zo mevrouw Groenewout. We hebben het er al genoeg over gehad, lijkt mij. U weet dat het een grote ingreep is, ik heb u er van alles over verteld… Laten we de knoop nu dan maar eens doorhakken. We gaan het in werking stellen. Ik moet u er alleen wel bij zeggen, dat we nog steeds bezig zijn met het inhalen van alle behandelingen die niet hebben kunnen plaatsvinden. Patiënten die wachten op een kankerbehandeling gaan hoe dan ook nog altijd voor.
Dat begrijp ik en dat vind ik ook logisch.

Het betekent dus, dat er geen datum of tijdsindicatie gegeven kan worden voor mijn operatie. Een en ander is ook afhankelijk van het team. Sowieso opereert mijn oncoloog zelf, omdat hij de enige is die deze ingreep kan uitvoeren, echter niet zonder hulp. Hij gaat nu een team samenstellen en kijkt welke specialist geschikt is.

Dan moet er uiteraard een operatiekamer beschikbaar zijn, maar ook een plek op de PACU (Post Anesthesia Care Unit) een speciale bewakingsafdeling waar ik na de ingreep een nacht moet verblijven.

Zullen we meteen alle preoperatieve onderzoekjes en gesprekken maar laten doen? U bent er nu toch en dan hoeft u hier later niet nog eens apart voor terug te komen.
Oh…oké. Daar had ik even niet op gerekend, maar: Strak plan!

Zo zaten we voor we het wisten en voor het eerst in lange tijd weer in diverse wachtkamers op dezelfde afdeling. Soms hoefden we maar één balie op te schuiven, ware het niet dat er nog altijd maatregelen gelden en dus: éénrichtingverkeer. Iedere keer opnieuw hetzelfde rondje. Lekker bezig…

Uiteindelijk waren we vijf uur nadat we van huis waren vertrokken weer thuis. Alle gesprekken en onderzoeken zijn achter de rug en ik ben klaar om opgeroepen te worden. Alleen nog wat fatsoenlijke nachthemden kopen misschien 😉

Die oproep zou met een paar weken kunnen zijn, maar net zo goed ook een paar maanden kunnen duren. Er is werkelijk geen zicht op. Ook als ik een oproep heb, kan alles nog afgeblazen worden als een andere (kanker)patiënt voorrang krijgt. Nogmaals: dat begrijp ik en dat vind ik ook logisch. Ik ben al lang blij dat er in ieder geval iets gaat gebeuren.

Tsja en tot die tijd ga ik gewoon door met alle dingen die ik doe en maak plannen ook gewoon vooruit, al zijn die dan wel onder voorbehoud. Ik blijf doorgaan met krachttrainen en het op peil houden van mijn conditie. Sinds ik in januari begonnen ben, is het me gelukt om ruim tien kilo af te vallen. Heel knap van u, want ik weet dat het niet meevalt in uw geval, vond mijn oncoloog.

Oh en mijn tumorwaardes zijn overigens ook dit keer weer keurig, namelijk 2.6 waar het <5 moet zijn. Eindelijk begint het erop te lijken dat er nu een ‘einde’ in zicht is. Het zal tijd worden na vijf jaar controles, twijfel, wikken en wegen.

Fijn!