De juiste maat

Het getob met mijn gezondheid en de bijbehorende medicatie veroorzaakte nogal eens wat geschommel van mijn gewicht en omvang en daardoor ook in mijn (kleding)maten. Inmiddels is dat gelukkig redelijk stabiel. Ik ben een jurkjes-mens en dat heeft eigenlijk best zo zijn voordelen. Sowieso beperkt het de problemen van mijn smalle taille, zoals bij de band van een rok of broek. Bij een broek is de juiste maat voor mij helemaal lastig. Voor mijn -in verhouding- zware bovenbenen heb ik best een grote maat nodig, maar dan is automatisch de tailleband altijd veel te wijd. Daarnaast zijn standaard de broekspijpen te lang voor mij. Geeft niet, ik draag niet graag broeken, dus jurkjes zijn prima. 

Inmiddels weet ik wel welke maat ik van welk kledingmerk het beste pas. Ook weet ik waar ik op moet letten en kan ik aardig sjoemelen met de pasvorm, door verdoezelen met accessoires en printjes op de stof. Bij één kledingstuk is dat helaas een ander verhaal: De BH. Pfff… soms heb ik het idee dat ik constant een andere maat nodig heb. Het blijft bij mij ook nooit hangen hoe het ook alweer werkt met het bepalen van de juiste maat. Het cijfer van mijn omvang alleen, is niet voldoende. Nee, het is juist een combinatie met de cupmaat. Maar, dan is er ook nog eens de vorm van de cup, het model van het hele ding en het merk. Kies maar: Lage V uitsnijding, full cups, balconettes, push ups, minimizers, voorgevormd, naadloos of juist met naad, beugels of juist zonder. (Wat is het aanschaffen van herenondergoed dan toch een stuk eenvoudiger!)

En o ja, dan zijn er ook nog eens de zogenaamde ‘zustermaten’. Hierbij neem je als basis je eigen BH maat, die is opgebouwd uit de omtrekmaat(cijfer) en de cupmaat(letter). Voorbeeld: bij 80D zijn de zustermaten 85C en 75E. Pfff… het is me nog nooit helemaal gelukt om dat te onthouden. Hoeft ook niet, want gelukkig zijn daar deskundigen voor. Van de week heb ik nog een deskundige aangehoord, al was het dan niet per se voor mijn oren bestemd.

Ik liep toevallig langs een lingeriewinkel in een andere stad, omdat ik daar in de buurt iets moest ophalen. Ik was helemaal niet van plan om er naar binnen te gaan, want doorgaans vind ik het passen van BH’s maar een gedoe.  Die dag had ik toevallig iets makkelijks aan, niet al te veel laagjes, dus passen zou zo gepiept moeten zijn. Laat ik dan maar even naar binnen lopen, ik ben er nu toch, dacht ik. 

De zaak waar ik normaliter kom, is ruim opgezet en licht. Dat geldt ook voor de paskamers. Daar hangen gordijnen voor de ingang en als ik iets wil weten tijdens het passen, steek ik mijn hoofd om het hoekje terwijl ik het gordijn om mijn lijf drapeer. Dan kijk ik zo de winkel in en zie of er een verkoopster in de buurt is, wel zo handig.

In deze niet al te grote, vierkante, zaak was alles strak zwart. Misschien chique of ‘eigentijds’ bedoeld, maar in mijn ogen leek het daardoor kleiner en beslist donker. Een verkoopster ook in zwart gekleed, liep een paar keer langs mij heen en weer. Er komt zo iemand bij u hoor. Dat duurde echter even, dus ging ik zelf maar even rondneuzen. Ik viste een paar modelletjes uit een rek. Oh, wat is dat toch ook altijd een crime! Of heb alleen ík dat? Die hangertjes blijven namelijk op de een of andere manier altijd aan elkaar haken. Dan trek ik ineens de helft mee van zo’n rekje en dat valt dan allemaal op de grond… grrrr nooit grappig. 

Ik keek om me heen en zocht de paskamers. Die bleken om het hoekje van de zwarte achterwand van de winkel te zijn. Daar was een smalle gang, waar ook alle muren zwart waren. Het leken wel badhokjes zo met die hoge deuren, die op één na allemaal gesloten waren. Ik liep door naar het achterste paskamertje en trok de deur achter me dicht. Daar viel het mij onmiddellijk op hoe gehorig het daar was. Alles wat in de andere kamertjes gezegd werd, was letterlijk te verstaan. Hallo verkoopster, dacht ik nog,  ooit gehoord van het bewaken van iemands privacy? Of wees op z’n minst discreet. Ik vond het haast gênant om te horen wat het probleem was met de borsten van de mevrouw van een deurtje verder.

Het blijft iets raars dat sommige mensen lijken te denken dat ze niet gehoord kunnen worden als ze bijvoorbeeld in een tent zitten, of in dit geval: in een afgesloten kamertje. Zo van: ze zien mij niet, dus ze horen mij ook niet. Dat de deuren hier geen boven- en onderrand hadden, waren ze zeker even vergeten?

Ik had inmiddels Model 1 aangetrokken. Hmm.. zat die nou goed, of kon ik beter een andere maat passen? Of een ander model misschien? O wacht, aan de muur zag ik een knopje van een bel. DING DONG!!
Ja ja, hoorde ik de verkoopster haastig zeggen, ik ben al voor u bezig hoor, ik pak nog even een ander modelletje erbij. Huh? Even bekroop mij het akelige gevoel dat ik was begluurd met een camera, want hoe kon zij dat dan anders weten? Ik keek rond, maar zag niets dat daarop wees. Ik had het toch ook niet hardop gezegd? Telepathie soms?

Ik wachtte.  Zo, daar ben ik weer, klonk het ergens, Wat dacht u hiervan? Kijk, ik heb ongeveer dezelfde cupmaat als u, dus ik denk dat u hiermee beter af bent. Trek eens aan. Bukt u eens. Ja, ziet u wel…valt veel mooier.
Pardon, hè? wat?! Ik drukte verbaasd nog een keer op de bel. 
Hè, hoe kan dat, doet u dat nou? klonk de stem van de verkoopster en een andere stem antwoordde: “Nee, dat ben ik niet”
Dat ben ik! grinnikte ik. 
Nou ja zeg, ook raar, wie heeft er dan gebeld? weer de verkoopster.
IK! HIER! In het laatste hokje! riep ik.
Geen reactie.

Ik kon hier niet mijn hoofd om het hoekje steken, zo’n deur drapeert iets lastiger om mijn lijf dan een gordijn. Ik ben hier! herhaalde ik met mijn gezicht naar het plafond gericht. Maar verderop ging het advies over de juiste maat en dezelfde cups onverstoorbaar door. Nou ja zeg!

Oké, dan niet! Ik trok Model 1 uit en hees mijn eigen kleding weer aan. Ik griste de andere modelletjes van het kledinghaakje en liep ermee terug naar de winkel. Daar legde ik de hangertjes zwijgend op de toonbank en wandelde het pand uit. Toedeloe, dan ga ik wel weer eens een keertje op mijn ‘eigen’ vertrouwde adresje een paar maatjes uitproberen hoor. Verontwaardigd? Ja. Boos? Nee, eigenlijk niet eens.

In de auto onderweg naar huis, dacht ik er nog wel over na. Best raar. Had ik er wat van moeten zeggen? Het volgende moment dacht ik: Ach welnee, waar maak ik me druk om. Weet je wat, ik maak er wel een blog van, dat relativeert altijd wel lekker. En inderdaad! 😉

Het doet me ineens ook denken aan ooit mijn bizar bezoekje aan een kapper in Duitsland.
Ik moet even zoeken waar het ook alweer in staat….
Gevonden, dat is in mijn blog: Dood haar. 

Whoehaha… ik zie mezelf daar ineens weer staan in die zaak! Hilarisch. Tegelijkertijd zie ik mezelf nu ook weer in dat zwarte pashokje naar het plafond staan roepen. Wachtend op respons en de juiste maat. Net zo hilarisch eigenlijk…