Lekker thuis

Als ik na het opruimen van mijn ontbijtspullen de luxaflexen in onze woonkamer open draai, vang ik nog net wat kreten op. Na het nieuws van de dag hoor ik de weerman op de TV zeggen, dat het nu nog grijs is. Voor later op de dag belooft hij enkele buien en noemt vandaag verder ‘wisselvallig’. Op dat moment is het inderdaad grijs buiten, het mist behoorlijk. Het is net alsof er dikke wolken vannacht naar beneden zijn komen vallen. Vanaf onze tweede verdieping naar beneden gekeken, lijkt onze straat hierdoor bedekt met dotten grijswitte suikerspinnen.
Lekker thuis-blijf-weer, denk ik bij mezelf en ben tegelijkertijd blij dat ik gisteren alles voor vandaag al zo’n beetje heb voorbereid. Ook de boodschappen voor het eten heb ik in huis gehaald. Ik zou de deur dus echt niet uit hoeven. 

Gisteravond zou ik onder ‘normale’ omstandigheden naar een bijeenkomst in Den Haag zijn gegaan. Helaas ben ik vooral ‘s avonds echter nog niet helemaal de oude. Soms denk ik, dat ik dat wél ben. Veel vaker nog, vraag ik me vertwijfeld af hoe dat ook alweer voelt ‘de oude zijn’. Als ik al iets in de avond onderneem, hou ik er van tevoren in ieder geval rekening mee dat ik de volgende dag rustig aan kan opstarten. Vandaar mijn voorbereidingen van gisteren…ik kan mij vandaag gerust gedeisd houden. Lekker thuis!

Nu moet ik bekennen dat ik gisteravond de deur niet uit hoefde, ik kreeg namelijk de mogelijkheid aangeboden om de bijeenkomst online bij te wonen via Zoom. Wat een gewaardeerde en welkome uitkomst, wat was ik daar blij mee zeg! Het scheelt zoveel tijd en in mijn geval ook concentratie en energie. Want, alhoewel Den Haag niet mega ver weg is, ben ik heen-en-terug zeker ruim een uur reistijd kwijt, als niet langer. Er heen is nog niet zo heel erg, maar laat op de avond terugrijden na een bijeenkomst die ook de nodige aandacht vergt, is voor nu nog net iets te veel van het goede. 
En ja, de beleving via Zoom is anders dan wanneer ik persoonlijk aanwezig ben. Het lijkt af en toe zelfs een beetje op ‘stiekem meegluren’. Maar toch, ik kon er op afstand bij zijn -letterlijk achter de schermen. Misschien niet helemaal optimaal, maar altijd nog beter dan niets. Ik had ik de bijeenkomst anders vermoedelijk af moeten zeggen.

Ik zei het net al, soms denk ik dat ik weer de oude ben en weer van alles kan. Ahum… niet dus. Meestal word ik na een spontane actie vrijwel direct teruggefloten door mijn lijf met een venijnig PHPD’tje (Pijntje Hier Pijntje Daar)
Owww ja: Alles met beleid, dan lukt het beter. Ha ha ha, hoor wie dat zegt: mijn impulsieve ik, de soms oh zo olifant-in-de-porseleinkast.

Desondanks hou ik me vast aan de gedachte “ik voel me alweer heel wat”. Hoe zeggen ze dat ook al weer? “De wens is de vader van de gedachte”
Grappig, dat gevoel werd zojuist ook nog eens bevestigd door een zonnestraal (hee, die heeft de weerman niet genoemd!) die naar binnen scheen, boven op mijn gouden ster. De ster, die ik van een vriend kreeg nadat ik mijn blog “de Ster” schreef, zweeft nog steeds aan een gouden lintje voor mijn raam.

Inmiddels vertoont de ster al wat deukjes, maar hij -of zij- straalt nog volop. Naarmate de tijd verstrijkt  zullen er nog wel meer deukjes en kreukels komen. En op een bepaald moment zal de eens zo krachtige inhoud vervlogen zijn, die juist nodig is om hem in de lucht te kunnen houden. Vandaag of morgen zal er dan ineens iets goudkleurigs op de vloer liggen. Gevloerd en plat, maar nog altijd een ster. Dan zal er weinig beweging meer in zitten, maar zal -ie nog altijd stralen. Want dat is wat sterren doen, zelfs al zijn ze niet meer de oude.
Ik stel me zo voor, dat sterren altijd een lichtje in zich hebben, als een soort eeuwige vlam. Soms fel schijnend en dan weer als een bescheiden waakvlammetje, al naar behoefte van henzelf of voor iemand anders.

Ach Ster, mijn houvast.
Toen aan de hemel, tijdens mijn nachtelijke wanhoop en nu nog dagelijks voor mijn raam, tijdens deze periode van vallen en opstaan. Ook ik blijf net als jij ‘mijn ding’ doen, al ben ik niet de oude. Gewoon omdat ik ben wie ik ben, of dat nou zwevend is met mijn hoofd in de wolken, of met mijn blote voeten plat op de vloer. Misschien huist er ook wel zoiets als een waakvlammetje in mij, ergens linksaf tussendoor mijn kronkelende darmen en mijn verwijderde galblaas. Ik noem maar iets…

Zo lang dat waakvlammetje maar blijft branden, komt het wel goed. Het lukt me inmiddels wel aardig om dat zo te houden. En als ik het zelf niet voor elkaar lijk te krijgen, is er precies op zo’n moment toevallig (?) altijd wel een ‘aanjager’. Ik moet het alleen wél willen zien.
Soms is dat een zonnestraal; soms een bemoedigend woordje; een bezoekje (zowel ‘van’ als ‘aan’); foto’s van mijn kleine achterneefjes; een liedje op de radio; een gelukte maaltijd uit de slowcooker….
Trouwens, over dat laatste: jawel, dat gaat steeds beter! Oefening baart kunst -en niet altijd meer buikpijn 😉 Voor vanavond zit er draadjesvlees in, mmmmm lekkah (hoop ik, want het blijft oefenen)

Ik weet nog een aanjager! Er schiet me te binnen dat ik ergens nog een cadeaubon heb, die ik kan besteden bij een tuincentrum. Tot nu toe heb ik daar totaal geen gelegenheid en fut voor gehad.
Tadaaa….ik voel een Calathea crocata ‘Tassmania’ aankomen! Hi hi hi…. oké, de Nederlandse benaming voor deze plant is: Eeuwige Vlam. Zeg nou zelf, toepasselijker kan toch haast niet?  Op naar een tuincentrum! Nou ja, morgen dan samen met Don. Vandaag blijf ik nog even met mijn wollige roze vest aan en ditto enkelwarmertjes boven mijn konijnenpantoffels, lekker thuis.

Issie niet grappig?