11 april

Ik heb de laatste paar dagen zoveel schrijfwerk gehad, dat ik even moet schakelen. Dat klinkt misschien gek, maar met schakelen bedoel ik de manier waarop. Als ik een tijdje formele teksten onder woorden heb moeten brengen, neig ik naar ‘blijven hangen’ in stijf of vormelijk taalgebruik. En dat is nou net niet de stijl die ik bij het schrijven van mijn blog voor ogen heb.   

Zo, ik kan me voorlopig weer even losrukken van notarieel vastgelegde statuten en reglementen en het beargumenteren daarvan. De jaarlijkse Algemene Ledenvergadering van de bewonersvereniging van het appartementencomplex waar wij wonen is een feit. Gisteravond achter de rug. Na dagen van voorbereiding, schrijven, kritisch lezen en herschrijven kan ik mijn aandacht weer aan andere dingen besteden.

Mijn driejarige termijn als voorzitter van het bestuur zou er op zitten… ware het niet, dat van de negenendertig leden niemand zich verkiesbaar heeft gesteld. Van een aantal begrijp ik dat wel. Bij sommige anderen ben ik nieuwsgierig naar wat hen weerhoudt. Leeftijd? Gezondheid? Verantwoordelijkheid? Verplichting? Geen idee eigenlijk.

Net zo goed als dat ik geen idee had wat het voorzitterschap inhield, toen de termijn van mijn voorganger ophield. Na herhaaldelijk vragen (beter gezegd: leuren) stelde nog steeds niemand zich beschikbaar. In een soort van opwelling stak ik toen mijn vinger in de lucht en hoorde ik mijzelf roepen: “Ik wil eerst wel weten wat die functie precies inhoudt!” Ik zag de blik van Don, enigszins verbaasd en met opgetrokken wenkbrauwen. Boven zijn hoofd een denkbeeldig tekstballonnetje met daarin de tekst: “Weet waar je aan begint!”

Nee, ik wist niet waar ik aan begon, daarom wilde ik alleen weten wat de functie inhield.
Afijn, een paar maanden later ging mijn termijn van drie jaar als voorzitter in.

Het eerste jaar kregen we te kampen met het Corona-virus en stond alles in het teken daarvan inclusief de langdurige lockdown. Er viel niets te beleven, anders gezegd: niets mócht. Alles lag stil.
Het tweede jaar, was ik de hele zomer aan het herstellen van een zware operatie en kon ik niet heel veel betekenen. Het derde jaar zou dat wel goedkomen, dacht ik…
Wist ik veel dat ik ook dat jaar de hele zomer uitgeschakeld zou zijn door operaties en het herstellen daarvan…

Het heeft me doen besluiten om het voorzitterschap een herkansing te geven. Ik heb me herkiesbaar gesteld en ben nog vóór de klap met de hamer bij acclamatie -in dit geval onder applaus- herkozen. Ik vond het wel komisch, ik moest erom lachen en dacht bij mezelf: “Ja ja, klap maar gauw, stelletje helden. Jullie komen daar weer mooi mee weg!”

Ach weet je, ik vind het niet erg. Iemand zei weleens tegen mij: “Gewoon blijven doen. Dan blijf je scherp.” Eigenlijk is dat ook wel zo. Drie jaar is mooi zat, tegen die tijd ben ik zeventig.
Wat klinkt dat raar en ver weg! Ik voel mij nog lang geen zeventig. (Oké, mijn lijf wel!) 

Hoe dan ook, de komende dagen even geen bestuurszaken meer aan mijn hoofd!
Tijd voor andere dingen. Ik kan eindelijk beginnen in mijn gewonnen boek-naar-keuze van de Postcodeloterij. Dit keer geen kookboek, want die plaatjes kloppen nooit bij hoe het er bij mij uitziet. Nee, ik koos voor een thriller, geschreven door Jeroen Windmeijer. De bestseller- schrijver bij wie ik vorig jaar de workshop “Schrijf een spannend verhaal“ volgde. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet eerder iets van zijn hand heb gelezen, terwijl hij talloze boeken heeft geschreven. Het verhaal van het boek dat ik gekozen heb speelt zich in Delft af, sowieso leuk omdat dat een bekende omgeving voor me is. Zoiets spreekt dan altijd meer tot de verbeelding.

Ik win altijd van die zoethoudertjes bij de Postcodeloterij. Zijn het geen handdoeken, dan is het wel een paar sokken of een reep chocola. O, en handcrème niet te vergeten. Toch heb ik vlak voor onze vorige vakantie Don omgepraat om mee te doen met de Vriendenloterij. Dat was meer omdat je daar een VIP-kaart bij krijgt die een aantal voordelen biedt. Eerst had hij nog zoiets van: “Moet dat nou? Daar heb ik helemaal geen zin in. Zeker niet in al die flutprijzen, áls je al iets wint.” 
“Doe nou!” had ik aangedrongen, “want dan kunnen we in de vakantie naar een aantal musea met die VIP kaart. Gratis! Heb je je lot zó weer terugverdiend”
Hij ging voor de bijl.

And guess what?

We waren het afgelopen weekend onderweg en zaten in de auto. Ineens zegt Don, zomaar vanuit het niets, met een stalen gezicht: “O ja, ik moet je nog iets vertellen. Ik heb ook een prijs gewonnen, maar dan met die Vriendenloterij.”
Ik grinnikte: “Ha ha ha…. jij ook een boek? Dat komt ervan als je mij uitlacht met mijn zogenaamde suffe prijzen. Nu ben jij aan de beurt!” Ik trok er nog net geen lange neus bij.
Hij begon breed te grijnzen en keek me aan. “Ja.. maar ik heb een fiets gewonnen.”
“NIET!!!” riep ik ongelovig terug. “Je neemt me in de maling!”
Maar nee hoor, op plaats van bestemming liet hij op de parkeerplaats de bevestiging op zijn telefoon zien. Binnenkort hoort hij wanneer het knalblauwe ding, voorzien van witte koeienletters Vriendenloterij op het frame, bezorgd wordt. Whoehaha…. Grappig!

Grappig is ook dat ik op de een of andere manier uiteindelijk altijd wel iets vind om over te schrijven, zo blijkt. Bij het opstarten van mijn laptop had ik eigenlijk nog geen idee. Dus typte ik als eerste een zoekopdracht in het balkje van Google met de vraag of 11 april een speciale dag is. Eventueel zou ik daar dan iets over kunnen schrijven. Dat ga ik nu niet meer doen, maar dit kwam onder andere tevoorschijn:

11 april is:

• De Internationale Dag van het Gezin, ofwel Wereld Familiedag;
• Wereld Parkinson Dag, vernoemd en gehouden op de geboortedag van dr. James Parkinson (1755), de wetenschapper die de stoornis ontdekte waardoor de patiënt controle verliest over het zenuwstelsel. Vandaag wordt wereldwijd aandacht gevraagd voor Parkinson;
• de dag van de lancering van Apollo 13 in 1970;
• de dag dat Napoleon Bonaparte verbannen werd naar Elba, in 1814. 

Wat mijn aandacht echter het meest trok was: 

• Lee Towers maakt zijn debuut op de Nederlandse televisie. Hij is te zien in het programma MuziekMozaiek van Willem Duys. Dat was op 11 april in 1975.

En waarom viel mijn oog juist dáár op?
Omdat ik mij toevallig een paar dagen geleden afvroeg hoe lang de zanger al ‘in beeld’ is. Dat was naar aanleiding van een TV-bericht. In dat programma werd genoemd dat de inmiddels 78-jarige zanger zo’n dertig keer de marathonlopers in Rotterdam heeft toegezongen. Vervolgens werd aangekondigd dat de organisatie en Lee Towers hebben samen besloten, dat het laatste optreden bij de marathon op zondag 14 april a.s. zal zijn. Ahhh… die Lee!

Grappig hoe je soms de antwoorden op je vraag krijgt. Zoek je ernaar dan vind je het niet. Laat je het los, dan flitst het zomaar ineens voorbij! In mijn geval, vandaag dus…